Epilog

Witajcie.
Na początek chciałabym wam życzyć Wszystkiego Najlepszego! Dużo szczęści i radości. Prawdziwej miłości i przyjaciół którzy będą przy was zawsze niezależnie od tego jakie głupi błędy popełnicie. Mimo, że żadnej z was nie znam osobiście mogłabym pisać życzenia jeszcze i jeszcze... Cóż mój minus jak się rozgadam to koniec. Ale dobra nie przedłużam.
Oto ostatni rozdział historii Ziall'a.
Pod epilogiem będzie jeszcze krótka notatka.

7 lat później

Gdy tylko przekroczyłem próg domu, do moich uszy natychmiast doszło marudzenie Jasmine. Ten cieniutki głosik i nie do końca zrozumiałe wyrazy poznałbym wszędzie. Szybko ściągnąłem z siebie kurtkę i powiesiłem ją na wieszaku, by móc przywitać się z moim małym potworkiem.
 - Dziadziusiu, opowiedz jeszcze jedną. – siedziała na kolanach mojego ojca i z rękoma uwieszonymi u jego szyi, wbijała w niego błagalne spojrzenie. Mężczyzna uśmiechał się do niej lekko i próbował wyplątać się z opowiadania dalszych bajek, zagadując ją na inne tematy. Najwyraźniej był już zmęczony ciągłym wymyślaniem nowych to historyjek, by zadowolić swoją wnuczkę. Ale co się dziwić, gdy wychodziłem godzinę temu, siedzieli w tej samej pozycji. 
- Następnym razem, kochanie. – pstryknął ją leciutko w nos, na co mała skuliła się w sobie, a po chwili w pokoju rozbrzmiał jej nieśmiały śmiech. Ten dźwięk sprawił, że na twarzy starszego mężczyzny pojawił się szerszy uśmiech. Byłem pewien, że jeszcze chwila namów ze strony Jas, a tata by jej uległ. Nie mogłem na to pozwolić. Obiecałem Niall’owi zabrać małą na jego mecz, bo później razem mieliśmy wybrać się na jakiś dobry obiad. Niall był zawodnikiem CSC Londyn. Nie była może to drużyna na rangę światową i na pewno nigdy nią nie zostanie, ale wystarczyło, by spełnić marzenia chłopaka. Grali w pierwszej lidze, ich drużyna utrzymywała się na szczycie tabeli, byli rozpoznawani i mieli swoich wiernych kibiców, którzy jeździli za nimi na każde ich mecze, dając im niesamowite wsparcie. Co więcej, jego zarobki w połączeniu z moimi były wystarczające by utrzymać dom i zapewnić nam życie na dobrym poziomie.
- Tato… - westchnąłem. - mówiłem ci, że Jas ma być gotowa ja przyjdę. – mogłem się tego spodziewać. Za pewne wystarczyło jedno jej słowo połączone z maślanymi oczkami, a dziadek jej uległ. Odkąd pięć lat temu przyszła na świat, automatycznie stała się jego oczkiem w głowie, zastępując dziewiętnastoletnią wtedy Safę. Jak więc mógł powiedzieć swojej ukochanej wnuczce „ Nie kochanie. Musimy się już ubierać”?, to byłoby okrutne i nie ludzkie.
- Już, już… - powiedział uśmiechając się do mnie przepraszająco i chciał ściągnąć ze swoich kolan szatynkę, ale ta przytuliła się do niego mocno.
- Ja chcę historię o misiu. – poprosiła.
- Ale przecież wczoraj ci ją opowiadałem. – wdał się w rozmowę z Jasmine co z pewnością nie było dobrym pomysłem, bo dziewczynka miała wrodzony dar i potrafiła przegadać każdego, więc byłem niemalże pewny, że tata jej ulegnie, a przez to spóźnimy się na mecz Niall’a.
- Jas, słonko. – podszedłem do nich, doskonale zdając sobie sprawę, ze jeżeli nie wezmę spraw w swoje ręce nigdy nie wyjdziemy z tego domu. – Pamiętasz mieliśmy jechać na mecz Niall’a?
