Rozdział 16

Witajcie. :)
Przybywam do was z nowym rozdziałem. Mam nadzieję, że wam się spodoba. Jednakże muszę was przeprosić za błędy. Nie mam czasu go sprawdzić, bo siostra jęczy mi nad uchem i pies 'woła' na dwór. Same rozumiecie. :D
Następny może uda mi się dodać szybciej jednak to zależy od internetu, który się ostatnio buntuje.
Miłego czytania. :)

Nie byłem taki jak Zayn, nie potrafiłem taki być. Świadomość, że traktuję ludzi i ich uczucia jak nic nie warte śmieci, gryzła mnie od środka. Z początku dawałem radę. Byłem na niego zły, chciałem by chociaż przez moment poczuł się tak jak ja się czułem, gdy musiałem oglądać jak na każdym kroku pożera wzrokiem jakąś dziewczynę lub, gdy z nimi otwarcie flirtuje. Jak się czułem, gdy nie mogłem zasnąć i dzwoniłem do niego, by po prostu porozmawiać, usłyszeć jego głos, a on tak mówił mi: „ Niall. Wiesz to nie jest dobra chwila na rozmowy. Zadzwoń rano.”, a w tle było słychać odgłosy zawiedzionej dziewczyny. Udawałem, że nic nie rusza mnie jego smutna, a zarazem zawiedziony mina, gdy odstawiałem go z kwitkiem na rzecz Adien’a, albo ból malujący się na jego twarzy, gdy jasno sugerowałem, że między mną, a Adien’em do czegoś doszło. W rzeczywistości, zdarzyło nam się to tylko dwa razy. Raz po imprezie i miałem niesamowite wyrzuty sumienia. Nie ze względu na Zay’na tylko na Adien’a. Czułem się jakby go wykorzystał. Drugi około tygodnia później. Obaj byliśmy całkowicie trzeźwi. Obaj tego chcieliśmy i potrzebowaliśmy. Trzymanie mulata na dystans nie wychodziło mi na dobre, dlatego uległem. Nie znaczyło to jednak, że całkowicie odmawiałem sobie jakichkolwiek czułości z Zayn’em. Po porostu zawsze kończyło się na zwykłych pocałunkach. Dobra, kilka razy zdarzyło mi się stracić nad sobą kontrolę, ale zazwyczaj odzyskiwałem ją, gdy tylko Zayn wsuwał swoją dłoń w moje bokserki lub gdy próbował je ściągać. Wtedy go odpychałem i mówiłem, że nie mam dzisiaj na to ochoty. Zawiedzony i nico rozdrażniony odpuszczał, jednak gdy sytuacje zaczęły się powtarzać coraz bardziej ukazywał swoje emocję. Byłem z tego powodu zadowolony. To tylko pokazało, że postawiłem na swoim i Zayn jakoś odczuł mój brak. To miało być coś w stylu kary. Raz nawet doszło między nami do dosyć poważnej kłótni, w którą wciągnął Adien’a. Chłopak wtedy opuścił mój pokój trzaskając drzwiami. Może moje zachowanie w tym przypadku było dziwne, ale leżałem na łóżku w samych bokserkach i uśmiechałem się od ucha do ucha. Chłopak pokazał, że coś dla niego znaczę, bo w innym przypadku tak bardzo nie bolałby go fakt, że spotykam się nie tylko z nim. Ale wracając do Adien’a. Po spędzonym razem czasie (mówiłem już, że jest niesamowity w te klocki?)wytłumaczyłem mu, że nic do niego nie czuję, że nie wiem co mnie naszło, ale to nie powinno się wydarzyć. Nie chciałem go krzywdzić, bo wiedziałem, że prędzej czy później nawet nie zobowiązujący seks doprowadza, że jedna ze stron zakochuje się w drugiej. Mogę być tego najlepszym przykładem, bo właśnie takie początki miałem z moim pierwszym chłopakiem. Chłopak przyznał mi rację i uzgodniliśmy, że zostaniemy na po prostu przyjaciółmi, bez żadnych bonusów, czy odskoczni.
