Rozdział 9 cz.1

Długo zastanawiałem się czy iść na tę imprezę, czy też nie. No dobra może trochę przesadziłem z tym długo, bo pół godziny to nie taki znowu szmat czasu. Jednak zdążyłem już się ostro pożreć z chłopakami. Od razu gdy tylko Adien od nas odszedł, Lou wypalił, że on nie może iść, bo obiecał mamie opiekę nad młodszymi siostrami, więc odpada. Przemilczałem ten fakt, kiwając głową, że rozumiem. Następny odezwał się Harry, marudząc, że nie zamierza spędzać czasu z głupimi sportowcami. W jego ślady poszedł Zayn i zaczęła się ogólna nagonka na chłopaków z drużyny. Co chwila obrażali ich, kierując się totalnymi stereotypami. Próbowałem ich bronić, jednak oni w trójkę byli silniejsi ode mnie i w końcu zabrakło mi argumentów. Muszę przyznać, że jeżeli chodzi o obrażanie innych to oni byli w tym po prostu mistrzami. Takiej kreatywności w wymyślaniu obelg i przezwisk dawno nie widziałem. Jeden nakręcał drugiego i wymyślali coraz to gorsze głupoty cały czas się śmiejąc. Gryząc się w język, postanowiłem odpuścić, jednak oni nadal nie dawali za wygraną i mimo tego, że wcale nie nalegałem, żeby poszli ze mną na tą imprezę, Hazz cały czas mówił, że nigdzie nie pójdzie i mam nawet nie próbować go namawiać, bo nic nie wskóram. Wtedy nie wytrzymałem i powiedziałem coś co nie do końca zabrzmiało tak jak miało.
 - I dobrze, bo nie jesteście zaproszeni! – warknąłem, patrząc na każdego z nich. Nie chciałem, żeby zabrzmiało to tak ostro. Z ich twarzy momentalnie zniknął zadziorny uśmieszek czy zdenerwowanie z powodu tematu naszej rozmowy. Nawet Lou, który zazwyczaj wszystko olewał i jednym uchem wpuszczał, a drugim wypuszczał to co mam mu do powiedzenia jakaś osoba, podczas ich kłótni, skrzywił się lekko. Wiedziałem, że uraziłem ich tym stwierdzenie. I z pewnością nie chodziło tu o fakt, ze nie zostali zaproszeni na jakąś głupią imprezę, ale to, że powiedziałem im to ja, ich przyjaciel. I to w najgorszy z możliwych sposobów. Po prostu wykrzyczałem im to w twarz. Co więcej, doskonale zdawali sobie z tego sprawę, że ja zamierzam tam pójść. Może nie jest to nic dziwnego, ale dla nich z pewnością było to coś na kształt zdrady. Chłopcy jeszcze przed tym jak ich poznałem, robili wszystko w czwórkę. Jeden był chory i nie mógł gdzieś iść? Reszta też to sobie odpuszczała i zwalała się biedakowi na głowę, z chipsami, popcornem, piwami, a dla chorowitego sokiem marchwiowym. Jakiś członek ich rodzin miał ślub? Musiał liczyć się, że nie zaprasza tylko jednego chłopaka i jego osobę towarzyszącą, ale również pozostałą trójkę. Takie mieli zasady. Wszystko robili razem. Szybko to zaakceptowałem i nawet mi się podobało. Miałem tak jakby czterech braci, których zawsze chciałem mieć. Dlatego, gdy Adien zaproponował mi wyjście, spiąłem się lekko na t e myśl, bo wiedziałem, że chłopacy nie są pokojowo nastawieni do sportowców. To pewnie przez to, że jako jedyni byli dla nich marą konkurencją. Mimo to, chciałem tam pójść z nimi czy też nie. 
 - Chłopaki.. – zacząłem niepewnie. – Ja nie chcia...
 - Spoko. Idź. – powiedział ostro Harry, którego chyba najbardziej to zabolało, a jego ton głosu wyraźnie sugerował, że jest obrażony.
– MY NIE JESTEŚMY ZAPROSZENI. – podkreślił Zayn.
