Rozdział 24

Cześć. Tak jak obiecałam wczoraj, pojawiam się dzisiaj z nowym rozdziałem. Wyszedł on dłuższy niż zamierzałam, ale cóż nie potrafiłabym go skrócić, mimo że pewnie wiele akcji jest tam nie potrzebnych. Może nie słusznie, ale podoba mi się ten rozdział :D Nie wiem czemu, ale bardzo fajnie mi się go pisało i dosyć szybko. Może przez to, że sytuacje z tej imprezy faktycznie przeżyłam. Może nie dokładnie tak, ale w dużym stopniu.
Dobra już nie zanudzam i zapraszam do czytania. :D
Kolejny rozdział postaram się dodać w terminie czyli tak gdzieś za pięć dni. Nie wiem jednak czy mi się uda, bo w przyszłym tygodniu codziennie mam jakieś zaliczenia, a weekend spędzam na imprezowaniu. :D
Tak więc życzcie mi dobrej zabawy, a ja wam życzę miłego czytania :*

Nikogo pewnie nie zdziwi, że przez następne dni ciągle rozmyślałem o rozmowie, którą podsłuchałem. Zastanawiałem się skąd przyszło do głowy chłopakom, żeby coś takiego zrobić.  Zastraszanie? Naprawdę? Nie sądziłem, że mogą posunąć się do takie stopnia i powiem szczerze, że zaczynałem się ich bać. A co jeśli ja zrobię coś nie po ich myśli i mi również będą grozić? Nie.. Są moimi przyjaciółmi nie zrobiliby mi niczego. Nie chciałem jednak wysnuwać błędnych wniosków. Przecież nie słyszałem całej ich rozmowy. Może Adien też nie był bez winy? Nie… to głupie. Zastanawiałem się też czy Zayn miał coś z tym wspólnego. Już zdążyłem się przekonać jakie głupie pomysły czasami wpadają mu do głowy, więc czemu nie miałby poprosić chłopców, by zrobili coś takiego? Tak czy inaczej nie postanowiłem na razie udawać, że o niczym nie wiem i grać głupka, żeby uderzyć w nich w odpowiedniej chwili.    
 Nie wychodziło mi to tak dobrze jak oczekiwałem, bo parę razy dałem się złapać na wpatrywaniu się w przyjaciół. Wtedy oni niczego nie świadomi ze śmiechem pytali czy mają coś na nosie lub rzucali komentarz, że wiedzą, że są seksi, ale mógłby opanować swoje żądze. Zazwyczaj wybuchałem dla niepoznaki śmiechem i tłumaczyłem się zmęczeniem, gdy to spotykaliśmy się u któregoś wieczorem lub zamyśleniem. Łykali to natychmiastowo i zmienialiśmy temat, a ja byłem daleki od podejrzeń, że coś wiem.  
Co do moich relacji z Zayn’em nadal były one dosyć dziwne. Nawet nie do końca wiem jak je opisać. Niby wróciło wszystko do normy i byliśmy dalej przyjaciółmi tylko, że z niezłą historią za sobą, ale czasami byłem skrępowany czując na sobie jego wzrok. Zupełnie jakbyśmy wrócili do początku naszej znajomości, gdy ciągnęło nas coś do siebie, ale żaden nie chciał się do tego przyznać i swoje pragnienia tłamsił w zarodku. Teraz było identycznie. Przez ostatnie cztery dni spotykałem się z nimi codziennie po szkole, bo nie widziałem przyczyny czemu miałbym ich unikać, skoro z Zayn’em było wszystko wyjaśnione.
Dzień po wypadzie na kręgielnie, złapał mnie na pierwszej przerwie i poprosił o rozmowę. Nie mogłem mu przecież odmówić, bo niby dlaczego. Już dużo czasu minęło od naszego rozstania i w końcu nadszedł ten moment, by wszystko sobie wyjaśnić. By nie było między nami żadnych niedopowiedzeń. Malik tylko mnie wyręczył, bo sam chyba nigdy bym nie wykonał pierwszego kroku. Ale co się dziwić w naszym związku to on był ten bardziej odważny. Doszliśmy do wniosku, że nie warto tracić przyjaciela, przez nieudany związek. W jego ustach brzmiało to tak błaho, że aż zacząłem wątpić czy kiedykolwiek dla niego coś znaczyłem. Zgodziłem się, chociaż w głębi duszy miałem nadzieję, że ta rozmowa będzie przebiegać całkiem inaczej. Ale najwyraźniej Zayn pogodził się już z naszym zerwaniem i zaczął nowe życie. W sumie może nie do końca nowe, ale na pewno bez miejsca w swoim sercu dla mnie jako jego chłopaka. Później nasza rozmowa zeszła na neutralne tematy. Zayn pogratulował mi dostania się do drużyny i powiedział, że postara się wpaść na mecz. Nie widziałem innego wyjścia, musiał być. To moje pierwsze wystąpienie w drużynie. Co prawda trener powiedział, że na razie nie wejdę w pierwszym składzie, ale wpuści mnie pod koniec. Może to nic wielkiego, ale chciałem mieć przyjaciół przy sobie, a Zayn przecież nim był. Następnie nasza rozmowa zeszła na temat ich piątkowego występu. Mówił jak bardzo się stresuje, bo mają ponoć być  tam jakieś gwiazdy muzyki i chcieliby dobrze przed nimi wypaść. Wtedy też po korytarzu rozległ się dźwięk dzwonka, sygnalizując lekcję. Pożegnałem się z przyjacielem, bo moje zajęcia odbywały się na pierwszym piętrze, a jego na parterze i już miałem iść kiedy złapał mnie za nadgarstek i przyciągnął do siebie.
- Naprawdę cieszę się, że z nami wszystko ok. – powiedział, przytulając mnie. Nie mogłem powstrzymać się przed odwzajemnieniem tego gestu. Przymknąłem oczy rozkoszując się zapachem jego ciała.
- Ja też. – zaśmiałem się cicho. Może trochę nerwowo, bo nie byłem przygotowany na takie zbliżenie.
