Rozdział 25

Cześć wam. Jak zawsze przybywał do was z następnym rozdziałem. Tym razem to już ostatni. Został jeszcze tylko epilog i trzeba będzie się pożegnać z Ziall'em.
Cóż... Nie będę się jakoś wielce rozpisywać, po prostu mam nadzieję, że nikogo nie zawiodę tym zakończeniem. Zdaję sobie sprawę, że pewnie niektórzy chcieli innego zakończenia, ale nie potrafiłabym.:)
Co do wykonania rozdział to nie jestem zadowolona. Powinno być one lepsze... Ale niezależnie jak bardzo bym się starał, nie umiałem tego zmienić.
Zapraszam do lektury.


Siedziałem w kuchni przy stole i rozrywałem z tatą kolejną partię szachów. Właśnie przegrywałem trzeci dzień robienia mu kolacji. Gdybym był mądry, pewnie odpuściłbym po pierwszym starciu, bo nie miałem z nim szans, ale uparty Niall nie mógł się przecież poddać. Dlatego też tata z szerokim uśmiechem na twarzy wykonał ostatni ruch tym samym kończąc grę.
 - Kochanie. – zwrócił się do mojej mamy, łapiąc ją za pasek od fartuszka i przyciągnął do siebie. Kobieta nie przygotowana na jego ruch poleciał wprost na niego i usiadła mu na kolanach. – Co powiesz na to, że nasz synek przygotuje nam dzisiaj pyszną kolację. – uśmiechnął się do niej, po czym spojrzał na mnie, dumny ze swojego pomysłu. Pokręciłem tylko przecząco głową, widząc jego zadowoloną minę. Nie uzgodniliśmy zasad, więc mógł ode mnie oczekiwać obojętnie czego. – Może przy świecach? – przeniósł wzrok na mamę z radosnym uśmiechem.
 - Dawno nie jedliśmy kolacji przy świecach. – powiedziała moja rodzicielka i objęła jego szyję. Oparłem łokcie na stole, a na dłoniach położyłem głowę. Czasami moim rodzice zachowywali się gorzej niż zakochana para szczeniaków. Mama zachichotała i pocałowała tatę w usta. Długo, przeciągle.
- Bleee… Moglibyście tego nie robić przy mnie? Nie mam zamiaru oślepnąć. – powiedziałem wstając z krzesła z wyraźnym obrzydzeniem na twarzy. Nie przeszkadzał mi ich wiek, bo przecież w każdym wieku ludzi powinni okazywać sobie uczucia. Ale to są moim rodzice. To samo przez siebie mówi, że nie powinni całować się przed swoim synem.
 Tata, który w końcu odlepił się od mama, uśmiechnął się do mnie i machnięciem ręki wygonił mnie z kuchni, żeby móc znowu wrócić do całowania mamy. Pokręciłem tylko głową, jednak nie mogłem powstrzymać leciutkiego uśmiechu na ten widok. Cieszyło mnie to, że mimo, że ze sobą już ponad dwadzieścia lat nadal kochają się równie mocno co w dzień, gdy powiedzieli sobie sakramentalne tak. Może zabrzmię głupio i tandetnie, ale też chciałbym kiedyś poznać osobę, która będzie mnie kochać do końca życia, która będzie chciała się ze mną zestarzeć.
 Usiadłem do laptopa i pierwsze co to zalogowałem się na Twittera, uruchomiłem ICQ. Musiałem pogadać z Adien’em. Od czasu, gdy miał dosyć nieciekawą rozmowę z chłopakami, zaczął mnie unikać. Na początku myślałem, że to tylko przejściowe. Jeden dzień chce się po tym pozbierać i tyle. Ale następnego dnia w szkole kolokwialnie mówiąc mnie spławił i następnego też. W piątek na treningu też nie wykazywał zbytniej chęci do dłuższej konwersacji ze mną mimo iż ja łaziłem ze nim jak lep. Zacząłem się martwić. Obrałem nowy plan działania. Dzisiaj się wszystko wyjaśni. Najpierw pogadam z Adien’em, później wytknę wszystko Louis’owi i Harry’emu. Tak, to wydawało się logiczne wyjście.
Włączyłem komunikator i przez dobrze pięć minut wpatrywałem się w ikonki symbolizujące dostępność moich znajomych. Zastanawiałem się jak zacząć rozmowę z Adien’em. W końcu musiał mieć jakiś powód by mnie unikać. Przecież od tak sobie dla zabawy nie ignorowałby moich chęci nawiązania kontaktu.
Ja: Cześć. Co słychać? : )
Adien: Cześć. Nic ciekawego. – odpowiedział. Zazwyczaj gdy pisaliśmy, po takim zapytaniu rozpisywał się na co najmniej pięć zdań, a teraz „nic ciekawego”? Tylko tyle miał mi do powiedzenia po trzech dniach.
Ja: Ahaa.. Hmm, miałbyś może dzisiaj czas? Chciałbym z tobą porozmawiać. – w tej samej chwili, gdy nacisnąłem przycisk ‘wyślij’, komunikator zasygnalizował, że pojawił się nowa osoba i po chwili otrzymałem kolejną wiadomość.
 Lou: No Siemanko Nialler! Dzisiaj o 20 opijamy u mnie nasz sukces. :D Wpadasz? W sumie głupie pytanie jasne, że wpadasz. – patrzyłem na klawiaturę zastanawiając się co odpisać. Chyba nie do końca potrafiłbym się bawić przed rozmową z Adien’em. Ale przecież zawsze mogę umówić się z nim wcześniej i wtedy też u Lou wyjaśnić tę sprawę raz na zawsze. Przyjaciel chyba wyczuł moje zwątpienie, bo wysłał kolejną wiadomość.