 Czułem się paskudnie, jednak zaprzestałem dalszego przepraszania. Ok., czułem się winny, ale gdyby nie oni, nie powiedziałbym tego przecież. Za bardzo mi na nich zależy i nigdy specjalnie bym ich nie zranił. To wszystko przez nich do cholery! To oni mnie wyprowadzili z równowagi.

 Następnego dnia po szkole, atmosfera między nami nadal była napięta. Nawet Liam, którego nie było wtedy z nimi przyglądał mi się uważnie. Nie był to jednak wzrok przesiąknięty złości, czy żalem jak w przypadku reszty, ale coś na wzór współczucia. On znał ich o wiele dłużej niż ja i za pewne wiedział, że łatwo nie uda mi się ich przeprosić.
Mimo to próbowałem zachowywać się naturalnie. Nie chciałem zaczynać tematu imprezy, ale Lou był innego zdania.
- I jak było wczoraj? – zapytał z drwiącym uśmieszkiem. Na to pytanie automatycznie mój żołądek zrobił dwa salta i wrócił na swoje miejsce.
- Wyrwałeś coś? – dołączył się Zayn, z równie niemiłą miną.
- Tylko, żeby znowu mamusia nie dała ci kary. – zakpił ze mnie Hazz, bawiąc się telefonem.
Przełknąłem ślinę i niepewnie zacząłem opowiadać. Mówiłem to tym jak głupio się czułem wchodząc do domu, gdzie nie było wcale tak dużo ludzi jakby się spodziewał i każda para oczu była skierowana wprost na mnie. Był to raczej wieczorek w przyjacielskim gronie, do którego ja z pewnością nie pasowałem. Napomknąłem też o tym, że mi ich tam brakowało na co chłopcy niechętnie ale uśmiechnęli się, a ja opowiadałem dalej. O tym jak poznałem całą drużynę i że w gruncie rzeczy są to fajnie ludzi. Mówiłem czego się o nich dowiedziałem i zademonstrowałem taniec jakiego nauczył mnie Adien. Był naprawdę śmieszny i nawet obrażeni przyjaciele nie mogli tego ukryć, więc zwijali się z śmiechu.  Nawet w pewnym momencie Lou usiadł na środku chodnika i powiedział, że dalej nie idzie, bo się zleje. Co jeszcze bardziej nas rozśmieszyło.
Jak zawsze droga mijała nam w góra pół godziny, tym razem zajęła nam ponad godzinę, a to wszystko przez zatrzymywanie się, by opanować napady śmiechu. Jednak było warto, bo moje relacja z chłopakami wróciły do ładu.
Z Meg też było coraz lepiej i chyba naprawdę ostatnio była zajęta, więc przez to nie gadaliśmy tak często, bo gdy wróciłem do domu od razu do niej napisałem. W końcu jutro już koniec szkoły, a za trzy dni ona przyjeżdża do Londynu, więc chciałem po raz setny ustalić szczegóły, ale co tam.
Niall: - No hej. Co tam? Nie może się już pewnie doczekać przyjazdu tutaj, co? :D
Meg: - Cześć! A wszystko spoko. Tylko nie mogę się zdecydować co jutro włożyć. Mała czarna czy spodnie? I jasne, że nie mogę się doczekać! Ale… Boje się. :/
Niall: - Zdecydowanie mała czarna. Taka laska z ciebie, że trzeba to pokazywać. :D  Czego?
Meg: - Taaa… Trzeba pokazywać… Nie ma komu :( Tego, że ty masz nowych znajomych.
Niall: - Przestań. Na pewno cię polubią. Jesteś ładna, więc to jest pewne nie ma się czego bać.
Meg: - No to nie mnie uspokoiłeś ^^
Niall: - Ale mam jedną prośbę. Nie daj się im podrywać. Rozumiesz?
Meg: - Rozumiem, ale czumu?
Niall: - Po prostu ignoruj ich zaczepki. Szczególnie Zayn’a. Pa.
Meg: Czemu?
Meg: Niall…
Meg: Niall do cholery!