 - Nie chcę. – odpowiedziała, a ja westchnąłem z bezradności. Jeszcze wczoraj cieszyła się na ten pomysł i zastrzegała, że będzie grzeczna, będzie się mnie słuchać i nie będzie uciekać. Cóż jest dzieckiem, a do  tego kobietą, więc powinienem być przygotowany na zmianę zdania.
 - Więc mówisz, że nie chcesz też naleśników z nutellą, bananami i bitą śmietaną, a to wszystko polane ciepłą czekoladą? – ukucnąłem przed nią, przymykając powieki i teatralnie gładząc się po brzuchu. – Mmmm.. – mruknąłem. Dziewczyna, oderwała się od piersi swojego dziadka i spojrzała na mnie niepewnie, oblizując usta ze smakiem.
- Chcę. – pokiwała energicznie głową. Wiedziałem, że da się na to złapać. Czasami małe dzieci potrafią być takie przewidywalne.
- No to już się ubierać. – wstałem i rękę wskazałem na drzwi, prowadzące na przedpokój. Mój głos był donośny i brzmiał jak rozkaz, jednak słychać w nim było rozbawienie. Jasmine szybko zeskoczyła z kolan mojego taty, uprzednio całując go w policzek i pobiegła się ubierać, wesoło śmiejąc. Odprowadziłem ją wzrokiem, kręcąc głową z zadowoleniem.

 Odkąd związałem się z Niall’em, zacząłem bardziej interesować się piłką nożną. Kochałem go, on kochał piłkę, więc naturalną koleją rzeczy było to, że powinienem chociaż spróbować zrozumieć jego pasję. Tak też się stało. Może i nie byłem tak zapalonym kibicem jak on, ale nie przeszkadzało mi to, że czasami wieczorami siadaliśmy na kanapie z miską chipsów i oglądaliśmy jakiś mecz. Jedyny minus tego by taki, że Niall strasznie się w to wszystko wkręcał i nie mógł usiedzieć dłużej niż dziesięć minut spokojnie, więc wszelkie przytulanie musiałem sobie odpuścić. Raz zaryzykowałem i gdy drużyna, której kibicował Niall, strzeliła bramkę, blondyn się tak ucieszył, że z wrażenie przywalił mi z łokcia w nos. Ale oczywiście to wszystko było moją winą, bo to jak głupi po męczącym dniu w pracy chciałem przytulić się do mojego chłopaka i położyłem głowę na jego ramieniu. Na szczęście była to jednorazowa sytuacją, bo później trzymałem się od niego z daleka, podczas oglądania rozgrywek.
Ten mecz był nad wyraz ciekawy. Była to nie tylko moja opinia, ale także Louis’a, Harry’ego i Liam’a, którzy również przyszli kibicować dzisiaj Niall’owi. Kilka razy nawet podniosłem się z siedzenia, co spotkało się z zaskoczonymi spojrzeniami przyjaciół. Ale jak mogłem spokojnie siedzieć, gdy mój chłopak na boisku był bezczelnie poniewierany przez swoich przeciwników.
Obie drużyny dały z siebie wszystko i rezultacie spotkanie to skończyło się remisem. Co z pewnością nie zadowoli Niall’a, bo mówił, że wygrana z tą drużyną pozwoli im na umocnienie swojej pozycji w czołówce. Cóż… Będę musiał go w nocy jakoś pocieszyć.
Czekałem z młodą i chłopakami przed stadionem. Dziewczynka z zainteresowaniem przyglądała się chodnikowi, trzymając się za kant mojej kurtki. Rozmawiałem z Styles’em jak to jest w wielkim świecie. Tylko on z całej naszej czwórki do końca trzymał się muzyki i teraz nie był zwykłym, szarym człowiekiem jak my, tylko gwiazdą.
Tak, nasz zespół rozpadł się zanim jeszcze do końca zdążył zaistnieć.