Jednak z dnia na dzień moja wrażliwa natura miała coraz większy problem z ukrywaniem uczuć i zgrywaniem dupka. Zayn coraz bardziej się przede mną otwierał, ale ja nadal trzymałem się twardo mojej nowo zbudowanej powłoczki zimnego chuja. Co z tego, że wieczorami miałem ochotę się rozpłakać i pobiec do niego mówiąc, że już tego nie wytrzymuję. Że albo stworzymy normalny związek ,albo mamy o sobie zapomnieć. Zawsze wtedy dzwoniłem do Meg. Żaliłem jej się i mimo, że nigdy nie stosowałem się do jej rady, cały czas prosiłem o pomoc. Co mi po tym, że każdą rozmowę kończyła zdaniem. „ Niall, zrób z tym coś, bo się wykończysz. Albo z nim zerwij, albo wytłumaczcie sobie wszystko. Tak dłużej być nie może”. Codziennie to samo. Zastanawiałem się czasami, czy przepadkiem sobie tego nie nagrała na dyktafon. Nie mogłem tego jednak zrobić. Za bardzo bałem się, że jak ja stanę się znowu tym samym Naill’em to i on wróci do poprzedniego trybu życia.
Dlatego musiałem przyzwyczaić się do takie układu. Za dnia jestem oschłym dupkiem, który nie zważa na jego uczucia, a w nocy sobą, którego zżerając od środka wyrzuty sumienia.

Adnien siedział okrakiem na moich pośladkach i robił mi masaż pleców. W przyszłości chciał zostać albo trenerem, albo właśnie masażystą i powiem szczerze, że w tym i w tym sprawdzi się doskonale.
Gniótł i szczypał moją skórę. W niektórych miejscach miałem łaskotki co tylko potęgowało dreszcze, które przechodziły moje ciało przez to, że chłopak używając co chwile większej siły musiał napierać na mnie napierać, tym samym ocierając się swoim przyrodzeniem o moje pośladki. Było to dość przyjemne uczucie i ku mojemu niezadowoleniu, całkiem podniecające. Z całych sił jednak starałem się nie myśleć o jego członku przy moich pośladkach. Jednak jak na złość cały czas przed moimi oczami stawały obrazy z naszego seksu na masce samochodu. To było takie gorące, a zarazem głupie i gdyby ktoś zapytał mnie o najgłupszą rzecz jaką zrobiłem, właśnie taka byłby odpowiedź. Co nie zmienia faktu, że powtórzyłbym to kiedyś. Może nie z Adien’em, bo nasze zasady coś takiego wykluczały, ale Zayn? Pewnie byłby chętny.
- Ałaaaa Adien. Kurde. To boli! – krzyknąłem i zdenerwowany obróciłem głowę w jego stronę. On tylko się do mnie szeroko uśmiechnął i powiedział, że będzie się starał być bardziej delikatny. Pokręciłem tylko głową. Nie dało się być na niego złym, gdy się tak do ciebie uśmiechał. Po prostu. W sumie powinien też być mu wdzięczny, bo wyrwał mnie z niegrzecznych myśli z nim w roli głównej, co w połączeniu z jego dotykiem nie mogło wróżyć nic dobrego. Już nawet czułem niewygodne wybrzuszenie w okolicach krocza.
Postanowiłem się jednak skupić na rozmowie z chłopakiem.
Po kilku minutach ktoś zadzwonił do drzwi. Nie mogłem liczyć na to, że ktoś je otworzy, bo byliśmy sami. Tata był w pracy, a mama na urodzinach u koleżanki. Zrzuciłem przyjaciela z siebie i w samych dresach zszedłem na dół.
Nie spodziewałem się zobaczyć tam Zayn’a. Stał oparty o ścianę i uśmiechał się łobuzersko. Wyglądał niesamowicie podniecająco. Co tylko bardziej pobudzało i tak już sfrustrowaną przez ruchy Adien’a część mojego ciała.
- Cześć. – odepchnął się od ściany i już chciał wejść, jednak zatrzymał się w połowie kroku.