Lou: Nawet nie waż się odmawiać. Dostaliśmy propozycję wystąpienia na osiemnastce córki Jack’a Philips’a!* Rozumiesz ty to?! – uśmiechnąłem się do monitora. Wyobrażałem sobie jak bardzo musi podniecać się tą informacją Harry skoro nawet Lou, aż tak bardzo się z tego cieszył.
Adien: Skoro chcesz. Będę wolny dopiero coś koło 22. Pasuje ci? – dostałem tak bardzo wyczekiwaną odpowiedź. Niezbyt ucieszyło mnie to co przeczytałem, bo to znaczyło, że najpierw będę musiał opijać sukces chłopaków, a dopiero później iść na spotkanie z Adien’em. Ten pomysł nie podobał mi się zbytnio. Ale co mogłem zrobić? Zgodziłem się.
Ja: Ok. To o 22 na placu?
Ja: Nie śmiałbym :D Dobra przyjdę, ale nie będę pił. – wysłałem Louis’owi.
Adien: No to do wieczora. – odpisał mi i zszedł z ICQ.
Lou: Jak to? : ( Słyszałem, że na imprezie się nie bawiłeś, bo musiałeś opiekować się Malik’iem to teraz możesz sobie odbić <prosi>
 Ja: Hahaha :D Nie, naprawdę nie trzeba. Dzięki i miło mi, że tak bardzo się o mnie martwisz, ale wolę nie wyglądać tak jak on wczoraj. : )
Lou: No dobra. Nie będę zmuszał. Ważne, że chociaż przyjdziesz. :P Dobra lecę obierać ziemniaki. Placki dzisiaj na obiad.
Ja: Tak Lou, rób mi smaka. Nie krępuj się. :P – odpisałem przyjacielowi, uśmiechając się do monitora. Nasze pożegnanie się nieco przedłużyło, bo Louis musiał mi szczegółowo opisać jak bardzo dobre placki ziemniaczane robi jego mama, jakby nie wiedział.

Zapukałem  do drzwi Louis’a kilka minut po umówionej godzinie. Zanim zostałem wpuszczony do środka, dobiegł mnie dźwięk, jakby ze schodów zbiegało stado bawołów, później głośny huk spowodowany tym, że ktoś wbiegł w ścianę. Zmarszczyłem brwi, zastanawiając się o ci kretyni tam robią 
 - Lou! – rozległ się krzyk Hazzy, a po chwil moim oczom ukazał się chłopak z loczkami opadającymi na jego twarz z gospodarzem uwieszonym na jego ramionach, który w jednej ręce trzymał butelkę z piwem. Na twarzach obojga chłopców malowały się szerokie uśmiechy.
- No no.. – zaśmiałem się. – Widzę, że zaczęliście beze mnie. – uśmiechnąłem się do nich, wymijając ich w progu i wchodząc do środka.
- Idioci. Zewsząd otaczają mnie idioci. – powiedział Liam schodząc ze schodów. – O cześć Niall. – uśmiechnął się lekko na mój widok.
- Mówiłem, że otworzę, a ten się pchał. – powiedział na swoją obronę Hazz, rozmasowując bark, którym pewnie miał bliskie spotkanie z twardą powierzchnią.
- Ja mówiłem to samo. – wzruszył ramionami Lou i puścił przyjaciela, kierując się powrotem do pokoju. Pokręciłem rozbawiony głową i po powieszeniu kurtki na wieszak ruszyłem za przyjaciółmi na górę.
Zayn leżał na łóżku Lou z zakrytą dłońmi twarzą. Dopiero, gdy cicho się z nim przywitałem podniósł się na łokciach i skinął głową z niewyraźnym uśmiechem. Byłem ciekaw czy męczy go kac i czy cokolwiek ze wczoraj pamięta. Sam nie wiem co byłoby dla mnie lepszy wyjściem.
 Nie minęła jeszcze godzina, a chłopcom skończył się alkohol, co było co najmniej dziwne, bo pił tylko Lou i Harry. Cóż... Liam cały wieczór męczył swoją jedną butelkę, więc nie mogę tego zaliczyć do picia, a Zayn po swoim wczorajszym wyskoku zrezygnował z tak hucznego świętowania. Nie wyglądał i nie zachowywał się, jednak jak osoba na kacu, po prostu dzisiaj sobie odpuścił z czego byłem szczerze zadowolony.
 - Panie i panowie. – powiedział wesoło Hazz i wskoczył na łóżko. – Za nas. – wystawił do przodu butelkę, w której była już końcówka piwa. – Za to, że niebawem podbijemy całą Europę, Amerykę, Azję i resztę kontynentów. – uniósł do góry twarz, wbijając wzrok w sufit, jakby zastanawiał się na mądrym monologiem co w jego przypadku w takim stanie było niemal niemożliwe do wykonania. – Bójcie się. – powiedział patrząc w przestrzeń przed sobą. – Nadchodzi Harry i przyjaciele. Zobaczycie, usłyszycie o nas jeszcze nie raz. – mówił ruszając butelką, w której reszta alkoholu rozlewał się po bokach. – Też was kocham. Pozdrowienia dla moich fanów. – wysłał soczystego buziaczka w stronę ściany. Z pewnością wyobrażał sobie, że stoi na wielkiej scenie. Wszyscy patrzyliśmy na niego z rozbawieniem co chwilę podśmiewając się z min jakie robił.