Liam ożenił się z Dan i zrezygnował dla niej ze śpiewania, a raczej dla ich małego synka, który przyszedł na świat sześć lat temu. Dziewczyna wcale od niego tego nie oczekiwała. Chciała by spełniał swoje marzenia, ale Liam, gdy pierwszy raz wziął malca na ręce kompletnie oszalał na jego punkcie. Pasja przeszła na dalszy plan, a jego najważniejszym celem w życiu stało się opiekowanie się chłopczykiem i jego mamą. Odchodząc ze zespołu tłumaczył się tym, że śpiew nie daje mu już tyle radości co kiedyś, bo przez niego nie ma czasu dla Dani i Brian’a. Zrozumieliśmy go. Rodzina na pierwszym miejscu. Jednak nie mogłem zrozumieć, gdy kilka miesięcy później postanowił się zabawić w bohatera i zaciągnął się do ochotniczej straży pożarnej. Przecież to niebezpieczny zawód, a skoro tak bardzo kochał swojego synka i żonę, to jak mógł narażać swoje życie. Cóż chyba nigdy tego nie zrozumiem. Ważne było, jednak to, że cała trójka była szczęśliwa.
Bez Liam’a w zespół nie był już tym samym, więc nikogo nie zdziwiło to, że pewnego wieczora zasiedliśmy do stołu i z bólem serca zadecydowaliśmy, że przestaniemy razem śpiewać, a One Direction przejdzie do historii.
Styles jednak był bardziej uparty niż mogłoby nam się wydawać i dopił swego. Został gwiazdą tak jak zapowiedział, a jego kariera rozwijała się w najlepszym kierunku. Podróżował po świecie i koncertował dla swoich fanów, którzy go kochali. Mimo to cały czas był tym samym Hazzą. Zwariowanym, wesołym i aroganckim. Wiele razy w gazecie czytałem o jego wyskokach, jednak nie miały one nic związanego z wodą sodową, która według niektórych uderzyła mu do głowy, a jedynie z jego naturą buntownika i szaleńca. Nadal się nie ustatkował i chyba na razie nie zamierzał. Odpowiadało mu to, że był pożądany przez miliony dziewczyn na całym świecie i nieraz to wykorzystywał. Taki był już Hazz. Chodziły też plotki o tym, że wdawał się romans z mężczyzną, ale nigdy nie zostały one potwierdzone przez Harry’ego. Nam też się nie pochwalił, a z pewnością po zakończonym stosunku, zadzwoniłby do mnie lub Niall’a i powiedział „Już wiem jak się czujecie, skurczybyki!”. Dlatego też nie wierzyłem tym pogłoską. Jedyny minus tej całej jego pogoni za sławą był taki, że widywaliśmy go coraz rzadziej. W Londynie przebywał tylko kilka miesięcy w roku i to z przerwami. Wtedy też nie miał za wiele czasu dla starych przyjaciół, bo cięgle był ciągany po różnych programach. Nie mógł przecież zawodzić fanów z jego kraju.
Lou również poszedł swoją drogę i znalazł pracę w The Times. Spełniał się tam zawodowo, ludzie go lubili i szanowali. Ale jak mogłoby być inaczej. Tommo od zawsze miał dobrą gadkę nic więc dziwnego, że wzdychała do niego połowa damskiej załogi, a Lou nie byłby sobą gdyby przeszedł obok takiej okazji obojętnie , więc wdawał się w coraz to nowsze romanse w pracy. Było tak dopóki do gazety nie dołączyła niejaka Samanta Sparks. Kobieta była o trzy lata starsza od Lou i mogłoby się wydawać, że jako jedna z nielicznych była odporna na zaloty Tomlinsona. To tylko bardziej podkręcało chłopaka i starał się o nią coraz to bardziej i bardziej, zupełnie odpuszczając sobie inne dziewczyny. W końcu mu się udało i tworzą od trzech lat szczęśliwy związek. Chłopak jest na jej punkcie totalnie zakręcony i nawet kilka dni temu byliśmy z nim wybrać pierścionek zaręczynowy.