- Wiesz Niall, ja już pójdę. – usłyszałem za sobą głos szatyna. Wyminął mnie nie szczędząc sobie przyjacielskiego klepnięcia po ramieniu i lekkiego uśmiechu. Zayn zmierzył chłopaka, wzrokiem, który wyszczerzy się tylko do niego i zeskoczył ze schodków. –Do zobaczenia Nialler. – krzyknął na pożegnanie, na co tylko odmachnąłem mu ręką z szerokim uśmiechem. Przedstawienie czas zacząć.
- Co on tu do cholery robił? – od razu zaczął zdenerwowany mulat. Obrócił się nawet w stronę chodnika, by odprowadzić wzrokiem chłopaka, jakby nie był pewny czy naprawdę sobie poszedł. Wiedziałem, że nie przepadają za sobą. Zayn raz nawet zapytał czy nie mógłbym ograniczyć spotkania z chłopakiem. Co mnie oczywiście ucieszyło, bo to był jakby na nie to nie patrzeć kolejny dowód na to, że jest zazdrosny. A skoro jest zazdrosny to ja nie jestem mu obojętny. Jednak wyśmiałem go wtedy i powiedziałem, że skoro on spotyka się z kim chce i mi to nie przeszkadza to i ja mam do tego prawo i mu też nie powinno to robić różnicy.
- Naprawdę chcesz wiedzieć? – zagryzłem dolną wargę, formując usta w delikatny uśmiech. Chłopak miał bujną wyobraźnię i z pewnością dodał sobie co nieco. Ale na tym właśnie mi zależało. - Wchodzisz czy będziemy gadać w progu? – otworzyłem szerzej drzwi. Wiedziałem, że takie moje zachowanie go jeszcze bardziej denerwowało. W końcu on myślał, że uprawiałem z Adien’em przed chwilą gorący seks, a zachowywałem się jakby to było coś zupełnie normalnego. Ale nie będę go wyprowadzał z tego błędu.
Zayn tylko spojrzał na mnie z szeroko otworzonymi oczami. Najwyraźniej nie mógł uwierzyć, że mogę mówić o tym tak swobodnie. Cóż… Sam czasami się dziwiłem, że potrafię tak dobrze udawać. Bo tak naprawdę wcale, ale to wcale nie było mi obojętne to, że on tak myśli, to że w jakiś sposób go to rani. Ale związek z Malikiem nauczył mnie wielu rzeczy.
- W Londynie jest ponad 8 milionów ludzi, a ty musiałeś wybrać właśnie jego? Doskonale wiesz, że go nie lubię. – ciągnął dalej temat. Ściągnął kurtkę i powiesił ją na wieszaku, a ja w tym czasie udałem się do kuchni.
- Cóż… Na szczęście to ja się z nim pierzyłem, a nie ty, więc nie wiedzę problemu! Chcesz coś do picia?! – krzyknąłem z drugiego pomieszczenia, nie ukrywając uśmieszku satysfakcji. To zdecydowanie szło w dobrym kierunku. 
- Niall ty robisz to specjalnie! – powiedział zrezygnowany chłopak ignorując moje wcześniejsze pytanie. Oparł się o kredens i patrzył na mnie jak nalewam do szklanek soku. Raz, dwa, trzy.
- O co ci do cholery chodzi!? – wybuchłem. Postawiłem szklankę, którą trzymałem w dłoni trochę za mocno, bo jej zawartość się wylała na blat. Obróciłem się w jego kierunku. - Przecież sam mówiłeś, że nie chcesz niczego poważnego. Że nie nadajesz się do związku, że nie potrafisz być wierny. I ok. Zgodziłem się na otwarty związek, bo mi na tobie zależy, a teraz ty robisz problem, bo się z kimś przespałem? Gram na twoich zasadach stary! – mówiłem wszystko podniesionym głosem. Chciałem mu uświadomić, że to wszystko jego wina. Sam tego chciał, a ja tylko się dostosowałem. Ale ważne było dla mnie też, by wiedział, że mi na nim zależy. Może nie powinienem tego mówić, bo to całkowicie nie pasowało do mojego planu olewania go. Ale nie mogłem wytrzymać. On musi to wiedzieć. Musi wiedzieć, że go kocham.