- Zaraz, zaraz. – oburzył się Lou. Wstał i dołączył do Harry’go jedną rękę zarzucając mu na kark. – Jaki Harry i przyjaciele? – spojrzał na niego zdziwiony. – Przecież każdy wie, że ludzi będą kojarzyć nas jako Louis i zgraja przyczepek, która łazi za nim krok w krok. – uśmiechnął się do niego i pocałował go w policzek. – Ale możemy za to wypić. – zgodził się i razem z Harry’m stuknęli się butelkami, by później na jednym tchu wypić całą ich zawartość.
 - Sądzę, że jednak zostaniemy przy nazwie One Direction. – wtrącił się Liam, a objęci przyjaciele przenieśli na niego swój wzrok.
 - Tak.. To jest genialny pomysł. – dołączył się do niego Zayn, kiwając głową.
- Nawet pomarzyć nie dacie. – zasmucił się Loczek i usiadł na łóżku po turecku. – A do tego skończyło się piwo. – zerknął do butelki, przykładając oko do gwinta, po czym podniósł na nas wzrok i zrozpaczony wydął usta.

Nie wierzyłem, że dałem się z to wrobić. Znaleźli sobie tragarzy. Tak, siedziałem właśnie w aucie Liam’a obok Malik’a, który kierował i modliłem się by ta podróż minęła mi jak najszybciej.  Nie byłem pewien czy Zayn pamięta coś z poprzedniej nocy, więc ciężko było mi zacząć jakąkolwiek rozmowę. Postanowiłem jednak uznać, że wydarzenia z wczorajszego dni nie miały miejsca. Nie było mi jednak dane odezwanie się, bo pierwszy ciszę przerwał Zayn, gdy tylko wyjechaliśmy na pierwszą prostą.
 - Dzięki Niall. – spojrzą na mnie krótko, po czym wrócił do obserwowanie drogi. Jego usta formowały się w delikatnym uśmiechu. – Liam mi powiedział, że to ty odstawiłeś mnie do domu. Jeszcze raz dzięki. – skinął głową, dłonią sięgając do radia, by puścić jakąś muzykę. Po aucie rozniosły się pierwsze dźwięki letniego hitu "Summer Paradise - Simple Plan" – Gdyby nie ty, pewnie zasnąłbym pod stołem, a dzisiaj nie mógł się ruszyć. – zaśmiał się cicho. – O ile nie skończyłbym gdzieś gorzej. – dodał, nie patrząc na mnie. Umożliwiło mi to bezkarne, wpatrywanie się w niego. Czyli nic nie pamiętał? Wtedy do mnie doszło, że jednak wolałbym, by jego wspomnienia był jasne.
- Nie pamiętasz nic? – wolałem się upewnić, jednak nie udało mi się tego ukryć i mój głos brzmi na nieco zasmucony.
-  To znaczy. – zaczął Zayn i zerknął na mnie na moment. – Ostatnią rzeczą jaką pamiętam to jak odciągnąłeś mnie od baru i wychodziliśmy na dwór, ale chciałem sikać, więc się wróciliśmy. – zmienił bieg.  – Później tylko zamazane urywki. – powiedział, starając się utrzymywać ze mną kontakt wzrokowy. Oczywiście był on z jasnych powodów ograniczony. – Ale musiałem nieźle wyryć, bo mam dziurę na kolanie. – zaśmiał się.
- Taaak. – pokiwałem twierdząco głową z rozbawieniem, przypominając sobie wczorajsze wydarzenie. – Wychodziłeś z taksówki i postanowiłeś odpocząć na ziemi. – przypomniałem mu. Chłopak spojrzał na mnie, jakby doszukiwał się w tym jakiegoś żartu i czekał tylko kiedy krzyknę „ Żartowałem!”.
- Ałłłał? – jego mina była komiczna. Coś na pograniczu rozbawienia i przerażenia.
- Dokładnie. – przyznałem mu rację cały czas się uśmiechając. – Rypłeś tak, że myślałem, że już się nie podniesiesz. – dodałem.
 Później chłopak poprosił, żebym powiedział co jeszcze ciekawego robił na tej imprezie. Nie mogłem sobie odmówić kolejnej szansy na ponabijanie się z niego, więc opowiedziałem mu wszystko ze szczegółami. No dobra może nie wszystko, bo opuściłem incydent w łazience i część, gdy już prawie spał. Malik cały czas patrzył na mnie z niedowierzaniem, jednak gdy tylko kiwałem głową, że mówię prawdę, śmiał się głośno. Zazwyczaj mruczał do tego „ Boże jak tak mogłem” lub „ Więcej nie piję”, co mnie jeszcze bardziej bawiło. Tak więc około dziesięciu minut drogi spędziliśmy bezustannie się śmiejąc. Trochę dziwiło mnie, że jedziemy tak długo, bo nigdy nie wydawało mi się, by ten sklep był tak daleko. Jednak nie przeszkadzało mi to, bo dobrze się bawiłem. Jednak gdy wspomniałem o przeprosinach Zayn’a, chłopak jakby zmarkotniał. Mimo, że Zayn nie pękał już ze śmiechu tylko na jego twarzy pojawił się wstydliwy uśmiech, ja nie mogłem się opanować. Nadal było to dla mnie śmieszne. Tym bardziej, że już nieźle się nakręciłem wcześniejszą rozmową z chłopakiem. I tej jego głos, który nie potrafił znaleźć wyjścia z mojej głowy.