- Dobrze, że będziesz z nami. – szepnąłem mi do ucha, a mi automatycznie zrobiło się cieplej. Nie rozumiałem czemu to robi. Najpierw mówi, że tylko przyjaciele, wydaje się być pogodzony z naszym losem, a później przytula mnie w ten sposób i mówi do mnie owiewając moje ucho swoim oddechem. Niby nic wielkiego, przyjaciele też tak robią, ale nie mogłem się oprzeć wrażeniu, że on po prostu znowu zaczyna względem mnie jakąś chorą gierkę. Najgorsze w tym jest to, że ja bez zastanowienia podjąłbym się tego wyzwania. Tak, więc mogłem uznać, że nasze relację wróciły do początkowego stanu rzeczy. I dlatego też nie bardzo chciałem zostawać z nim sam na sam. Na szczęście nie mieliśmy wiele takich okazji i tylko raz czy dwa zdarzyło się, że chłopcy dziwnym trafem naraz musieli opuścić pokój. Wtedy między nami pojawiała się niewidoczna ściana, a cisza w pokoju zaczynała nam ciążyć. Każdy rozglądał się po pokoju byle by tylko nie spojrzeć na tego drugiego. Było to może dziecinne zachowanie, bo przecież gdy byliśmy razem nie raz zostawaliśmy sami, a wtedy… no właśnie i to chyba był nasz problem. Dopiero po minucie czy dwóch, udawało się nam zamienić słowo, później kolejne, a po kilku minutach rozmowa płynęła płynnie. Za drugim razem było tak samo, najpierw dziwne spięcie, później zwyczajna konwersacja. Nie wiem czemu tak było, ale mogły mieć na to wpływ nasze wspomnienia. Przynajmniej w moim przypadku tak było. Gdy tylko przyjaciel znikali, moja wyobraźnia zaczynała płatać mi figle i wyobrażałem sobie jakby to było, gdyby teraz Zayn siedział obok mnie na łóżku, a nie po drugiej stronie pokoju na kanapie i całował moją szyję jak to miał w zwyczaju, gdy zostawaliśmy sami lub gdy oglądaliśmy wspólnie niezbyt ciekawy film. Szybko jednak odganiałem od siebie te myśl. Koniec… To nie wróci. Ale co mi się dziwić kiedy ostatni stosunek przeżyłem dwa dni temu z własną ręką.

Wracałem właśnie ze sklepu i rozmawiałem z Meg prze telefon. Dziewczyna miała dzisiaj urodziny, więc wypadało zadzwonić. Co ja gadam. Chciałem zadzwonić. Ostatnio nasz kontakt jakby to powiedzieć się nieźle rozluźnił to jednak nie znaczyło, że zapomniałem o jej osiemnastych urodzinach. Przecież osiemnastkę ma się tylko raz. Nie wyobrażałem sobie tego, że mógłbym w tym dniu jej nie usłyszeć i nie złożyć jej życzeń. Po prostu nie i już. Wystałem jej nawet prezent, ale nie wydaje mi się, żeby już doszedł, bo zrobiłem to dopiero wczoraj. I nie.. nie przez moje zapominalstwo. Chociaż może trochę tak, bo przecież mogłem się wcześniej za to zabrać.
Postanowiłem zrobić dziewczynie paczkę ze wspomnieniami. Widziałem, że wiele tych produktów może kupić również w Mullingar, ale liczył się przecież gest. Do kolorowego pudełka wpakowałem nasze ulubione słodycze z poprzyczepianymi do nich karteczkami, z różnymi śpiesznymi tekstami lub powiedzeniami, które tylko mu zrozumiemy. Zrobiłem też dla niej specjalny zeszyt. Powklejałem do niego nasze zdjęcia z głupimi podpisami. Co prawda nie wyglądał tak fajnie jak sądziłem, ale czego można się spodziewać po kompletnym beztalenciu jeżeli chodzi o zajęcia plastyczne? Nie mniej jednak sądzę, że Meg spodoba się prezent. Do tego wszystkiego oddałem jej moją ulubioną bluzę, która również skradła serce blondynki. Już dawno z niej wyrosłem, więc jednym słowem była niezdatna do chodzenia, jednak trzymałem ją z czystego sentymentu. Była stara, miała chyba z sześć lat, a jej czasy świetności już dawno minęły. Jednak nie potrafiłem się jej ot tak wyrzucić. Dziewczyna była tego samego zdania, bo nie raz gdy jeszcze mieszkałem w Irlandii, gdy do mnie przychodziła zabierała mi ją i nie chciała jej oddać. Nigdy nie mogłem pojąć co w niej jest takiego, bo to przecież tylko zwykła czerwona bluza. Najwidoczniej Meg widziała w niej coś więcej i w końca ja również zacząłem to zauważać. Tak więc leżała ona sobie do wczorajszego dnia na dnie szafy.
Uśmiechnąłem się do siebie, poprawiając siatkę z zakupami w prawej ręce, gdy po raz dziesiąty żegnałem się z przyjaciółką. Była nieźle zaskoczona moim telefonem i nie pozwoliła sobie wytłumaczyć, że chciałem jej teraz złożyć życzenia, a dłużej pogadamy na Skype. Musiała mi dokładnie wytłumaczyć jak będzie wyglądała jej impreza urodzinowa, kogo zaprosiła. Nie ominęła nawet kolorów balonów jakie będą porozwieszane po całej sali. Nie mogłem powstrzymać się przed szerokim uśmiechem, gdy słuchałem tego wszystkiego. Najbardziej ucieszył mnie jednak fakt, gdy przyjaciółka wykrzyczała do słuchawki „ ZAKOCHAŁAM SIĘ”. Opowiedziała mi, że jej wybrankiem jest Chris Davis i są ze sobą już DWA TYGODNIE. I wtedy moja radość automatycznie wyparował. Znałem tego chłopaka i wiedziałem, że  nigdy nie traktował dziewczyn poważnie, a dwa tygodnie na miłość to trochę mało. Chociaż później przypomniałem sobie siebie i Zayn’a. Identyczny przykład. No może nie do końca, bo my przed związkiem zaczęliśmy ze sobą współżyć, a Meg zarzekała się, że pójdzie z nim do łóżka dopiero wtedy gdy będzie pewna jego uczuć, a na razie tak nie jest. Jednak nie podcinałem jej skrzydeł, bo przecież mógł się zmienić, a ona tak długo za nim szalała.