- Dobrze wiesz, że nie chodzi mi o to, że przespałeś się Z KIMŚ. Tylko, że wybrałeś akurat jego. – mówił, jakby nie dotarło do niego moje małe wyznanie i liczyło się to, że do mojego ciało, ma dostęp nie tylko on. –Niall. Jest tyle dziewczyn, które spokojnie by ci się oddały, a ty musiałeś wybrać chłopaka.- zmienił swoje położenie tak, że stał teraz naprzeciwko mnie, opierając dłonie na blacie po obydwóch stronach moich bioder. Czułem się nieco nieswojo, a maska obojętność zaczęła mi ciążyć. - Ty jesteś moim jedynym… - przeniósł wzrok z moich oczu, wpatrując się w ziemię, jakby z zawstydzeniem. - chłopakiem, z którym spałem. – ponownie spojrzał w moje oczy. Zrobiło mi się strasznie głupio, a serce na widok niepewnego i takiego bezbronnego Zayn’a mi pękało, jednak nie mogłem tego pokazać. Musiałem być silny, by nie dać ponownie omamić się brunetowi. Co nie było takie łatwe, gdy stał tak blisko ciebie i mówił takie rzeczy. Wiedziałem, że dla niego świadomość, że jest biseksualistą spadła jak grom z jasnego nieba i to ja byłem tego przyczyną. Powiedział mi nawet, że przyznał się do tego chłopakom. Podziwiałem go za to. Znalazł w sobie naprawdę wiele odwagi by się ujawnić. Ja mimo, że zdaję sobie sprawę, że jestem gejem już od kilku lat to nadal nie potrafiłem się zdobyć na coś takiego. A on? Proszę, przyznał się niemal od razu. Podziwiałem go za to. Jednak nawet te uczucia nie mogły ujrzeć światła dziennego. Jeszcze nie teraz. Muszę być pewien, że chłopak naprawdę coś do mnie czuję, a nie traktuje mnie jak czegoś na kształt zabawki czy nowego doświadczenia.
Chociaż chciałem powiedzieć: „ Zayn co my właściwie robimy? Ja cię kocham i widzę, że ty też coś do mnie czujesz, a zachowujemy się jak idioci. Spróbujmy stworzyć prawdziwy związek. Bez wyskoków w bok. Oparty na zaufaniu i wzajemnym zrozumieniu. Spróbujmy, bo nie ma już siły udawać, że nic mnie nie obchodzi to, że cierpisz. Widzę, że cierpisz.”, to z moich ust wypłynęło całkowicie coś innego.
- Proszę cię, nie rozśmieszaj mnie. – parsknąłem śmiechem mu prosto w twarz. Zrzuciłem z blatu jego jedną dłoń, by móc odejść od niego i nie widzieć jego zasmuconego wyrazu twarzy. Nie lubiłem sprawiać mu bólu. -To tak jakby ci kazał się przelecieć psa. – spojrzałem na niego przelotnie, by nie zauważył, że sytuacja między nami mi też się nie podoba.- Ile razy mam ci powtarzać, że kobiety mnie kompletnie nie kręcą. Nie podniecają, nie staje mi na ich widok. Jestem gejem. Czy to tak trudno zrozumieć, Zayn? – skończyłem swój krótki monolog i spojrzałem ostatkiem sił na Zayn’a. Modliłem się w duchu, by nie zrobił czegoś co przechyli szalkę i najzwyczajniej w świcie pęknę. Byłem już tym zmęczony. Jednak moja duma nie pozwalała mi ustąpić, póki chłopak nie zrobi pierwszego kroku.
- Rozumiem, ale świadomość, że ktoś inny cię dotyka, że ktoś inny sprawia ci przyjemność, gdy w tym czasie mnie odsuwasz na dystans i nie pozwalasz mi się do ciebie zbliżyć, dobija mnie. – powiedział. Jego głos się trząsł i mówił strasznie szybko.Nie wiem czy to przez to, że był zdenerwowany, czy przez, że walczył z łzami. Chociaż znając Zayn’a, drugą opcję mogłem od razu odrzucić.