 Dzień zakończenie szkoły miną, szybko i nim się obejrzałem zegar wybijał godzinę dwudziestą, czyli czas się przygotować i iść do Lou. Wczoraj jego mama z młodszymi siostrami wyjechała do rodziny do Donecaster, a chłopak został sam w domu. Co prawa miał jechać z nimi, ale szybko wymyślił, że mam urodziny i nie wypada na nich nie być, więc musi zostać. Jego rodzicielka niczego nie świadoma uwierzyła synkowi, przez co Tomlinson na tydzień został sam i mógł zrobić imprezę w domu. Co prawda miałem już powoli dosyć imprezowania, bo ileż to można. Rozważałem nawet niepójście, ale gdy tylko napomknąłem, że jestem zmęczony, Chłopcy od razu zaznaczyli, że mogę sobie być zmęczony przez całe wakacje, ale na pewno nie tej nocy. Dlatego też właśnie zdjąłem z wieszaka szarą bluzę i pobiegłem do przyjaciela.
Obiecaliśmy, że przyjdziemy do niego wcześniej, żeby pochować wszystkie cenne rzeczy. Nie to, że nie ufaliśmy gościom, po prostu chcieliśmy jak najbardziej zniwelować straty. Tym bardziej, że chłopak nie powiedziała mamie, że urządza imprezę, dlatego nic ważnego nie mogło zostać uszkodzonego.
Byłem już spóźniony, ponieważ moja popołudniowa drzemka wymknęła się lekko z pod kontroli i zamiast pół godzinki przeleżałem na łóżku półtorej. Tak więc jak najszybciej potrafiłem przebierałem nogami.
Gdy wszedłem do środka, wszystko było już gotowe. Nie powiem, czułem się głupio z faktem, że ich wystawiłem, ale na szczęście zrozumieli, gdy wytłumaczyłem im co był tego przyczyną. Więcej, przez półgodziny zanim przyszli goście nabijali się ze mnie.  Nie moja wina, że budzik tak cicho dzwonił.
 Nie musieliśmy czekać długo, aby od pierwszych gość dom szybko się zapełnił. Każdy z nas mimo, że był tu dla zabawy, czuł się w jakiś sposób odpowiedzialny za całą tę imprezę i starał się pomagać Lou jak tylko mógł. Najbardziej to chyba tym wszystkim przejmował się Liam. Chodził do ludzi i pytał się czy czegoś im brakuje, dostawiał na stół butelki z alkohole i rozpakowywał na kolejne paczki chipsów i ciastek. Wszystko obchodziło go chyba nawet bardziej niż Louisa, bo ten godzinę od rozpoczęcia zabawy uwodził już jakąś dziewczynę, kompletnie zapominając, że to jego mieszkanie. Najbardziej rozbawił mnie fakt, gdy jedne z chłopaków powiedział coś obraźliwego w stronę drugiego i wywiązała się pomiędzy nimi bójka. Razem z Harry’m staliśmy z boku i rozmawialiśmy. Chciałem nawet podejść i uspokoić pijanych ‘bokserów’, by nie zdemolowali szatynowi domu, ale Hazz powiedział, żebym się nie wtrącał, bo coś mi jeszcze zrobią, a poza tym jest tam Lou, więc on to uspokoi. Przyznałem mu rację i wróciłem do tematu. Jednak to co zobaczyliśmy później kompletnie rozłożyło mnie na łopatki. Lou stał na stole i głośno skandował imię jednego z chłopaków.
- Josh! Josh! Josh! Lampą go! – krzyczał, wyraźnie zadowolony. Josh, niewiele myśląc złapał za blisko stojącą lampkę i uderzył swojego wroga, tak mocno, że ten stracił przytomność i resztę imprezy przeleżał w sypialni Louis’a mamy.
Po tym wydarzeniu poszedłem do Liam’a i widząc jak lata od jednego kąta do drugie poprawiając poprzestawiane rzeczy czy ścierając wymiociny z kanapy, kazałem mu to zostawić i dobrze się bawić. Z początku nie był co do tego przekonany, tłumacząc, że rozniosą mu dom.  Ale gdy tylko wskazałem ręką na dobrze bawiącego się przyjaciela, zdenerwowany blondyn rzucił ściereczką na ziemię i zaklął pod nosem. Od tamtej chwili nikt na nic nie zwracał uwagi. Każdy robił co chce. Bez różnicy czy było to zjeżdżanie po schodach w szufladzie, czy kulturalna rozmowa na kanapie. Każdy żył własnym życiem. 