- Wujek! – krzyknęła Jasmine i od razy pobiegła rzucić się w ramiona Niall’a. Blondyn wyrwany z rozmowy ze swoim kolegą z drużyny, przyodział na twarz sztuczny szeroki uśmiech, by nie martwić dziewczynki. Jas z pewnością zaczęłaby wypytywać o powód jego smutku, a on musiałby się nieźle nagimnastykować próbując jej wytłumaczyć, że to nic takiego i zaraz mu przejdzie. Dlatego łatwiej było zakryć niezadowolenie z meczu, wymuszonym uśmiechem.
 - Cześć słonko. – powiedział siląc się na radosny ton i schylił się w otwartymi ramionami, by przyjąć w nich szatynkę. Kiedy dziewczynka dobiegła do niego szybko ją podniósł do góry, kręcą kilka razy dookoła własnej osi. – I jak, podobało ci się na wielkim stadionie? – zapytał, poprawiając spadającą z jego ramienia torbę.
 - Mhhhmmm. – przytaknęła. Szczerze mówić cały mecz wierciła się na siedzeniu i dopytywała się, kiedy w końcu pójdziemy na naleśniki, ale nie zamierzałem tego Niall’owi mówić. Niech żyje w błogiej nieświadomości. – Wujek Zayn powiedział, że pójdziemy na naleśniki. – ucieszyła się, obejmując Niall'a. Blondyn uśmiechnął się szerzej widząc radosną minę dziewczynki. Widok był przeuroczy. Blondyn z dzieckiem na rękach. Na pewno byłby wspaniałym ojcem. Jego kontakt z dziećmi był świetny, czego najlepszy dowodem była Jasmine. Dziewczyna wręcz go uwielbiała, a najbardziej gdy bawił się z nią w dom. Udawała, że Niall jest jej mężem, a pluszak Kubusia Puchatka ich dzieckiem. Horan oczywiście wczuwał się w rolę co z boku wyglądało dosyć zabawnie. Obydwoje bardzo ją kochaliśmy, więc gdy tylko Safa podrzucała małą rodzicom na wakacje, staraliśmy się spędzać z nią jak najwięcej czasu.
 Nie raz wieczorami, rozmawialiśmy o założeniu prawdziwej rodziny, jednak zawsze kończyło wymyślaniu tysiąca wymówek z równo z jego strony co i z mojej. Jesteśmy za młodzi. Nie będziemy potrafili zapewnić mu normalnego domu. W szkole będzie miał trudno z powodu tego, że będzie miał dwóch ojców. Niall nie miał teraz czasu, bo zdarzało mu się wyjeżdżać na mecze, a ja sam bym sobie nie poradził, bo też mam pracę. Nie byliśmy małżeństwem, choć przy tym argumencie Niall zawsze smutniał. Wiedziałem, że chciał, żebyśmy się pobrali, ale uważałem, że dobrze było tak jak jest. Kochamy się i nie potrzebujemy do tego żadnego świstku, by o tym widzieć. Mimo to czasami, gdy Niall był daleko, a ja leżałem sam w łóżku, wyobrażałem sobie co on robi. Jak się czuje. Czy myśli o mnie, czy tęskni. Pragnąłem tej świadomości, że będzie ze mną do końca. Dopóki śmierć nas nie rozdzieli.
- Cześć kochanie. – przywitałem się z nim delikatnym pocałunkiem, gdy już podszedł do nas.
 - Hej. – uśmiechnął się lekko. – Nie sądziłem, że uda ci się wyrwać. – zwrócił się do Harry'ego. Chłopak teatralnie odrzucił za siebie swoje wciąż błyszczące loki.
- Och.. Starałem się. Co prawda musiałem przesunąć kilka spotkań, trochę się nagimnastykować i obiecać dodatkowy wywiad, ale jestem. – powiedział tonem zadufanej w sobie gwiazdy. Popatrzyliśmy na siebie i jednocześnie wybuchliśmy śmiechem, co nie uszło uwadze Jasmine, która ze zdezorientowanie wymalowanym na twarzy, wpatrywała się to we mnie, to w resztę chłopaków. Dobrze wiedzieliśmy, że Harry tak naprawdę żartuje. Nawet jeśli rzeczywiście musiałby przesunąć jakieś spotkanie, nie wypominałby tego Horanowi. Zatrzymały to dla siebie, zadowolony z tego, że może być przy nim w tak ważnej chwili.