- Niall… - zaczął niepewnie.
- No? – zapytałem wycierając kąciki oczu, w których pojawiły się łzy. – Ej Zayn skręcaj! – krzyknąłem, stukając w szybę, jakby to miało sprawić, że auto prowadzone przez Malik’a nagle skręci w dobry zakręt. On jednak się tym chyba nie przejął, bo zamiast zrobić jakiś manewr, jechał spokojnie prosto. – Co jest. W tamtą stronę do sklepu. – szturchnąłem go i wbiłem w niego pytające spojrzenie. Malik jednak zignorował moje pytanie.
 - Słuchaj Niall. – przeniósł na moment na mnie swój wzrok. – Wiem, że zachowywałem się jak kompletny palant, ale nie mogę przestać o tobie myśleć. – powiedział, jakby mówił najnormalniejszą w świecie rzecz. Co z tego, że auto zdecydowanie nie było miejsce na takie rozmowy, mu to nie przeszkadzało. Po prostu mówił, a ja nie mogłem wyjść ze zdumienia, słysząc kolejne słowa wydobywające się z jego ust. Zmienił krótkie światła na długie i kontynuował. – Myślałem, że to minie, gdy nie będziemy mieli ze sobą nic wspólnego, ale nie. Do cholery to wciąż we mnie siedzi! – uniósł się, uderzając dłońmi o kierownice. – Wciąż…. cię kocham i nie mogę o tobie zapomnieć. – powiedział dokładnie obserwując jezdnię. Myślę, że  to w jakiś sposób ułatwiało mu powiedzenie tego co czuję. I byłem mu za to wdzięczny, bo po słowach chłopaka moja szczęka znalazła się na moich kolanach, a mnie dosłownie wbiło w fotel. Nie wiedziałem co powiedzieć. To było to o czym marzyłem od naszego zerwania. Zapewnienie z ust Malik'a, że mnie nadal kocha i jestem do niego ważny. Chciałem przyznać mu, że nasze chwile milczenia mnie zabijały, że też nie mogę bez niego żyć, że go kocham i że chcę z nim. Że już dawno wybaczyłem. Ale nie potrafiłem zapomnieć widoku Zayn’a całującego się z tą dziewczyną. Czy chciałby zacząć wszystko od początku, łącznie z zasadą, spania z kim się chce? Czy może naprawdę mnie kocha i chce być tylko ze mną?
Jechał dalej, tylko na moment na mnie zerkając. Nie miałem pojęcia, gdzie jedzie, ale byłem pewien, że to na pewno nie jest droga do sklepu. Skręcił w jakąś ulicę, która raczej prowadziła na obrzeża miasta, a nie w jego centrum.
 - Zayn powiedz mi w co ty grasz? – usiadłem do niego bokiem, by móc spokojnie na niego patrzyć. Malik spojrzał na mnie, a  po jego minie było widać, że spodziewał się nie takiej odpowiedzi. – Ja możesz mówić mi takie rzeczy, gdzie dzień wcześniej całowałeś się z jakąś dziewczyną. – czułem się jakbym przeżywał deja vu, z tą różnicą, że chłopak był w pełni świadomy. – Czy dla ciebie te słowa nic nie znaczą? Czy tak intymne gesty jak pocałunki nic nie znaczą? Wiem, kiedyś pieprzyłeś się z kim popadnie, ale myślałem, że się zmieniłeś. – mówiłem z wyraźnie słyszalnym smutkiem i zawiedzeniem w głosie. – I do cholery zatrzymaj ten samochód! – krzyknąłem, a po kilku sekundach staliśmy już na jakimś opustoszałym parkingu.
 - Znaczą. – powiedział pewnie. On również odpiął pas i usiadł przodem do mnie. – Ty dla mnie coś znaczysz. – chciał złapać mnie za dłoń, ale szybko ją zabrałem. Na co chłopak spuścił wzrok. – Tamto to był błąd. Pomyłka. Ja nawet nie chciałem się z nią wtedy spotkać. To ona do mnie zadzwoniła i nalegała na spotkanie. – mówił. – Poszedłem tylko po to, aby powiedzieć jej, żeby się ode mnie odwaliła. Naprawdę. – spojrzał na mnie, szukając czegoś co mogłoby znaczyć, że mu wierzę. Ja jednak tylko wpatrywałem się niego, nie wiedząc co o tym wszystkim myśleć. Chciałem mu wierzyć, ale co jeżeli to tylko kolejna jego zagrywka?
- No i postanowiłeś ostatni raz skorzystać z okazji, co? – odezwałem się sarkastycznie.