- A więc o to ci chodzi?! – spojrzałem na niego z autentyczną złością w oczach. – Chodzi ci tylko o to, że pieprzy mnie ktoś inny niż ty?! Nie wiem jak mogłem być taki głupi i tego nie dostrzec! Tobie nie zależy na mnie, na moim charakterze i osobowości! Po prostu jesteś niewyżytym dupkiem, który szuka nowych doznań! Jak mogłem być taki ślepy!? – wyrzuciłem z siebie wszystko to co od początku siedziało mi na sercu. I może miała to być zwykła gra. Przedstawienie, przez które mulat miał zrozumieć jak się czuję, gdy on zabawia się z kolejnymi dziewczynami. Jednak uświadomiło mi to ważną rzecz. Dla niego chyba tak naprawdę nigdy nie byłem ważny ja, tylko to co mogę mu zaproponować.
Gdy wykrzyczałem mu to w twarz, ulżyło mi. Jakby kamień spadł mi z serca. – Powiedz mi tylko jedno. I proszę cię bądź ze mną szczerze. – spojrzałem na niego już opanowany. – Czy czujesz coś do mnie? Czy chociaż przez moment, chociaż przez sekundkę patrzyłeś na mnie jak na kogoś, kto cię uszczęśliwia, sprawia ci radość samym byciem? Czy miałem być dla ciebie tylko maszyną do zaspokajania potrzeb? – podszedłem bliżej. Nasze ciała było blisko, a twarze dzieliło tylko kilka centymetrów. Czułem jego płytki oddech na moich wargach. Błądził oczami po mojej twarzy, bojąc się spojrzeć mi w oczy. Dobrze wiedział, że w takich sytuacjach wszystko można z nich wyczytać.
Nic nie mówiłem. Czekałem. Między nami zapadła cisza, którą baliśmy się przerwać. Zatopiłem się w jego spojrzeniu jakby to miał być ostatni raz, gdy będzie mi to dane. Zdawałem siebie sprawę, że to co usłyszę może mi się nie spodobać. I mogę poczuć się przez to jak totalny kretyn, a do tego męska dziwaka, którą się tylko wykorzystuje. Jednak wiedziałem również, że nie znajdę w sobie tyle siły, by to zakończyć, co jeszcze bardziej utwierdzało mnie w przekonaniu jak bardzo żałosny jestem. Bo jakim trzeba być idiotą, by kochać taka bardzo osobę, która się tobą bawi?
- Niall ja… - zaczął patrząc mi w oczy, jednak nie wytrzymał i spuścił wzrok. To nie wróżyło nic dobrego. – Ja…- jąkał się.
- Bądź ze mną szczery Zayn. – powiedziałem błagalnym głosem. Chciałem to wiedzieć, musiałem. A nie wiem czy jeszcze kiedykolwiek znajdę siłę na tę rozmowę. – I spójrz mi w oczy. Proszę cię. – powiedziałem cicho, łapiąc za jego podbródek.
- Ja… Nic.. Nic do ciebie nie czuję. – powiedział niewyraźnie na jednym tchu. Jednak doskonale go zrozumiałem. Te czerty słowa rozerwały moje serce. Oczy zaczęły zachodzić mi mgłą. Nie chciałem się przed nim rozpłakać. Nie chciałem być jeszcze bardziej żałosny w jego oczach. I tak pewnie zwija się po nocach ze śmiechu, że rozkochał w sobie takiego naiwnego Irlandczyka jak ja.
- Wyjdź. – odezwałem się po kilku sekundach. Nie patrzyłem na niego, a moja dłoń automatycznie wypuściła jego twarz z uścisku. Mój głos był cichy. Bałem się, że jeżeli odezwę się głośniej, doskonale będzie słychać wszystkie emocje które mną targają.
- Niall ja…
- Nie Zayn. Wyjdź.- mówiłem, nie patrząc na niego. On jednak nie zrobiła żadnego ruchu. Stał przede mną i chociaż nie widziałem, patrzył się na mnie. Czułem jego palący wzrok. – Zayn wyjdź do cholery! – podniosłem głos, który trząsł się. Nic nie rozumiał, nie ruszał się, jakby specjalnie chciał zobaczyć moje, a to że cierpię sprawiało mu przyjemność. Chęć rozpłakania się przybierała na sile. Jednak i to nie poskutkowało, a Zayn nadal próbował nawiązać ze mną jakiś kontakt.