- Dobra Meg, naprawdę muszę już kończyć. Pogadamy później, albo jutro. – zaśmiałem się do słuchawki, słysząc, że zaczynała nową historię.
- Meg… - stanąłem jak wryty.
- Niall… Niall.. stało się coś? – dochodził do mnie głos dziewczyny, jednak nie bardzo potrafiłem odpowiedzieć. Dopiero po chwili wróciła do mnie zdolność mówienia.
- Ja muszę już na serio kończyć. – powiedziałem szybko i nie zważając na pretensje przyjaciółki rozłączyłem się. Szybko naciągnąłem kaptur na głowę, dłonie wsadziłem do kieszenie bluzy, tak że siatka z przyciężkim zakupami wbijała mi się w skórę. Ale co tam, chciałem być niezauważony. Skuliłem się w sobie i ruszyłem przed siebie. Chciałem po prostu wrócić do domu.
Nie spodziewałem się, że dwie godziny przed występem chłopaków, będę świadkiem takiej sytuacji. Zayn stał oparty o ścianę i całował się z jakąś blondyną. Niby powinienem dopuścić do siebie myśl, że chłopak może robić co chce, że może kogoś sobie znaleźć, a mi nic do tego. Jednak w jakiś sposób poczułem ucisk na sercu. Nie byliśmy razem. Nic oprócz przyjaźni nas nie łączyło, lecz poczułem ukłucie zazdrości, gdy widziałem jak chłopak oddawał pieszczotę.
Nie miałem do niego żadnych praw, ale głupi ja sądziłem, że może uda nam się wszystko odbudować. Powoli, małymi kroczkami. Przecież widziałem jego wzrok, jego uśmieszki, czułem jego dotyk. To nie było nic, to było coś, a teraz stoi i całuje się z jakąś dziewczyną, gdy zaledwie dzień wcześniej prawie mnie pocałował. To chyba jakieś żarty. Ludzie się nie zmieniają.
Gdy dochodziłem do domu, zrobiłem kilka wdechów, by mama nic nie poznała i wszedłem do środka. Podałem jej zakupy i udałem się do mojego pokoju. Zastanawiałem się nawet nad tym czy nie zadzwonić do chłopaków i powiedzieć, że jednak nie dam rady iść z nim, ale zrezygnowałem ze tego pomysłu. To oznaczałoby, że jestem słaby. Nie chciałem być słaby. Musiałem przecież w końcu temu stawić czoło.    
Resztę czasu jaki pozostał mi do wyjścia spędziłem na oglądaniu telewizji, obierając przy okazji jabłka. Mama jak na złość musiała właśnie dzisiaj robić na kolację racuchy i poprosiła mnie o pomoc. Z racji tego, że do oglądania filmu nie potrzebne były mi ręce, zgodziłem się od razu.
- Niall, nie ubierasz się?! – po jakimś czasie zawołała mama z kuchni. Nie do końca przejmując się dramatycznym tonem w jaki moja rodzicielka ubrała tą wypowiedź, wyciągnąłem telefon z kieszeni spodni, by sprawdzić godzinę.
- Cholera. – warknąłem i szybko podniosłem się z kanapy, rzucając biegiem do pokoju. Już nawet po drodze zacząłem ściągać bluzkę. Miałem piętnaście minut, odliczając od tego siedem na drogę do domu Malik’a, więc na przygotowanie zostało mi jakieś osiem. Nie jest źle.
Jak torpeda wpadłem do pokoju, wygrzebałem z szafki znośne ciuchy poczym pognałem do łazienki się ogarnąć. Umyłem zęby i na moment zatrzymałem wzrok na lustrze, wpatrując się w własne odbicie. Czy ja miałem napisane na czole: „Wykorzystaj mnie, zabaw się i zapomnij”? W czym byłem gorszy od tych wszystkich panienek z którymi Zayn się prowadzał? Fakt nie miałem piersi, ale jakoś nie zauważyłem, by wcześniej mu to jakoś specjalnie przeszkadzało. Czy naprawdę byłem dla niego tylko kolejną zdobyczą, że po kilkunastu dniach znalazł sobie nową ofiarę?
Przebiegłem palcami po włosach, a gdy nie wyglądały już na takie przyklapnięte, uśmiechnąłem się do siebie.
- Dzisiejsza noc jest twoja, Nialler. – powiedziałem do siebie, puszczając oczko w stronę  lustra. Roześmiałem się głośno „ Horan, jesteś beznadziejny.”  Pokręciłem głową z rozbawieniem, wybiegając z łazienki.

- Niall, zajmiesz się nim? – zapytał cicho Liam, wskazując głową na Zayn’a, który siedział przy barze i wlewał w siebie chyba już piątego drinka, a nie było jeszcze nawet dwudziestej trzeciej. Zerknąłem w tamtą stronę i westchnąłem. Ta noc miała być moja, miałem się zabawić, a tym czasem Liam prosił mnie o opiekę nad pijanym Malik’iem. To nie do końca zgrywało się z moim planem. Tym bardziej, że nie miałem ochoty się z nim użerać.
Odkąd tylko do niego przyszedłem zamieniłem z nim zaledwie kilka zdań, mimo że on zachowywał się jak gdyby się nic nie stało. W sumie racja, dla nie niego się nic nie stało, bo przecież to normalne jednego dnia, prawie całować się z byłem, by następnego obłapiać jakąś dziewczynę. Naprawdę starałem się o tym nie myśleć, ale nie do końca mi to chyba wychodziło, bo chłopcy nawet raz zapytali co mi jest, bo jestem jakiś cięty. Wypaliłem, że mama robi racuchy co miało ich rozbawić i doprowadzić do zmiany tematu. Tak też się stało. Jednak Liam chyba nie był przekonany do mojej wymówki, bo czułem na sobie jego podejrzliwy wzrok. Tak czy inaczej, spędzenie tego wieczoru z pijany Zayn’em było ostatnią rzeczą o jakiej marzyłem.