- To co idziemy na naleśniki? – zapytałem z uśmiechem, zabierając mojemu chłopakowi zbędny ciężar w postaci Jas. Szatynka pisnęła radośnie.
 - Wiecie… - pierwszy zaczął wykręcać się Liam, spoglądając przepraszająco na każdego z nas. – Bardzo chętnie, bo sam dawno nie jadłem takich słodkości. – uśmiechnął się do małego łakomczucha, którego twarz jeszcze bardziej rozpromieniła się słysząc słowo na 's'. – Ale obiecałem Dan wrócić od razu po meczu. Jej przyjaciółka ma jakieś problemy i muszę zostać z Brian’em.
- Jasne. Ok. – skinąłem głową. Jak mus to mus. Nic na to nie poradzisz. Następnie przeniosłem wzrok na Hazzę. Naprawdę miałem nadzieję, że się zgodzi, bo mieliśmy jeszcze tyle do obgadania, a chłopak jutro po południu wylatywał do Ameryki i nie miałem pojęcia kiedy ponownie go zobaczymy.
- Innym razem. Teraz mam jeszcze masę rzeczy do załatwienia, a jutro wylot. – cmoknął niezadowolony.
- Czyli co to nasze pożegnanie? – zapytał blondyn.
 - Zwariowałeś?! – zawołał oburzony Styles. – Wpadnę do was jeszcze wieczorem. Także wiecie. Ten tego. – wydał językiem jeden policzek, ruszając brwiami w górę i w dół, by na końcu uśmiechnąć się łobuzersko. Była to jasna aluzją, że mamy czekać na niego ubrani od stup do głów i nie zabawiać się ze sobą przed jego przyjście. Pokręciłem głową z niedowierzaniem, jednak na mojej twarzy widać było cień rozbawienia. To był cały czas ten sam Hazz.
- No to.. Ja wam nie będę przeszkadzał. – machnął ręką Lou. Zdawałem sobie sprawę, że nie warto go przekonywać do tego pomysłu, bo i tak zaraz wymyśli jakąś bajkę i również się wykręci ze spotkania. Dlatego tylko umówiliśmy się, że o 20 spotykamy się u nas w domu, aby pożegnać Harry’ego.

Safa i Hazz wrócili już do swoich domów, a nasze życie wróciło do monotonii.
Leżałem na łóżku z teczką dokumentów opartą na kolanach i przeglądałem nowe pomysły reklamy Nike. Tego nie lubiłem w mojej pracy – nigdy nie kończyła się po ośmiu godzinach w biurze, tylko musiałem zabierać sprawy do domu. Fakt, że byłem prawą ręką szefa wcale w tym nie pomagał. Liczył się z moim zdaniem, a gdy coś było nie tak to oczywistą sprawą było, że musiał to poprawić nie kto inny, a właśnie ja.
Z westchnieniem przewróciłem drugą kartkę i ołówkiem zaznaczyłem co zmieniłbym w rysunku, który podrzucił mi Adam. Czasami zastanawiałem się czy niektórzy ludzie specjalnie nie przykładają się do swojej pracy tak jako powinni z czystej złośliwości. Każdy w firmie wiedział, że projekty wcześniej przechodzą przez moje ręce i to ja robię wszelkie poprawki. Więc wcale bym się nie zdziwił, gdyby moje przypuszczenie były prawdziwe. Nie ze wszystkim żyłem w zgodzie. Np.. Rebeca, której dałem kosza jakiś rok temu, nadal czuła do mnie żal tak samo jak David z którym walczyłem o to stanowisko.
- Zayn pasta do zębów się skończyła. – jęknął Niall z zza zamkniętych drzwi łazienki.