- Przepraszam ja…
- Wynoś się stąd! – zrobiłem krok w tył i wymachem ręki wskazałem mu drzwi. Mulat ze spuszczoną głową ruszył w tamtym kierunku. W końcu dotarło do niego, że naprawdę nie mam ochoty go teraz oglądać. Obserwowałem jak odchodzi. Gdy tylko zamknął drzwi zdenerwowany strąciłem szklanki z blatu. Roztrzaskały się na drobny mak, uderzając o podłogę. Oparłem się kredens, a po moim policzku spłynęła łza bezsilności i żalu.
I mimo, że byłem już pewny, że nic do mnie nie czuje ja nadal go kochałem, a to bolało najbardziej.

***
Zjebałem, spieprzyłem, zawaliłem na całej linii. Te określenia chodziły po mojej głowie odkąd tylko przekroczyłem prób domu Niall’a. Nie wiem czemu to powiedziałem. Przecież to wcale nie była prawda. Czułem coś do niego i to naprawdę mnie przerażało. Bałem się, że jeżeli przyznam się do tego głośno, będzie to miało nade mną jeszcze większą kontrole. Stanę się wtedy słaby. Nie chciałem tego, nie chciałem być od kogoś zależny. Nigdy do nikogo nie czułem czego takiego i chyba to mnie przerosło.
Zawsze uważałem, że ludzie zakochani stają się słabsi. Nie chciałem być słaby. Nie mogłem być słaby.
Nie spodziewałem się jednak, że po tym będę czuł się jak ostatni śmieć. Zraniłem go. Zraniłem go tak okropnie, że pewnie nigdy mi nie wybaczy i ku mojemu niezadowoleniu, wcale nie było mi z tym dobrze. Brzydziłem się sobą. Nigdy nie przejmowałem się zbytnio tym, że kogoś raniłem. Dziewczyny często wykrzykiwały mi w twarz, że jestem dupkiem, że nie mam serca. Nie przeszkadzało mi to. A wręcz przeciwnie, czułem się wtedy taki niezależny i silny, w końcu to ja kończyłem znajomość. Lubiłem rozkochiwać w sobie dziewczyny, by później jednym zdaniem mówić im, że to była tylko zabawa czy zwykły zakład. Nie ruszały mnie ich łzy czy wyzwiska. Naprawdę miałem to gdzieś. Często dostawałem reprymendę od Liam’a za takie zachowanie. Nie popierał tego. Jednak zawsze po swojej stronie miałem Lou, który bronił mnie stwierdzeniem: „ On pewnie myślał, że to jest miłość, ale okazało się, że nie.”. Zazwyczaj wtedy w trójkę, bo i Harry dołączał, wybuchaliśmy śmiechem, na co Li tylko kręcił ze zrezygnowaniem głową.
Tym razem czułem nie tyle wyrzuty sumienia co ból, który rozrywał moje serce. Widok Niall w takim stanie był najgorszym, jaki dane było mi obserwować. Jego oczy straciły blask, a iskierki, które zawsze mu towarzyszyły zniknęły.
W drodze do domu napisałem chłopakom sms’a, że mają natychmiast do mnie przyjść. Potrzebowałem się komuś wygadać. Skoro wiedzieli, że jestem Bi i to zaakceptowali to czemu mają nie się dowiedzieć jak wielkim kretynem jest ich przyjaciel? Musiałem usłyszeć od kogoś jeszcze jak bardzo żałosny jestem i dostać po ‘pysku’ za moją głupotę. Oczywiście pierwsze porcja wiadomości, były to zapytania typu: „ Co się stało?” lub „ Przecież spotykamy się wieczorem”. Faktycznie mieliśmy całą piątką wieczorem iść do baru, jednak po tym wydarzeniu jest to raczej nie wykonalne. Albo nie będzie mnie, albo Niall’a. Wątpię by chciał mnie widzieć.