- Dlaczego? – zapytałem, przenosząc na niego wzrok. Niemo błagałem, by jednak zmienił zdanie i nie wymagał ode mnie takiego poświęcenia, bo wiedziałem, że nie będę w stanie mu odmówić. Żadnemu z nich bym nie potrafił. Byli moimi przyjaciółmi, a przyjaciele sobie pomagają.
- Widzisz jak on wygląda? – spojrzał na mnie zmartwiony i obrócił twarz w stronę baru, by spojrzeć na Malik’a. Poszedłem w jego ślady i znowu przyglądałem się przyjacielowi, który opierając brodę na ręce, zamawiał kolejną porcję alkoholu. – Zaraz wyląduje pod stołem i tyle z niego będzie. – powiedział i obrócił się do mnie przodem, by na mnie spojrzeć. Położył na moim ramieniu rękę i wbił we mnie proszący wzrok. – Po prostu dopilnuj, by nie przesadził i nie narobił nam dzisiaj wstydu. Tylko tyle. – uśmiechnął niemrawo, kątem oka spoglądając na Zayn’a, który prawdopodobnie kłócił się z kelnerem, bo wymachiwał rękom, a ludzi siedzący obok niego patrzyli dziwnie na tą sytuację.
- Czemu ja, a nie któryś z was? Wy macie większą wprawę w wyciąganiu go z takich sytuacji. – próbowałem jakoś się z tego wykręcić.
- Niall, to dla nas bardzo ważny wieczór. Dzisiaj musimy rozmawiać z ludźmi, a nie użerać się z Malik’iem, który nie czuje umiaru. I nie musisz mi mówić jak to brzmi i wygląda, bo doskonale sobie zdaję z tego sprawę. - zerknął zmartwiony na przyjaciela. – Po prostu wiem, że Zayn będzie na mnie o wiele bardziej zły, gdy dowie się jutro, że zamiast nawiązywać nowe kontakty, zajmowałem się nim. To jak? – na jego twarzy zawitał niepewny uśmiech. Moje milczenie było chyba zbyt długie, bo Liam znowu się odezwał. – Posłuchaj. Wiem, że zachował się jak kompletny kretyn, wysyłając ten list, ale mu na tobie zależy. Nie mówi tego i może nie do końca to pokazuje, ale tak jest. – roześmiałem się. Mina Liam’a z zatroskanej automatycznie zmieniła się z zaskoczoną. Tak zależy… A dzisiaj dał tego najlepszy dowód. Chłopak jednak nie pytał o nic i kontynuował swoją wypowiedź. – A jeżeli tobie nie zależy. Jeżeli już zapomniałeś to nie rób tego ze względu na to co was łączyło, ale ze względu na to co was dalej łączy. Jest twoim przyjacielem tak samo jak my. Zrób to dla nas. – spojrzał na mnie wyczekująco. Co miałem mu powiedzieć? „ Wybacz Liam, ale nie będę się zajmował pijanym Malik’iem tylko dlatego, że ty chcesz zająć się swoim zespołem.”.
- Wisisz mi piwo. – powiedziałem z lekkim uśmiechem.
- Nawet dwa. – zaśmiał się i przytulił mnie, po czym zadowolony odszedł w stronę grupki osób. Stałem tam jeszcze chwilę obserwując go. Podszedł do nich jak gdyby nigdy nic, mimo że było widać, że są od niego starsi. Oni jednak przywitali go z otwartymi rękoma i szerokim uśmiechami na twarzy, które przyjaciel odwzajemniał.
Spojrzałem w stronę baru. Na wysokim krześle siedział Zayn. Właśnie odchylił głowę do tyłu, by opróżnić do końca szklankę. Westchnąłem i ruszyłem w jego kierunku.
- Więcej nie pijesz. – oznajmiłem i usiadłem obok niego. Spojrzałem znacząco na barmana, który już zaczynał robić kolejny trunek dla szatyna.
- Nie wierzę. Odzywasz się do mnie. – powiedział sarkastycznym tonem. – Już wiem co będę musiał robić jak będę chciał z tobą pogadać. – na jego twarzy pojawił się pijacki uśmiech.  – Dwa razy to samo. A dla tego pana. – wskazał na mnie ręką. – Podwójnie. – zwrócił się do chłopaka za barem. Gdy ten niepewnie spojrzał na mnie pokręciłem przecząco głową. – Nie wierzę taki drogi klub, a obsługa do duuuuuuupyyyy. – powiedział głośno, wymachując rękoma jakby kimś dyrygował.
- Chodź. – wstałem z krzesła i podszedłem do niego, by pomóc mu się podnieść. – Idziemy się przewietrzyć. – powiedziałem.
- Nigdzie nie idę. Zostaw mnie. – warknął. Oczywiście musiał robić cyrki. Gdyby tylko wiedział, że najchętniej bym to zrobił, ale przecież nie mogłem. Obiecałem Liam’owi się nim zająć.
- Bardzo chętnie, ale dopiero jak dostarczę cię do łóżka i będę pewny, że nie zachlejesz się na śmierć. – wyszczerzyłem się do niego. – No już, nie rób przedstawienia. Miałeś już swoją godzinę na scenie. – powiedziałem, łapiąc chłopaka w talii. Niesamowicie mnie zaskoczyło to, że współpracował i zarzucił rękę na mój kark. Pierwszy jego krok był niezbyt stabilny i prawie się przewrócił, a ja razem z nim, jednak w porę przytrzymałem drugą ręką jego klatkę piersiową. Ludzie patrzyli się na nas dziwnie. Jedni z nieukrywanym rozbawieniem, a inni obrzydzeniem, że tak młody chłopak mógł doprowadzić się do takiego stanu. Ja za to do wszystkich z lekkim uśmiechem, w którym ukryte były przeprosiny za jego zachowanie. Dziękowałem Bogu za to, że nie wypiłem wiele, w innym przypadku mógłbym nie dać sobie rady.
- Muszę do ubikacji. – szepnął mi na ucho, zahaczając o jego płatek. Czułem, że się wtedy uśmiechnął.