 - W szafce pod umywalką jest druga. – odkrzyknąłem, nawet nie podnosząc wzrok znad kartek. Byłem wykończony. Od dwóch godzin zajmowałem się poprawianiem prac, a moje myśli wcale nie błądziły w tym temacie. Nie mogłem wyrzucić z głowy rozmowy z Harry’m.
 Gdy zapytałem się go co słychać w Ameryce, od razu zaczął żywo opowiadać o swoim życiu i swoich bliskich znajomych. Powiedział, że jest ojcem chrzestnym małego John’a i mimo że chłopiec ma dopiero trzy miesiące już go rozpieszcza. Rzecz jasna nie podoba się to rodzicom chłopca, ale co mogą poradzić? Od tego są wujkowie, ciotki, babcie i dziadkowie. Od rozpieszczania. Później zmieniał temat i pochwalił się tym, że był na weselu pary gejów. Mówił, że impreza była świetna i nie różniła się niczym od zwykłych wesel. Zaznaczył też, że liczy na zaproszenie z naszej strony, jasno sugerując, że to już w końcu ten czas. Nie powiem zastanawiałem się nad tym kilka razy. Kochałem Niall’a i chciałem z nim spędzić resztę życia, jednak coś mnie blokowało i gdy już chciałem zacząć rozmowę na ten temat milknąłem. Nie był to strach przed odrzuceniem, bo widziałem, że Niall o tym marzy. Jego wzrok, gdy widział Liam’a i Dan na ślubnym kobiercu lub gdy Lou poprosił nas o pomoc w wybraniu pierścionka dla  Samanty, mówił sam za siebie. Raczej świadomość, że to będzie już na Amen. Ja będę jego, on będzie mój. To było tak przerażająco piękne.
- Zayn… - mruknął do mojego ucha blondyn. Nawet nie zauważyłem kiedy zdążył przejść przez pokój i znaleźć się obok mnie. – Odłóż już te kartki. – szepnął, a jego usta dotknęły mojej szyi. Mimo przyjemności jaką sprawiał mi Niall nie podniosłem na niego wzrok tylko przekręciłem następną kartkę.
- Niall.. – jęknąłem, jedną ręką odpychając od siebie mojego chłopaka. – Nie mam czasu. Jestem zajęty. – powiedziałem, bardziej naciągając na siebie kołdrę.
- Jesteś zajęty od trzech godzin. – powiedział smutny i ponownie zbliżył się do mnie, by złożyć mokry pocałunek na mojej skórze.
- Pracuję. – odpowiedziałem. Tym razem pozwalając Niall’owi pieścić moją szyję.
 - Jest jedenasta w nocy. Do tego piątek, powinieneś przestać pracować. – powiedział między pocałunkami, jedną ręką próbując wyrwać mi kartki z rąk. Opierałem się temu co zdecydowanie nie spodobało się chłopakowi. Klęknął na kolanach obok mnie i spojrzą na mnie świdrującym wzrokiem. Dopiero teraz zdałem sobie sprawę, że jego jedynym okryciem, by biały ręcznik owinięty w pasie. – Zayn. Serio? – odezwał się oburzony. – Siedzi obok ciebie twój prawie że nagi chłopak, do tego jest on cholernie na ciebie napalony, a ty mówisz mu, że pracujesz? Ciebie do końca pogięło?
- Po prostu muszę to zrobić teraz. Daj mi jeszcze pół godziny. – poprosiłem, robiąc błagalną minę. Wystarczyłoby mi jeszcze tylko trzydzieści minut i mógłbym zamknąć ten projekt.