Alkohol lał się litrami.
Każdy poszedł w swoją stronę. I wcale nie wyolbrzymię faktu, że z Harrym widziałem się ostatni raz podczas rozmowy, gdy Lou zachęcał do zniszczenia swojej lampki. Z Liam’em chwilę później, gdy kazałem mu się bawić. Z Lou gdy po tej akcji wypiłem kieliszek czystej na czas z brzucha jakiejś laski, a z Zayn’em to chyba wtedy, gdy zostaliśmy wytypowani na przyjęcie pierwszych gości. Było tu naprawdę masę ludzi i mogłem przejść koło któregoś z moich przyjaciół nawet w odległości metra, a i tak miałem prawo go nie zobaczyć.
Siedziałem właśnie i rozmawiałem z Davidem o ostatnim meczu FC Barcelony, kiedy usłyszałem moje imię. Z głupkowatym uśmiechem, który towarzyszył mi już od jakiegoś czasu wstałem z krzesła i w tym momencie wpadł na  mnie rozpędzony Harry.  Trzymał w ręce pustą już szklankę, bo cała zawartość spoczęła na moim białym t-shircie. Trochę zdenerwowany spojrzałem na swoją klatkę piersiową, gdzie widniała dosyć pokaźna plama fioletowego koloru.
 - Idioto! – warknąłem. – Porzeczkowy? Serio? – spojrzałem z pod uniesionych brwi na przerażonego Hazze, który od razu rzucił się na mnie i dłońmi próbował zmazać plamę. Widok ten był w tamtym momencie dla mnie tak zabawny, że nie potrafiłem i roześmiałem się głośno. Nie chcąc co plując przy tym Harolda.  – Przestań. – śmiałem się dalej i złapałem go za dłonie, bo słowa nie wystarczył. Uniósł na mnie swój wzrok i również się roześmiał.
 - Kurde, co ja chciałem. – przyłożył do brody palce i potarł ją nim lekko, jakby to miało w czymś pomóc.
- Cholera Niall co ci się stało! – krzyknął Zayn i szybko do mnie podbiegł. Od razu przyłożył dłoń do mojego brzuch. Nie powiem trochę mnie tym zaskoczył, ale było miło.
 Chyba doszło do niego co zrobił i natychmiast zabrał dłoń. Jednak nie spuścił jej bezwładnie wzdłuż ciała, tylko polizał swojego palca, po czym uśmiechnął się szerzej, a przerażenie z jego oczu momentalnie zniknęło.
- Sok porzeczkowy? Naprawdę? – powiedział to dokładnie w ten sam sposób co ja, chwilę wcześniej. Nic nie mówiąc wskazałem palcem na Harry’ego, który tylko wzruszył ramionami.  Całą trójką wybuchliśmy głośnym śmiechem.
Jeszcze chwilę staliśmy rozmawiając o głupotach, a Loczek za wszelką cenę próbował przypomnieć sobie co ode mnie chciał, ale na marne.  
 Dopiero, gdy zjawił się Liam i uświadomił mnie, że jeżeli zaraz nie zamoczę tej koszulki to mogę o niej zapomnieć. To była moja ulubiona bluzka. Dostałem ją od Meg, więc nie mogłem na to pozwolić. Zrobiłem gest taki jak robi się w wojsku do generała i ruszyłem w stronę schodów, by znaleźć się w pokoju Lou.  Nie będę chodził przecież pół nagi, więc zamierzałem coś pożyczyć od przyjaciela.
Nie zdążyłem jeszcze wejść na pierwszy stopień, gdy od tyłu poczułem silne szarpnięcie, a później ciężar, jakby się ktoś na mnie uwiesił. Obróciłem głowę i dostrzegłem lekko podchmielonego Zayn’a.