- Nie mogłeś powiedzieć tego wcześniej, prawda? – spojrzałem na niego z wyrzutem. Kilka albo nawet kilkanaście minut zajęło mi przejście od baru do drzwi wyjściowych z uwieszonym na ramieniu Malik’iem. A on teraz mi mówi, że mam tam wracać, bo mu się chce sikać.
Nic nie odpowiedział tylko uśmiechnął się szeroko, trzepocząc rzęsami jak jakaś panienka. Pokręciłem załamany głową i na moment przymknąłem oczy, by wolna zakryć twarz. Za jakie grzech ja się pytam. Za jakie grzechy noc, która mogła być najlepsza w moim życiu muszę spędzać z pijanym Zayn’em.
Całą drogę do toalety Zayn opowiadał mi o jakiś głupotach. Nie do końca go rozumiałem, więc za każdym razem, gdy zamilkł, dając znak, że powinienem coś powiedzieć, przytakiwałem głową, mruczałem ciche „ Mmmhmmm. „ lub z udawanym entuzjazmem mówiłem „ Niesamowite”. Nie mogłem zaprzeczyć, jednak że to co mówił chłopak w połączeniu z tym jak wyglądał i jaki był na trzeźwo, było zabawne. Wręcz komiczne. Dlatego też, gdy Zayn okazał swoje oburzenie na temat filmu „Step up 4: Revilution”, roześmiałem się. Uważał, że główną rolę powinien zagrać jakiś blondyn, bo kino podbijają sami ciemnowłosi. Mówił to wszystko z taką powagą, jakby od tego miało zależeć jego życie. Do tego szukał we mnie poparcia, że też tak uważam. Co mogłem innego zrobić? Z uśmiechem na twarzy, pokiwałem głową, a mu ulżyło.
- Dasz sobie radę sam? – zapytałem opierając się o framugę. Założyłem ręce na piersi i przyglądałem się jego poczynaniom. Toaleta, była tak jakby w piwnicy. Trzeba było zejść po schodach, co był dla nas nie małym wyzwaniem, bo ciało Zayn’a z minuty na minutę nie robiło się lżejsze tylko cięższe, a ja jego władza w nogach i zdolność utrzymania równowagi pozostawiała wiele do życzenia. Udało nam się, jednak przeżyć tą drogę bez większy obrażeń, bo nie liczę tu tego, że raz Zayn zachwiał się na tyle mocno, że przez niego wleciałem na poręcz i pewnie będę miał siniaka na boku. Czego nie robi się dla przyjaciel, gdy musi sikać, no nie?
- Jestem dużym chłopcem. – powiedział. Po jego minie było widać, że moje pytanie ugodziło w jego dumę.
- Tak, tak jesteś. – zaśmiałem się, widząc jak kołysząc się na boki na środku toalety rozpina rozporek. – Wiesz proponuję najpierw wejść do kabiny. – pokiwał głową, a on spojrzał na mnie zmrużonymi oczami, fuknął coś pod nosem i wszedł do jednej z toalet. Oczywiście, że nie zamknął za sobą drzwi i stojąc tam gdzie stałem, byłem w stanie dostrzec zarys jego pleców i tyłka. Na szczęście nikogo oprócz nas tu nie było, więc wolałem już nie wytykać mu błędów. Niech załatwi się w spokoju i wracamy do domu. Nie będzie już raczej w stanie się bawić.
Rozbawiony przyglądałem się Zayn’owi jak próbuje trzymać równowagę.
- Długo jeszcze? – zapytałem zniecierpliwiony. Ile można sikać? Rozumiem, że po spożyciu alkoholu może to trwać dłużej, no ale bez przesady.
- Jeszcze nie zacząłem. – krzyknął do mnie, wychylając się zza ścianki, od kabiny. Jak to jeszcze nie zaczął? Stał tam już jakieś pięć minut, a on jeszcze się nie załatwił.
- To może się rusz, bo nie zamierzam tu kwitnąć Bóg wie ile czasu.. – z łobuzerskim uśmiechem na twarzy ponownie schował się w kabinie. – Cholera. – powiedziałem i szybko pobiegłem w jego stronę, bo robią szybki ruch, zachwiał się trochę, a jego ciało zniknęło z mojego pola widzenia. Żeby tylko do tego kibla nie wpadł. – Yuch.. – westchnąłem, gdy zobaczyłem, że nachyla się nad muszą klozetową, podparty jedną ręką o ścianę za nią.
- Spokojnie. Sytuacja opanowana. – zaśmiał się głupio, a na koniec posłała w moją stronę dumny uśmiech. Tak gratuluję. Udało ci się nie wpaść do ubikacji. To niesamowite osiągnięcie. Pokręciłem głową z niedowierzaniem.
- Dobra. Chce ci się sikać czy nie, bo wracamy do domu.
- Chce. – powiedział pewnie.
- No to sikaj do jasnej cholery. – podniosłem głos, wyprowadzony z równowagi.
- Dobrze mamo. – zachichotał. – Niall? – zapytał cicho po chwili milczenia. – Mógłbyś stąd pójść? Krępujesz mnie.
- Ty sobie chyba jaja robisz? – roześmiałem się. Krępujesz się mnie? Czy on myśli, że ja nie wiem jak wygląda jego fiut? Znam go równie dobrze co on sam. – Mam odejść sobie, żebyś tu znowu przyprawił mnie o zawał serca tracą równowagę? – uniosłem brwi, chociaż on i tak nie wiedział mojej miny, bo stał do mnie tyłem.
- Lepiej bym tego nie ujął. – przyznał mi rację, podśmiewając się cicho.
- Wybij sobie to z głowy. I w końcu sikaj. – oparłem się o ścianę, nadal trzymając go koszulkę. Tak na wszelki wypadek, chociaż nie sądzę, by to mogło o w jakiś sposób ochronić przed ewentualnym upadkiem.  
Można powiedzieć, że to nie był koniec naszej przygody z jego załatwianiem się, bo jeszcze z pięć razy musiałem go poganiać, a gdy już dał się namówić, że to już najwyższy czas na opróżnienie pęcherza, śmiał się, bo nie umiał prosto wycelować. Nie wierzyłem, że to się dzieje naprawdę. Czułem się jak w jakiejś głupiej komedii. Brakowało tylko jeszcze ludzi, którzy śmialiby się, gdy Zayn zrobi się głupiego, dając znak widzom, że to był żart i powinni również się śmiać. Nie sądziłem, że przypilnowanie pijanej osoby, by się załatwiła, będzie takie męczące. Cóż.. Teraz będę wiedział na co się więcej nie porywać.