 - Za pół godziny to ja będę spał. – założył ręce na piersi z obrażoną miną. Zawsze wydawało mi się, że wraz w wiekiem chęć uprawiania seksu będzie się zmniejszać. U Niall’a było odwrotnie. Jego popęd seksualny z roku na rok wzrastał i w normalnej sytuacji bym się z tego cieszył, gdyby nie fakt, że tym razem byłem naprawdę zajęty. – Więc? – uniósł do góry brwi z kuszącym uśmiechem. Przejechałem wzrokiem od jego roześmianej twarzy, przez wilgotną klatkę piersiową, ścieżkę miłości, do jego krocza okrytego ręcznikiem. – Dobra mam gdzieś twoją pracę. – warknął Niall i wyrywając kartki z moich dłoni zrzucił je na ziemię. Automatycznie przekręciłem głowę w tamtą stronę z przerażeniem w oczach obserwując jak całą teczka dokumentów upada na podłogę, a z niej wysypują się kartki. Jęknąłem cicho, zdając sobie sprawę ile czasu zajmie mi juto uporządkowywanie ich. Nawet miałem zamiar wstać z łóżka i już się tym zając, ale gdy tylko podniosłem się na łokciach, spotkałem mordercze spojrzenie Horana
- Nawet się nie waż. – pokręcił palcem. Wiedziałem, że nie chodziło mu tyle o to, że chce uprawiać ze mną seks, co o to, że przesadzam z pracą. Z pewnością wystarczyłoby mu leżenie na łóżku i przytulanie się, bylebym tylko był zainteresowany nim, a nie wszystkimi innymi rzeczami. – Kładź się.  – rozkazał, a ja z potulną miną opadłem na miękki materac. – No. – jego twarz rozświetlił szeroki uśmiech.
 Blondyn przetransportował się tak, że teraz siedział na mnie okrakiem, ocierając się swoim członkiem o mojego, z tą różnicą że ja miałem na sobie bokserki, on nie. Jego usta natarczywi pieściły moje, a ja oddawałem każdy najmniejszy pocałunek, zatracając się w przyjemności. Moje dłonie jakiś czas błądził po plecach Niall'a, a on opierał się po obu stronach mojej głowy, by utrzymać swoje ciało w pewnej odległości od mojego. Lizał i ssał skórę mojej szyi, a ja dłonią na oślep próbowałem znaleźć paczkę prezerwatyw w szufladzie szafeczki nocnej. Już prawie trzymałem w rękach torebeczkę, kiedy Niall odsunął się ode mnie i złapał mnie za rękę.
 - Później. – powiedział. – Dawno nie miałem go w buzi. – powiedział delikatnie przygryzając dolną wargę, a na jego policzkach natychmiastowo pojawiły różowe rumieńce. – Pozwolisz? – uśmiechnął się łobuzersko. Jedyne co zdołałem zrobić to kiwnąć lekko głową. Chłopak z zadowoleniem wypisanym na twarzy zszedł ze mnie i usiadł w moich nogach, zsuwając ze mnie bokserki. Dokładnie obserwował każdy element mojego ciała, co mnie niesamowicie krępowało. Niby robiliśmy to już tyle razy, jednak w tym spojrzeniu było coś co mnie niesamowicie zawstydzało. Niall nachylił się nade mną, by złożyć ostatnie pocałunek na moich warga i przystąpił do działania. Podkurczyłem nogi, rozkraczające je, tym samym dając blondynowi lepszy dostęp do mojego twardego kolegi. Chłopak delikatnie polizał jego główkę, by później stopniowo chować go w buzi. Ciepło jakie otoczył mojego kolegę, sprawiło, że po moim ciele przeszedł dreszcze podniecenia. Wygiąłem się w łyk, wypychając biodra w stronę blondyna, a dłonie zaciskając na pościel. Niall zassał go, a jego dłonie pieściły moje jądra, co sprawiało mi niezwykłą przyjemność.
- O kurr.. – jęknąłem, czując że blondyn przyśpiesza swoje ruchy, doprowadzając mnie tym samy na skraj wytrzymałości. – Niall… - westchnąłem. – Niall… wyjdź za mnie. O cholera! – krzyknąłem i w tym samym momencie usta Niall zniknęły z mojego członka, a po pokoju rozległ się jęk niezadowolenia, który opuścił moje usta. Uniosłem głowę, by zobaczyć o co chodzi. Niall z zaróżowionymi policzkami spojrzał na mnie. Gdyby nie fakt, że byłem przez niego cholernie pobudzony, pewnie roześmiałbym się na ten widok. Chłopak zerkał na mnie z pomiędzy moich nóg. Jego policzki i usta były czerwone, a włosy sterczały na wszystkie strony.