 - Nie… - szybko zaprzeczył Zayn. – Nie chciałem tego. To ona się na mnie rzuciła. Myślała, że tym przekona mnie, bym tak szybko nie skreślał naszej znajomości. – dalej opowiadał. Jego wzrok był przepełniony bólem, a ja zaczynałem mięknąć. Smutne oczy chłopaka, wręcz błagały bym mu zaufał. – Poszedłem tam dlatego, by to zakończyć. Na imprezie chciałem z tobą porozmawiać i powiedzieć i że cię kocham, że brakuje mi ciebie, twojej bliskości, a szczególnie twojego uśmiechu. Tego, którym obdarowywałeś tylko mnie. – powiedział, a kąciki moich ust automatycznie poszły w górę rozciągając się w delikatnym, trochę wstydliwym uśmieszku. – Dokładnie tego. – Zayn zaśmiał się cicho, nie odrywając ode mnie wzroku.- Chciałem też prosić cię o drugą szansę. Ale musiałem się od niej odciąć. To ona mnie pocałowała, a ja nim się spostrzegłem, byłem przygnieciony przez nią do ściany. – mówił, a ja słuchałem go w milczeniu. Może Zayn mówił prawdę i naprawdę nie chciał tego pocałunku? W sumie też nie byliśmy wtedy razem, więc nie powinienem mieć o to do niego pretensji. Obserwowałem jego twarz w skupieniu. Chciałem wyczytać z niej czy mówi prawdę. Brzmiał wiarygodnie, tak prawdziwie. – Nie będę cię okłamywał Niall, odwzajemniłem pocałunek, ale to była tylko sekunda. Nie kontaktowałem i szybko ją odepchnąłem. To ciebie chciałem całować, nie ją. – powiedział i nachylił się w moją stronę, nie po to, żeby złączyć nasze usta w pocałunku, tylko po to by złapać moją dłoń. Poddałem się. Zayn chwyciła moją rękę w swoje smukłe palce i przyłożył ją do swojego serca. Cały czas patrzył w moje oczy – Dobrze wiesz, że żaden ze mnie romantyk. – zaśmiał się lekko, a ja zrobiłem to samo. – Ale tak bardzo cię kocham. – powiedział cicho, że pewnie gdyby nie to, że dzielił nas tylko centymetry nie usłyszałbym go. Nie wiedziałem, co mam zrobić. Jedna część mnie mu wierzyła i kazała wyznać swoje uczucia. Druga była pełna wątpliwości. A co jeżeli po prostu brakuje mu mężczyzny, a nie mnie? Co jeżeli chce się mną tylko zabawić i porzucić? A może to ma być tylko taka zemsta, że to ja pierwszy zerwałem? W końcu nikt z Zayn’em Malik’iem nie zrywał. To on zawsze porzucał swoje ofiary.
- Ona dla ciebie nic nie znaczyła? – do głosu doszła ta pierwsza część mnie. Musiałem się tylko upewnić.
 - Oczywiście, że nie. Nikt nie znaczył nigdy dla mnie więcej niż ty. Jesteś pierwszą osobą, która zawładnęła moim sercem. – powiedział. – Proszę powiedz, że nie brzmię żałośnie? – zapytał z lekkim uśmiechem, marszcząc zabawnie czoło. Zaśmiałem się przyjaźnie.
- Ty? Nigdy. – przejechałem dłonią po jego policzku. – Na co czekasz? – zapytałem, wciąż mając z nim splecione palce. Chłopak chyba nie wiedział o co mi chodzi, bo tylko spojrzał na mnie pytająco. – No… - zachęcałem go.
 - Aa.. –westchnął z uśmiechem. – Niall dasz mi jeszcze jedną szansę, a obiecuję, że jej nie zwalę. – powiedział. – Zacznijmy od nowa. – uśmiechnął się delikatnie, a w jego oczach tańczyły iskierki radości, które błyszczały na zaszklonych tęczówkach.
 - Jestem Niall. Miło mi. - zabrałem od niego dłoń, by przywitać się z nim uściskiem ręki. Chłopak wyraźnie zaskoczony roześmiał się tylko.
 - Zayn. – przedstawił się, odwzajemniając gest. – Niall… Wiem, że się krótko znamy, ale mogę ci coś powiedzieć? – zapytał, na co przytaknąłem, udając jak najbardziej poważnego. – Wiesz. Miałem dziwny sen. – zaczął.
- Ooo brzmi ciekawie. Kontynuuj. – oparłem się wygodnie, bokiem o oparcie i przyglądałem się Zayn’owi.  
 - No nie wiem. Nie chcę cię przestraszyć, ale ty też tam byłeś..  robiliśmy dziwne i niestosowne rzeczy. – każde słowo wypowiadał z niebywałą powagą, jednak na jego ustach, wciąż błąkał się zagubiony uśmiech. Ja miałem tak samo. Niby próbowałem się wczuć w sytuację i udawać, że temat jest bardzo poważny, ale nie mogłem przestać się uśmiechać.
- Nooo. Coraz bardziej się wciągam. Co na przykład?
 - CA-ŁO-WA-LI-ŚMY się. – powiedział, po czym szybko zakrył usta ręką, jakby zawstydzony, a ja wybuchnąłem śmiechem.
- Przepraszam. – uniosłem do góry rękę w uspakajającym geście. – No proszę i jak było? – zapytałem, unosząc do góry jedną brew. – Tak? –zapytałem i przybliżyłem się do Zayn’a, składając na jego ustach delikatny pocałunek. Oparłem się kolanach by było mi wygodniej i złapałem jego twarz w dłonie. Chłopak natychmiast odwzajemnił pocałunek. Był on inny niż te dotychczasowe. Był czuły, delikatny i przepełniony miłością. – I jak? – moje usta rozciągnęły się niewinnym uśmieszku.
- Hmmm.. – zagryzł dolną wargę. – W śnie było lepiej. – odpowiedział, na co z oburzeniem, trzepnąłem go w ramię.
- Lepiej powiadasz? – dobrze wiedziałem, że mnie podpuszcza i szczerze mówić chciałem być podpuszczany w ten sposób. – A ten? – ponownie złączyłem nasze usta w pocałunku. Był krótki, ale namiętny.
- No.. – przechylił głowę w bok. – Już lepiej. – powiedział z łobuzerskim uśmiechem.