Gdy po piętnastu minutach Zayn w końcu umył ręce, myślałem, że już pójdzie z górki i za jakąś godzinę będę wolny. On nie był tego samego zdania, bo zatrzymał się przed lustrem i oparty o umywalki, wpatrywał się w nie nieobecnym wzrokiem.
- Ej co jest? – zapytałem, zatrzymując się w połowie drogi. – Idziemy. – machnąłem na niego ręką, pokazując mu drzwi.
- Sądzisz, że powinienem iść do fryzjera? – zapytał, dotykając ostrożnie swojej postawionej na żelu grzywki.
- Co? – nie ukrywałem zdziwienia jego nagłym pytaniem.
- Nie uważasz, że jest za długa? – spojrzał na mnie.
- Nie Zayn. Jest idealna. – powiedziałem na odczepnego. – A teraz chodź, bo mam dosyć już tego kibla, będzie mi się po nocach śnił. – zaśmiałem się krótko i podszedłem do niego, by złapać go za nadgarstek i wyprowadzić z łazienki, bo sam nie wykazywał jakiejkolwiek ochoty na ruch. Zaczynał mnie już denerwować. Może i było by to zabawne, gdy nie fakt, że ja byłem już jak najbardziej trzeźwy, bo ilość alkoholu jaką wypiłem nie sprawiła nawet, że kręciło mi się w głowie, a musiałem zajmować się pijanym przyjacielem, który nie jak nie chciał mnie słuchać.
Chwyciłem go za rękę z zamiarem pociągnięcia go w stronę wyjścia w ubikacji, ale on również mnie pociągnął tyle, że na siebie. Nie sądziłem, że pijana osoba może mieć tyle siły, ale najwyraźniej się myliłem, bo bez władnie opadłem na niego. Wolną ręką oparłem się o jego klatkę piersiową, chcąc się od niego odepchnąć. Nie podobało mi się to. Traktował mnie jak zabawkę. Może teraz będzie chciał szybki numerek w kabinie? Jasne już lecę ściągać gacie.
- Zayn co ty robisz? – zapytałem głupio, ale wpatrując się w te jego brązowe tęczówki, które może zachodziły trochę mgłą, ale nadal był piękne, nie wiedziałem co powiedzieć. Zupełnie jakby był zahipnotyzowany. Zayn stał oparty o umywalki i mając splecione ręce na dole moich pleców mocno przyciskał mnie do siebie.
- Nic. – zaśmiał się cicho, a później jego twarz rozświetlił wielki uśmiech. Z jednej strony chciałem się od niego odsunąć i wyjść stąd bez znaczenie czy on pójdzie za mną, czy zostanie tu i zrobi z siebie kompletne pośmiewisko nie umiejąc wejść po schodach. Z drugiej jednak tak bardzo tęskniłem za ciepłem jego ciała, za jego dotykiem i zapachem, a ta chwila była taka idealna. Staliśmy blisko siebie, stykając się ciałami, on się uśmiechał radośnie, a ja czułem jego ciepły oddech śmierdzący alkohole i papierosami na sobie.
- Puść mnie. – zażądałem, ostatkami silnej woli, próbując się od niego odepchnąć. Nie było to, jednak takie proste, bo uścisk chłopaka był naprawdę silny.
- Bo co mi zrobisz? – roześmiał się, a ja poczułem się przy nim taki mały i nie ważny. Dobrze wiedział, że jest ode mnie większy i silniejszy. Dobrze wiedział, że nawet jeżeli będę chciał i tak nie dam rady się od niego oderwać. I dobrze wiedział, że tego nie chciałem.
- Zayn, mówię poważnie. – podniosłem głos, cały czas siłując się z chłopakiem. Co najwyraźniej go jeszcze bardziej bawiło, bo uśmiech nie znikał z jego twarzy. – Zayn! – krzyknąłem i poczułem jego ciepłe wargi na moich. Początkowo stanąłem jak wryty. Przestałem wykonywać jakiekolwiek ruchy. Po prostu stałem bardzo blisko niego i pozwalałem się całować. Przymknąłem oczy rozkoszując się tą chwilą i objąłem jego kark. Chłopak uśmiechnął się czując, że odwzajemniam pocałunek. Po chwili z niepewnego i delikatnego pocałunku stał się namiętnym i pełnym rządzy. Tak cholernie brakowało mi jego bliskości. Jego dotyku i ciepła. Oddawałem pocałunek całym sobą, potrzebowałem tego, potrzebowałem czuć, że dalej mnie pragnie.
Ale zaraz… Co ja właściwie robiłem? Odepchnąłem się od niego. Tym razem łatwo poszło, bo Zayn z pewnością się tego nie spodziewał.
- Co robisz? – spojrzał na mnie zaskoczony moim nagłym odejściem od niego. Bo tak, odszedłem i oparłem się o ścianę po przeciwległej stronie. Spuściłem głowę i rozmasowując sobie kąciki oczy, myślałem. Jak mogłem do tego dopuścić? To nie powinno się nigdy wydarzyć. Nie powinienem dać się ponieść. Nie powinienem się z nim całować. Znowu udowodniłem sobie jaki beznadziejny i słaby jestem. Jak bardzo jestem uzależniony od Zayn’a.
- Co robię?! Do cholery Zayn co ty robisz? Co to miało być? – wymachiwałem ręką. – Dlaczego mnie pocałowałeś?! – spojrzałem na niego z wyrzutem.
- A dlaczego ty to odwzajemniłeś? – odpowiedział pytaniem na pytanie z tym nieznośnym dla mnie w tym momencie błyskiem w oku.
- Och..- warknąłem z bezsilności i ruszyłem do drzwi. – Idziemy. Obiecałem Liam’owi, że odstawię cię do domu. – powiedziałem nadal na niego zły. Jak on w ogóle tak mógł? Za kogo on się uważał?