- Co powiedziałeś? – zapytał niepewnie.
- O cholera? –spojrzałem na niego pytająco, czy to o to mu chodziło. To były ostanie słowa, które opuścił moje usta.
- Nie to. To wcześniej. – sprecyzował Irlandczyk.
- Wyjdź za mnie? – powtórzyłem jeszcze bardziej niepewnie niż wcześniej, jednak na moich wargach rysował się nieśmiały uśmiech. Powiedziałem to. W końcu to powiedziałem. Odważyłem się.
 - Ty tak naprawdę czy to tylko z wrażenia, że serwuję ci tak niesamowitą laskę? – uniósł do góry jedną brew.
- Wyjdziesz za mnie? – powtórzyłem już bardziej zdecydowanie.
- Czyli ty tak poważnie. – stwierdził, kładąc dłonie na moich kolanach. Spojrzałem na niego nie do końca wiedząc jak odczytać to jego gadanie. Nie powiedział „stary oszalałeś!” ani też „ Tak Zayn. Kocham cię”. Byłem nieco skołowany. Może on tego nie chciał, może nie był jeszcze gotowy.
- Więc? – starałem się go jakoś pośpieszyć. Ta niepewność mnie zabijała, a on w tym czasie patrzył się na mnie z szerokim uśmiechem na twarzy. Nie wiem jak zachowałbym się, gdyby jego odpowiedź był negatywna. Pewnie moja duma ucierpiałaby na tym tak bardzo, że przez następne kilka dni nie mógłbym spojrzeć mu w oczy.
- Myślę, że… - specjalnie przeciągał.
- Niall. – jęknąłem.
- Kocham cię Zayn. – powiedział i złączył nasze usta w namiętnym pocałunku. Gdy po kilkunastu sekundach udało mi się na na moment od siebie odepchnąć, spojrzałem w jego oczy.
- Czyli tak?
- Czyli o każdej porze.  
 
Tak więc dobrnęliśmy do końca tego opowiadania. :)
Wiem, że epilog nie jest najwyższych lotów. W sumie zdaję sobie sprawę, że jest on zły. I zastanawiam się jak to możliwe, by pisać coraz gorzej.
No nic. Tłumaczę to sobie tym, że myślę już o drugim opowiadaniu. Tak więc Wam tłumaczę się tak samo. :)
Jestem strasznie szczęśliwa, że przypadła Wam do gustu moja historia, bo szczerze mówiąc nie sądziłam, że mogę kogoś zainteresować moimi wypocinami.
Dziękuję za każdy komentarz, który napędzał mnie do dalszego pisania ( nie liczę tego, że gdzieś w połowie miałam załamanie i zastanawiałem się nad porzuceniem Ziall'a.) i zainteresowanie tym opowiadaniem, bo bez Was nie byłoby większego sensu tego pisać.
Naprawdę dziękuję, że wytrzymałyście ze mną tyle czasu ( w przybliżeniu 5 miesięcy, 174 stron i 102 676 słów.)
Szkoda mi rozstawać się z tym opowiadaniem. To moje pierwsze dziecko, z którego jestem taka dumna. Aż się łezka w oku kręci.
Cóż... To koniec. Mam nadzieję, że się podobało. :D

PS: Zastanawiałam się nad wplątaniem tu jeszcze Adiena, ale doszłam do wniosku, że to zajęłoby mi znacznie więcej miejsca niż bym chciała na to poświęcić.

PSS:  Chciałabym prosić każdego kto przeczyta ten rozdział o pozostawienie po sobie śladu. Chociażby zwykłą kropka lub przeczytałam w komentarzu. To wiele dla mnie znaczy. :D

PSSS: Następna historia pojawi się w nowym roku. Chociaż nie zaprzeczam, że może jakiś krótki opis zamieszczę jeszcze w tym. :P