Leżałem na łóżku, a po głowie cały czas chodziła mi dzisiejsza kłótnia z Niall’em. Zastanawiałem się jak wyglądałaby nasze relacja, gdybym przyznał mu się, że też coś do niego czuję. Jednak jestem tchórzem. Pieprzonym tchórzem, który boi się przyznać przed chłopakiem, że chyba też go kocha. Co z tego, że nie bałem się wysokości, szczepionek,  horrorów, czy policji, skoro nie potrafiłem się przyznać do uczucia?
- Zayn otwórz te głupie drzwi! – krzyknęła z pokoju obok Safa. Rodziców wywiało, a siostra doskonale widziała, że czekam na chłopaków, bo zdążyłem jej już powiedzieć, że ma nie zbliżać się do mojego pokoju, gdy tylko do mnie przyjdą. Więc dlaczego miałaby ruszyć swoje szanowne cztery litery i zejść na dół, by wpuścić moich gości?
Po kilku minutach siedzieliśmy w czwórkę u mnie w pokoju. Liam zajmował krzesło obrotowe przy biurku, Lou fotel, a razem z Hazzą leżeliśmy na łóżku. Rozmowa płynęła swobodnie, jednak czułem, że chłopcy czekają aż zdradzę im powód tak nagłej zmiany planów. Byłem naprawdę pod wrażeniem, bo pojawili się po 20 minutach.
- No to może powiesz nam dlaczego mieliśmy przyjść tak szybko? – nie wytrzymał Harry, spoglądając na mnie, spod swojej gęstej grzywki. Każdy z nich przyglądał mi się z zaciekawieniem.
- Jestem kretynem! – zacząłem siadając po turecku. – Największym idiotą, jaki chodzi po tej planecie! – dalej kontynuowałbym wyliczanie jaki to głupi nie jestem, gdyby nie przerwał mi głos Liam’a.
- Ok. Ok. To już wiemy. – pokiwał głowa. – A teraz powiedz nam dlaczego tak uważasz. – powiedział niczym psycholog. Zmierzyłem go załamanym wzrokiem. Naprawdę nie miałem ochoty na takie zabawy. Odkąd pamiętam wyciąganie z nas problemów wyglądało podobnie. Najpierw luźna pogawędka, później osoba się zwierzała, a reszta wcielała się w psychologa i próbowała jej jakoś pomóc czy doradzić. A najczęstszym zwrotem było: „ Najważniejsza jest szczera rozmowa”. Może i w tym przypadku była to prawda, ale jeżeli któryś z chłopaków to powiem to własno ręcznie go zatłukę. Obiecuję. Gdyby to było takie łatwe, nie siedziałbym tu z nimi i nie wściekał się na siebie, a leżałbym przytulony do Niall’a.
- Bo jestem totalnym kretynem, który wszystko prasuje. Dokładnie wszystko! Czego się nie dotknę, od razu zwalę. Do tego jestem dupkiem i to wcale nie małym! – mówiłem, chociaż po minach przyjaciół wiedziałem, że nie wiele z tego rozumieją. – Trzeba być największym durniem, żeby się zakochać! – wyrzuciłem z siebie to co leżało mi na sercu. Liam zakrztusił się sokiem, który właśnie przełykał, Lou patrzyła na mnie z przerażeniem, a Hazz próbował rozczytać moją minę. Chyba mu wyszło, bo rzucił w Louisa poduszką, by ten przestał się chichotać. Z pewnością takie wyznanie ich wmurowało. Bo jak to Zayn Malik, ten sam który się zarzekał, że do trzydziestki nie zamierzał pakować się w poważne związki tak nagle się zakochał? Śmiechu warte.
- To chyba dobrze, nie? – zapytał niepewnie Payne. On z nas wszystkich był najbardziej dojrzały i może nie przyznawał się do tego głośno to wiem, że chciałby się kiedyś zakochać, założyć rodzinę i wychowywać gromadkę dzieci na obrzeżach miasta. Za to Lou był jego totalnym przeciwieństwem. Nie wierzył w miłość, a najgłębsze uczucie jakie może się zrodzić w jego sercu to pożądanie. Czasami zastanawiałem się dlaczego tak bardzo neguje te wszystkie obrządki związane z walentynkami czy wyśmiewa pary. Nawet mi to nie przeszkadzało, a po prostu uważałem to za coś głupiego i zbytecznego, ale on wręcz nienawidził tego święta. Myślę, że to miało związek z rozwodem jego rodziców, ale nigdy to go nie spytałem, bo wiem, że nie lubi tego tematu.