- Zaczekaj! – zatrzymałem się i obróciłem się do niego z miną pt.” Co znowu?”, ale nie zmieniłem mojego położenia. Uniosłem do góry brwi dając mu znak, że ma mówić.
- Myślałem, że między nami wszystko… no wiesz w porządku. – podrapał się po karku, spuszczając nieznacznie głowę, jednak nadal utrzymywał ze mną kontakt wzrokowy.
- Myślałeś, tak? – założyłem ręce na piersi. – Ciekawe. Pewnie wtedy, gdy wpychałeś tej blondynie język do gardła. – wyrzuciłem z siebie.
- Nie całowałem się z nią. – szybko zaprzeczył, energicznie odpychając się od umywalek, by do mnie podejść. Nie był to jednak dobry pomysł, bo zachwiał się niebezpiecznie, ale nie przewrócił się.
- Nie? A to dziwne, bo jestem stu procentowo pewny, że to jednak ty opierałeś się o ten murek przy Apple Street. – powiedziałem dość ostro. Mógłby chociaż przestać mnie okłamywać. Przygryzł dolną wargę.
- To ona mnie całowała, nie ja ją. – tłumaczył się. Wybuchnąłem śmiechem.
- Proszę cię. – pokręciłem rozbawiony głową ocierając łzy, które zebrały się w kącikach moich oczy, gdy się śmiałem. – Lepszej wymówki nie mogłeś znaleźć. Już lepiej by było, gdybyś powiedział, że to twój nieistniejący brat bliźniak. Naprawdę Zayn, nie rozśmieszaj mnie. – powiedziałem. – Po za tym nie jesteśmy już razem, pamiętasz? Możesz się całować i pieprzyć z kim chcesz, a mi nic do tego. Tak więc nie musisz się tłumaczyć. – machnąłem ręką.
- Ale ja naprawdę nie chciałem. – nie dawał za wygraną.
- To byś ją odepchnął do cholery! – krzyknąłem.
- To nie jest taki proste, gdy rzuci się na ciebie osoba, która cię pragnie. Ty też nie mogłeś mnie odepchnąć. – zauważył.
- Bo.. – zamilkłem na moment. Będę tego żałował, będę tego żałował. – Nie chciałem. Po prostu nie chciałem cię odepchnąć. Ok.? – wyrzuciłem z siebie i wyszedłem z tej przeklętej łazienki. Byłem zły nie tyle na Malik’a, że mnie pocałował, co na siebie, że do tego dopuściłem. Co więcej podobało mi się.
Czym prędzej wbiegłem po schodach i oparłem się o wolną ścianę. Przyłożyłem palce do ust i przymknąłem oczy, wspominając pocałunek z przed kilku minut. Nie było to nic. Tak nie całuje się osoby, która dla ciebie nic nie znaczy.
 
Po skończonym tańcu z jakąś dziewczyną, postanowiłem znaleźć Malik’a i odwieść go do domu. Liam z pewnością, by mnie zabił, gdyby dowiedział się, że tego nie zrobiłem.   
Pierwsze co to zszedłem na dół do ubikacji, zobaczyć czy przypadkiem nie ma go gdzieś tam. Kamień spadł mi z serca, gdy nie znalazłem go leżącego na schodach. Później ogarnął mnie strach, że tak naprawdę może on być wszędzie. Sam. Pijany.
Na sali popytałem kilku osób, czy go gdzieś widzieli. Jednak dopiero, gdy dodałem, że dzisiaj występował, jedna dziewczyna wskazał mi miejsce przy barze. Na krześle siedział Zayn i dyskutował o czymś z barmanem.
- Idziemy. – powiedziałem, łapiąc go za rękę. Nie miałem zamiaru znowu się z nim o to kłócić.
- Ej.. – wydał dźwięk oburzenia, jednak poddał się bez zbędnego gadania. Martwiło mnie to, że ledwo trzymał się na nogach, bo gdy zostawiałem go w łazience, zaczynał dochodzić do siebie. Co prawda nie był w pełni trzeźwy, ale już trzymał równowagę. Teraz? Flak nie człowiek.

- Na pewno pan sobie z nim poradzi? – zapytał kierowca taksówki, zatrzymując się pod domem Malik’a. Całą drogę nie zamieniliśmy ani jednego zdania. Dobra „ Nie dobrze mi. Zaraz się zrzygam” i „ Zayn wytrzymaj. Nie tu” nie liczę, bo niczego ważnego nie wprowadzały w nasze życie.
- Tak. Dziękuję. – uśmiechnąłem się do kierowcy i zapłaciłem za transport. Mężczyzna posłał w moim kierunku współczujące spojrzenie i czekał, aż zabiorę prawie, że nieprzytomnego przyjaciela. Siedział on z zamkniętymi oczami i opartą głową o szybę, mrucząc coś do siebie.
Wysiadłem z auta, by pomóc wyjść z niego Zayn’owi. Otworzyłem drzwi i nim się spostrzegłem chłopak robił już krok ku wyjściu na zewnątrz. Niestety nie przemyślał chyba tego za bardzo, bo zahaczył nogą o próg i runął na ziemię jak długi. Nie zdążyłem go nawet złapać.
- Boże. Zayn. Nic ci nie jest. – kucnąłem przy nim.
- Spokojnie. – uniósł do góry jedną rękę jakby to miało mnie uspokoić. – Ja sobie tylko tu chwilę odpocznę. – powiedział i zwinął się w kłębek, leżąc na ulicy. Szybko rozejrzałem się czy coś nie jedzie, ale na szczęście było pusto. Ta ulica nie była zbytnio ruchliwa w dzień, a co dopiero o pierwszej w nocy.
- Wstajemy. Idziemy do domu. – próbowałem go podnieść, ale nie dawałem rady. Nie wiem czy robił to specjalnie czy co, ale wydawał się jakby był przyklejony do tej ziemi.
- Może jednak pomóc? – wychylił się z auta taksówkarz. Obróciłem się w jego stronę z miną męczennika.
- Cóż… Jakby mógł pan pomóc mi go podnieść. Później dam sobie radę. – szczerze w to wierzyłem. Mężczyzna skinął głową i po chwili stał już koło mnie.