 - Gonejk. – zaśmiałem się i ostrożnie, by niczego nie zepsuć przetransportowałem się na jego kolana. Usiadłem na nim okrakiem. Zayn od razu położył dłonie na moich pośladkach. – A ten? – złożyłem pocałunek na jego szyi. – Lub ten? – mówiłem między pocałunkami, przy okazji kręcąc pokrętłami przy siedzeniu sprawiając, że fotel się rozkładał. – Albo ten. – ponowie wpiłem się w jego usta. Zayn natychmiastowo rozchylił wargi, pozwalając wtargnąć mi do środka. Nasze języki połączyły się ze sobą z zmysłowym tańcu.
 - Tak.. – sapnął Malik, gdy oderwałem się na moment od niego. – To było to. – zaśmiał się. Pokręciłem rozbawiony głową, patrząc na niego. Nie wierzyłem, że znowu jestem przy nim, tak blisko. Że znowu czuję na swoim ciele jego ciepły dotyk, że znowu jego wargi pieściły moje. Byłem szczęściarzem. Ponownie nachyliłem się w stronę Malik’a by złożyć na jego ustach kolejny pocałunek i kolejny i jeszcze jeden i następny. W końcu przeniosłem się na jego szyję, by ssąc i zagryzając ją zostawić na niej po sobie ślad. Zayn westchnął cicho, czując jak mój język przejeżdża po jego skórze. Dłonie powoli wsunąłem pod jego koszulkę, sunąć nimi coraz wyżej, przypominając sobie kształt umięśnionej klatki Zayn’a. Była tak idealna. Dobrze zarysowane mięśni, delikatna skóra. Chłopak jeszcze bardziej napinając mięśnie brzucha uniósł się z pozycji leżącej do siadu. Nie powiem pozycja w jakiej się znajdowaliśmy pozostawiała wiele do życzenia, ale nie było znowu tak źle. Brunet jednym zwinnym ruchem ściągnął z siebie koszulkę, wzrokiem nakazując bym zrobił to samo. Nie miałem zamiaru się sprzeciwiać. Nie ukrywajmy byłem na niego napalony. Jeszcze ten jego szelmowski uśmiech i błysk w oku, który towarzyszył mu za każdym razem gdy mnie pożądał. Uśmiechnąłem się do niego łobuzersko i lekko popchałem go to tyłu, a on opadł na oparcie fotela wcale się przed tym nie broniąc. Znowu nachyliłem się nad nim by złożyć na jego ciele pocałunek. Przejechałem językiem dookoła jego sutka na końcu go lekko przygryzając. Zayn wydał z siebie cichy jęk, a ja podniosłem oczy, by na niego spojrzeć. Jego powieki były przymknięte, a twarz rozświetlał zadowolony uśmiech.
 - Nie krępuj się. – szepnąłem mu do ucha, przygryzając je delikatnie. Cały czas czułem jego dłonie błądzące po moich plecach, jakby dopiero je poznawały. Wyprostowałem się i patrząc chłopakowi prosto w oczy, pokonywałem dłońmi wzdłuż jego boku, aż do jego spodni, delikatnie je muskając, co sprawiało, że chłopaka przechodziły dreszcze. Malik bawił się w papugowanie mnie, bo gdy ja przejechałem wierzchem dłoni po jego boku on zrobił to samo. Gdy ja rozpiąłem jego pasek i zająłem się rozporkiem, on z szerokim uśmiechem na twarzy powtarzał. Chłopak rozsunął nogi tak bym mógł klęknąć na fotelu w szczelinie między nimi, a on sam chwilę później je lekko podkurczył. Było tam cholernie nie wygodnie. Dopiero teraz zauważyłem jakie to auto jest małe. Nie zamierzaliśmy się jednak wycofać. Tak długo już byliśmy bez siebie. Malik uniósł biodra do góry, a ja w tym czasie zsunąłem spodnie z jego pośladków. Szatyn z uśmiechem wyprostował najpierw jedną nogę, a później drugą tak bym pomógł mu ściągnąć dżinsy. Gdy już pozbawiłem chłopaka dolnego odzienia sam zająłem się sobą. Nie było miejsca by mój kochanek mi w tym pomagał, więc tylko z szerokim uśmiechem patrzył z rozbawieniem jak się męczę.
 - Szybciej bo wystygnę. – zażartował, na co zgromiłem go spojrzeniem. Ściągnięcie z siebie spodni, gdy kucasz na przednim fotelu, plecami opierając się niemalże o kierownicę, wcale nie było takie łatwe. Jednak po kilku chwilach klękałem przed chłopakiem w samych bokserkach. – Nareszcie. – westchnął chłopak przyciągając mnie do siebie. Złączyliśmy nasze usta w zachłannym pocałunku, zupełnie jakby był on naszym pierwszym i ostatnim. Nie przerywając pieszczot złapałem za gumkę od bokserek Zayn’a, a chłopak wyczuwając moje intencję ponownie uniósł biodra, by umożliwić mi zsunięcie z niego bielizny. Uśmiechnąłem się przez pocałunek, czując ja Zayn kręci się pode mną, by znaleźć dla siebie idealną pozycję. Skończyło się na tym, że chłopak opierał na moich ramionach swojego nogi. Nachyliłem się w jego stronę jeszcze bardziej czując jak jego członek ociera się o moje podbrzusze. Przeszedł mnie przyjemny dreszcz, a mój kolega, również miał dosyć ściskania się niewygodnych majtkach. Odrywając się na moment od Malik’a, co skomentował niezadowolonym mlaśnięciem, zsunąłem do połowy ud moje bokserki, by po chwili znowu obdarowując jego ciepłe usta pocałunkami. Nie czekaliśmy dłużej. Naprałem na niego całym ciałem, wchodząc ostrożnie w chłopaka. Zayn jęknął, a jego twarzy wykrzywiła się w bólu.