- Liam mi kazał cię odprowadzić. – uśmiechnął się szeroko ukazując rząd śnieżnobiałych zębów.
- Czy on naprawdę myśli, że do zanurzenia bluzki w wodzie potrzeba dwóch par rąk? – spojrzałem pytająco na bruneta. Ten tylko wzruszył ramionami i zaśmiał się.
Naprawdę nie potrzebowałem pomocy, a już na pewno nie jego. Co z tego, że w drodze do schodów potknąłem się dwa razy? Przecież on też był pijany, więc nawet jeżeli będę spadał to mnie nie uratuje.
 Spokojnie doszliśmy do pokoju Lou. Delikatnie nacisnąłem klamkę i wszedłem do środka. Mulat od razy zaproponował, że wybierze mi jakąś bluzkę, a ja mam iść zamoczyć tą. Nie widząc problemu zgodziłem się.
Wszedłem do łazienki. Rozejrzałem się za jakimś wiaderkiem, ale niczego takiego tu nie było. Nie miałem więc wyboru. Nie wiele myśląc wyciągnąłem z kosza na pranie jakąś skarpetkę Lou i włożyłem do odpływu w zlewie. Odkręciłem kran, kilka chwil, a bluzka już był całą zamoczona. Zadowolony ze swojej pomysłowość, uśmiechnąłem się do siebie w lustrze i wróciłem do pokoju.
Zayn leżał rozwalony na łóżku i patrzył się prosto na mnie. Pod jego czujnym wzrokiem poczułem jak robię się czerwony.
 - Na szafce masz dwie bluzki. Nie wiedziałem, która będzie ci bardziej odpowiadać. – zaśmiał się krótko i podniósł się na łokciach. – No wiesz, chyba, że chcesz coś w paski lub paski… - uśmiechnął się szeroko. – No albo paski. –dodał  rozbawiony. – To wtedy musisz pogrzebać w szafce. Pewnie będą za bluzkami w paski. Ale jak chcesz. – wzruszył ramionami i ponownie opadł na łóżko. Po wysłuchaniu chłopaka do końca parsknąłem śmiechem. Jego głos gdy to wypowiadał w połączeniu z mimiką twarzy zdecydowanie nadawał się do kabaretu.
 - Hmmm.. Myślę, że jednak zdam się na ciebie. – kiwnąłem głową i stanąłem przedtem do komody, tym samym zostawiając przyjaciela za plecami. Pierwszą bluzkę rozłożyłem z rękach. Hmmm… Może być zwykły szary t-shirt. Usłyszałem skrzypnięcie sprężyn z łóżka, a chwilę później poczułem chłodne ręce mulata na moich biodrach. Moje ciało przeszedł przyjemny dreszcz. Zrobił krok w moją stronę, tak, że czułem go całym swoim tyłem. Plecy oparte miałem o jego klatę, a tyłkiem dotykałem jego krocza. Na samą myśl o tym, co w tym momencie miałem ochotę z nim zrobić, robiło mi się gorąco. Jego delikatne wargi musnęły moje ramię, jego szczyt, a dotarł do szyi. Z wrażanie puściłem bluzkę, którą miałem w rękach, a ona swobodnie opadła na moje stopy. Z przymkniętymi oczami, odchyliłem głowę do tyłu dając mu lepszy dostęp do mojego ciała. Mruknąłem cicho, na co chłopak uśmiechnął się lekko. Czułem to....

__________________________
Cześć!
Taka ta pierwsza część tego rozdziału. Musiałam go podzielić na dwa, bo piszę go, piszę i się tak wciągnęłam, że wyszło na ponad 7 stron, a ustaliłam sobie granicę 6. :D
Tak, więc kolejnego możecie spodziewać się szybciej, bo jest już napisany. Teraz wszystko zależy od was. :)
Serdecznie dziękuję za wszystkie komentarze. To naprawdę podbudowujące, gdy widzę, że ktoś to czyta i mu się podoba.
Dlatego chciałabym prosić każdego kto to przeczytał, o komentarz.
Nawet takie: " Przeczytałam, fajne" lub "Przeczytałam, głupie". Wystarczy.
Pozdrawiam.