- Nieźle zabalował. – uśmiechnął się lekko, łapiąc Zayn’a z rękę, a ja przytaknąłem patrząc na przyjaciela.
- Dajcie mi spokój. Ja tu zostaję. – warknął Zayn i wyrwał się z uścisku, by zmienić pozycję. Pokręciłem załamany głową.
- Słuchaj. – ponownie zrównałem się z nim. – Wydaje mi się, że twoje łóżko jest wygodniejsze niż ta ulica, więc daj się podnieść i idziemy do łóżka. – szepnąłem do niego, a chłopak tylko machnął rękę, jakby chciał odgonić natrętną muchę. Westchnąłem zrezygnowany.
Dopiero po kilku minutach udało nam się podnieść go na nogi, a ważył teraz chyba dwa razy tyle co zazwyczaj. Zarzuciłem sobie jego rękę na ramię i objąłem go w tali.
- Na pewno dasz sobie radę? – zapytał taksówkarz.
- Tak. Dziękuję. – powiedziałem do niego i ruszyłem z Zayn’em w stronę jego domu.
- Ja cię tak bardzo przepraszam. – zaczął gadać. – Przepraszam cię, że byłem takim dupkiem. Przepraszam za to jak cię traktowałem. Ja naprawdę nie chciałem. – mamrotał pod nosem, że ledwo mogłem go zrozumieć.
- Dobra. Nic się nie stało. A teraz trzymaj się jeszcze. – spojrzałem na niego i poprawiłem jego rękę. Robił się coraz cięższy.
- Przepraszam. To ja zabrałem to twoje zdjęcie jak jesteś mały. – powiedział. – Byłeś na nim taki słłłłodki. – zachichotał. – Nie molem się powstrzymać. – zaśmiałem się cicho. No proszę. Szukałem tego zdjęcia, chyba z tydzień, bo chciałem dołączyć je do albumy Meg. Teraz wiem kto mi je ukradł. Jednak nie byłem na niego za to zły. – Przepraszam, że musiałeś ścierać po mnie ten sok. Powinienem się przyznać. – kontynuował.
- Zayn, daj spokój. Już dawno ci to wszystko wybaczyłem. – uśmiechnąłem się do niego. Było to trochę komiczne. Zayn półprzytomny, przepraszający mnie za wszystko, nawet najbardziej błahe rzeczy, ledwo słyszalnym głosem.
Jednak nie skończył swojego wywodu. Przepraszał mnie za rzeczy, o których ja nawet bym nie pomyślał, że mogę być na niego zły. Bo z jakiej racji mogłem się na niego gniewać, że nie kupiliśmy sobie żadnej bransoletki, gdy byliśmy na wakacjach?
Jak najciszej starałem się wejść do jego domu i przejść do pokoju. Nie było to jednak takie łatwe zważając na fakt, że Zayn cały czas gadał. Nie bardzo zrozumiane dla mnie rzeczy, ale co chwilę powtarzał „ Przeprasza”.
Wszedłem do jego i posadziłem go na krześle, zastanawiając się co dalej.
- Niall? – usłyszałem za sobą zaspany głos Safy. Obróciłem się w jej kierunku i uśmiechnąłem się lekko.
- Tak. Idź spać. – powiedziałem cicho, by nie wybudzić jej jeszcze bardziej.
- Dobrze, że jesteś. – pokiwała głową i z półprzymkniętymi oczyma poszła do swojego pokoju. Zaśmiałem się i spojrzałem na Malik’a. I co teraz?
- Zayn?... Zayn? – potrząsnąłem nim lekko, a ten podniósł na mnie ledwo żywy wzrok. – Dasz radę się sam przebrać, a ja naszykuję łóżko? – spojrzałem na niego pytająco.
- Jasne. Jestem dużym chłopcem. – zaśmiał się i próbował wstać. Udało mu się. Podpierając się o biurko, później szafkę, a na końcu ścianę dotarł do łazienki. Nie byłem pewien czy to dobry pomysł zostawić o samego w pomieszczeniu, gdy jest dużo rzeczy do strącenia, ale postanowiłem zaryzykować.
Pościeliłem jego łóżko po czym usiadłem na skraju, czekając na Zayn’a. Mijały kolejne minuty, a go nadal nie było. Zaczynałem się martwić, ale nie słyszałem żadnego łomotu, więc nie mógł upaść.
- Zayn, mogę? – zapukałem w drzwi. Odpowiedziała mi jednak cisza. Ponowiłem czynność jeszcze raz i to samo. Postanowiłem wejść, a to co zobaczyłem rozczuliło moje serce. Malik siedział na zamkniętej toalecie  z jedną ręką wyciągniętą z rękawa i spał. Najzwyczajniej w świcie zasnął. Jego głowa swobodnie zwisała spuszczona, a jego klatka unosił się równomiernie.
Podszedłem do niego, by o obudzić, bo sam nie dałbym rady go zanieść do łóżka. Musiał mi pomóc. Chłopak otworzył zaspany oczy i uśmiechnął się lekko.
- Niall. – wyszeptał.
- Chodź spać. – uśmiechnąłem się do niego. Cała złość i wszystkie negatywne emocje jakie we mnie siedziały względem chłopaka, nagle wyparowały. Zayn skinął głową i z moją pomocą wstał.
Doszliśmy do łóżka, za Zayn od razu się położył. Ściągałem z niego bluzkę, buty i spodnie, a na mojej twarz ciągle gościł szeroki uśmiech, bo Zayn, ani na moment nie przestał mówić. Nie wiem o czym, bo go nie rozumiałem, ale wiem, że coś mówił.
Gdy już został w samych bokserkach, przykryłem go kołdrą pod samą szyję.
- Niall. Dlaczego? Dlaczego ty się tak o mnie troszczysz, chociaż ja zachowałem się jak totalny skurwiel? – zapytał.
Podszedłem do niego i spojrzałem na jego twarz. Malował się na niej delikatny uśmiech, a rzęsy rzucały cień na policzki.
- Bo cię kocham głupku. – odpowiedziałem, chociaż on pewnie tego nie usłyszał, bo zasnął.