- Kocham cię Zayn. – szepnąłem, naznaczając jego szyję pocałunkiem i wykonując kolejne pchnięcie.
Było idealnie. Ja. Zayn. I piosenka "Please Forgive Me - Baryn'a Adams'a"



 Adien unikał Niall’a jak tylko mógł, a bynajmniej bardzo się starał. Mógł okłamywać blondyna, mógł okłamywać jego przyjaciół, mógł nawet próbować okłamywać siebie, że do niego nic nie czuje, ale to nie sprawi, że to okaże się prawdą. Czuł do niego coś i nie była to zwykła sympatia jaką się darzy przyjaciela. Ten sympatyczny, wesoły i roześmiany chłopak, skradł jego serce z samego początku ich znajomości. W dniu, gdy zobaczył go na imprezie jak niezdarnie przelewa kubek z piwem coś go ruszyło. W sumie nie mógł zaprzeczyć temu, że już wcześniej zwracał na niego uwagę. Nie potrafił znaleźć w sobie jednak odpowiedniej motywacji, by do niego podejść. Przecież Niall się z nikim nie kolegował. Musiał mieć ku temu jakiś powód i Adien bał się, że powodem tym jest jego paskudny charakter lub co gorsza nie lubił ludzi. Nie chciał sobie niszczyć jego wyidealizowanych wyobrażeń na temat Irlandczyka. Jednak na tej imprezie coś się zmieniło i podszedł. Nie żałował tego. Niall okazał się miłym i zabawnym chłopakiem, z którym szybko się zaprzyjaźnił. Ukrywał w sobie fascynację chłopakiem, bo nie chciał pozwolić sobie na stratę jego towarzystwa. Za bardzo by bolało. Już wystarczające było to, że nie mógł z nim spędzać każdej chwili, bo Horan przyjaźnił się również z czwórką chłopaków, która niekoniecznie za nim przepadała. Pogodził się z tym jednak, że zawsze będzie na drugim miejscu. Z nimi łączyło go coś niesamowitego. Adien nie mógł zaprzeczyć, że lubił, siedząc na przerwie pod ścianą, obserwować Niall’a w towarzystwie swoich przyjaciół. Był wtedy taki radosny, a jego śmiech można było słyszeć na całym korytarzu. Jednak było coś co mu się nie podobało. Zayn Malik i jego podejście do blondyna. Może mu się wydawało, że to co robił było niewidoczne dla innych uczniów i może faktycznie tak było, ale na pewno nie dla Adien’a, który często obserwował piątkę znajomych. Widział jego gesty względem Niall’a i to jak Niall na nie reagował. Jego lekkie rumieńce i nieśmiałe uśmiechy.
Później pojawiła się Meg i dała mu nadzieję, że może jednak nie wszystko stracone. Dziewczyna wygadała się, a raczej doprowadziła do tego, że dwójka przyjaciół sama opowiedziała o sobie.  Piłkarz myślał, że może nie wszystko stracone, a jeszcze bardziej utwierdził go w tym fakt, spędzonej upojnej nocy na masce samochodu z Niall’em. Wiedział, że chłopak był pijany, wiedział, że coś było z nim nie tak, ale chęć chociażby dotknięcie Niall’a, chęć posmakowania jego usta i zdecydowanie buzujące w nim pożądanie było silniejsze. Stało się. Nie mógł o tym zapomnieć. Nawet, gdy Niall przyznał, że to była chwila załamania. Przyjemna, ale nadal chwila załamania to wspominał te wydarzenie w samotne noce, wyobrażając sobie co porabia w tym momencie Niall. Nie miał pojęcia, że gdy on rozmyślał o blondynie, Niall najzwyczajniej w świecie uprawiał seks z chłopakiem, którego darzył ogromnym uczuciem.
Mimo, że jego uczucia względem Niall’a rosły z dnia na dzień, zachowywał się normalnie. Jak na przyjaciela przystało. Spędzali czas na długich rozmowach, a między nimi wydawało się naprawdę nic nie zmieniać. Adien jednak usychał z zazdrości, gdy widział Zayn’a i Niall’a razem. Nie był ślepy. Widział między nimi tą chemię i tak bardzo zazdrościł Malik’owi. Uważał, że nie zasługuje na Niall’a. Uważał, ża Niall jest dla niego za dobry, bo przecież tak było. Jednak radość z jaką chłopak opowiadał o swoich przyjaciołach, a szczególnie tym jednym, sprawiała, że nie mógł się nie uśmiechnąć.
 Dopiero po sytuacji w szatni zrozumiał, że jego przypuszczenia są prawdą. Niall naprawdę był za Zayn’em, a jego szanse u chłopaka, które i tak wahały się w okolicach zera, jeszcze bardziej zmalały. Bo jak mógł się równać z Malik’iem.
 Jednak wtedy, gdy Adien już całkowicie stracił nadzieję i postanowił się pogodzić z przegraną, stało się coś niespodziewanego. Głupio czuł się z tym, że jego serce raduje się, gdy Niall cierpi, ale nie potrafił tego opanować.
 Horan przyszedł do niego pewnego dnia smutny. Chłopak od razu chciał wiedzieć co się stało i po kilkunastu minutach przekonywania, Niall opowiedział mu całą historię. Od samego początku do końca. Był wściekły na Zayn’a, że tak go potraktował, ale nie mógł się również oprzeć wrażeniu, że to może być jego druga szansa. W końcu Niall jest sam, zraniony…
 Przez kolejne dni dwójka chłopców spędzała ze sobą masę czasu. Niall odciął się od starych przyjaciół i cały swój czas poświęcał wniebowziętemu Adien’owi. Ten za to z całego serca próbował pomóc mu podnieść się po nie udanym związku. Tak też się stało. Niall z jego pomocą pozbierał się i mimo, że nie był już tak samo wesoły jak wcześniej, znowu się uśmiechał. Sportowiec wiedział co był przyczyną smutku blondasa i każdego dnia przygotowywał się na to, że w końcu musi to nadejść. Niall kochał tą czwórkę zadufanych w sobie idiotów i Adien doskonale zdawał sobie z tego sprawę. Nie chciał jednak ponowie go stracić, dlatego też nie potrafił cieszyć się z tego, że Niall zamierzał się nimi pogodzić. Chociaż tak naprawdę nigdy nie był z nimi pokłócony i chłopak wiedział, że blondyn utrzymuje z nimi kontakt to bał się, że znowu stanie się dla niego mniej ważny, że o nim zapomni. Bał się tego, że znowu go skrzywdzą.
 Nie sądził jednak, że przyjaciele Horan’a są zdolni do czegoś takiego. Wieczorem, gdy wracał z kręgielni było mu smutno, że Niall został z nimi. Tym bardziej widział jak patrzył na swojego byłego. W jego spojrzeniu nadal widział to uczucie, którym nigdy go nie obdarzy. Zdecydowanie był zazdrosny. Jednak sytuacja która miała miejsce później, sprawiła, że postanowił walczyć. Postanowił pokazać, że nie jest tylko cichym i nic nieznaczącym sportowcem za jakiego go uważali chłopcy z One Direction. Przecież też jest ważny dla Niall’a.
 Następnego dnia cały jego zapał z jakim wrócił do domu, wyparował. Stracił całą chęć walki i postanowił się wycofać. Harry i Louis mieli rację. Niall za bardzo kocha Zayn’a i prędzej czy później do niego wróci, a Adien będzie tylko czekał, aż Malik znowu go zrani, by cieszyć się możliwością pocieszania go.
 Zaczął unikać Niall'a. Może zachowywał się samolubnie, biorąc pod uwagę, że Niall wcale nie dawał za wygraną i cały czas próbował z nim złapać jakiś kontakt, ale czuł, że mógłby nie wytrzymać i powiedzieć mu wszystko. Wykrzyczeć mu prosto w twarz jak bardzo go kocha, a nie był na tyle silny by przyjąć odrzucenie z jakim niewątpliwie musiałby się zmierzyć.
 Jednak, gdy Niall napisał do niego i poprosił o spotkanie, nie potrafił mu odmówić. Tydzień bez Niall to zdecydowanie za długo.

 Stał na umówionym miejscu i co chwilę wyciągał komórkę, by sprawdzić która jest godzina lub czy Niall przypadkiem nie napisał sms’a. Stresował się niesamowicie. Wiedział, że prawdopodobnie popełnia największy błąd w swoim życiu, ale musiał mu to powiedzieć. Horan ma prawo wiedzieć jak bardzo mu na nim zależy. Co za różnica, czy będzie cierpiał łudząc się, że Niall może jednak by go zechciał, czy będzie cierpiał bo chłopak powie mu prosto w twarz, że nic z tego nie będzie. Niall tak czy tak miał prawo wiedzieć, że Adien, go kocha.
 - Cześć Niall. Słuchaj… Wiem, że to głupio zabrzmi i pewnie nie będziesz się chciał już ze mną przyjaźnić, ale się chyba w tobie zakochałem. – powiedział do siebie, przeskakując z jednej nogi na drugą. – Boże.. –westchnął i kopnął kamyka z własnej nie mocy. Nie podobał mu się jak to brzmiało. Był takie bezpłciowe. Nie wyrażało jego uczuć.
- Słuchaj Niall… Ja w sumie już od pewnego czas nie mogę o tobie zapomnieć… - spróbował ponowie. – Nie.. – pokręcił zrezygnowany głowa. Zerknął na komórkę. Było już piętnaście po dziesiątej. Adien zaczął się niepokoić. A co jeżeli mu się coś stało?
 - Niall… kocham cię. Przepraszam. Nie kontrolowałem tego, to się po prostu stało. – powiedział i wzruszył ramionami, jakby Niall naprawdę stał przed nim. Roześmiał się ze swojej głupoty. Przecież wyznanie miłości chłopakowi, do którego się wzdycha od pewnego czasu nie mogło być takie trudne. Ale żadne z początków jakie wymyślał, nie podobały mu się. Były takie nijakie.
- Powiem ci coś. – uśmiechnął się lekko. – Tylko się nie śmiej. – powiedział. Odczekał moment wyobrażając sobie, że Niall przytakuje. – Zakochałem się w tobie. Dobre co? – roześmiał się nerwowo.
Ponownie spojrzał na zegarek. Niall spóźniał się już dwadzieścia pięć minut. To było do niego nie podobne. Aiden postanowił jednak jeszcze poczekać. Przecież go kochał. Nie mógł by inaczej. Nie wiedział jednak, że w tym samym momencie Niall o nim nie myślał, zatracając się zupełnie w przyjemności płynącej z bliskości Malik’a. Miłości jego życia.