- Wydaje ci się. – machnął ręką najstarszy. – To pewnie tylko chwilowe zauroczenie i przejdzie ci, nie po co się spinać. – powiedział obojętnie. Mogłem się spodziewać takiej reakcji. – Po prostu ta laska jest pewnie mega gorąca i dlatego ci się poprzewracało w głowie. – zaśmiał się.
-  To wcale nie jest dobrze i nie jest to, żadna laska! To Niall! Rozumiecie zakochałem się w Niall’u, a teraz on nie chce mnie znać! – wykrzyczałem. Byłem wściekły na siebie, że tak zwaliłem tę sprawę pomiędzy nami. Przecież gdyby tylko był na tyle odważny by mu się przyznać, wszystko byłoby proste. Jednak ja jak zawsze musiałem komplikować sobie życie.
- Co?! – odezwał się zaskoczony Hazz, a jego oczy przypominały pięciozłotówki.
- To kurwa! To Niall, to go kocham! – nie było mi dobrze z faktem, że wyżywam się na niewinnych osobach. Przecież oni tylko chcieli… nie wiem pomóc, zrozumieć?
- Uspokój się Zayn. – wtrącił się Li i przysiadł się do mnie. – Na pewno cię nie nienawidzi. – próbował mnie pocieszyć. Objął mnie nawet ramieniem. – Pewnie po prostu ciężko mu ze świadomością, że coś do niego czujesz. Sam nie wiem jakby zareagował, gdybym nagle dowiedział się, że na mnie lecisz. – zaśmiał się cicho, chcąc rozładować jakoś napięcie. Chłopcy chyba podchwycili jego pomył, bo też zaczęli się śmiać. Nie mogłem się powstrzymać i moje kąciki również ruszyły ku górze. Cieszyłem się, że ich mam. Że próbowali w każdej sytuacji szukać jakiegoś wyjścia.
- Przejdzie ci i przejdzie jemu. – powiedział Lou, za co zastał kategorycznie zbesztany wzrokiem Liam’a. Faktycznie nie brzmiało to pocieszająco. – Zobaczysz. Jeszcze będziecie się z tego śmiać. – dodał. Wiedziałem, że chciał dobrze, więc uśmiechnąłem się do niego lekko. Tak bardzo chciałem mu wierzyć, chciałem, żeby to co mówił było prawdą.
- Mogę z nim porozmawiać? – oparł się ręką na moim ramieniu Hazz i spojrzał mi w twarz z szerokim uśmiechem, jakby już się cieszył, że się zgodzę.
- Nieeee! – wykrzyknęliśmy całą trójką. Każdy z nas dobrze wiedział jak wyglądają rozmowy Harry’ego z osobami, które zranią jego bliskich. I może jest od nas wszystkich młodszy, to wcale nie znaczy, że słabszy. A do tego lubi to udowadniać. Pamiętam jak kiedyś na jakiejś dyskotece jeden koleś przystawiał się do jego siostry, która dosyć jednoznacznie powiedziała mu, że nie ma ochoty na drinka. Ten jednak tego nie rozumiał. Skończyło się na tym, że razem z Harry’m zostaliśmy wyproszeni z klubu, bo loczek zapragnął wytłumaczyć chłopakowi, że nie dotyka się jego siostry, gdy tego nie chce. Czysty przypadek sprawił, że złamał temu mężczyźnie nos i podbił oko.
Wiedziałem, że Niall’a aż tak bardzo by nie skrzywdził, bo w końcu Niall też jest jego przyjacielem, ale wolałem nie ryzykować.
- Proszę Cie. Zostaw to w spokoju. – powiedziałem, mając nadzieję, że posłucha.
- No przecież chcę tylko porozmawiać. – oburzył się loczek, szukając pomocy w Lou. Ten tylko pokręcił głową, jasno dając mu do zrozumienia, że jemu też ten pomył się nie podoba. – Jesteście dziwni. – odsunął się ode mnie i oparł się o ramę łóżka. Skrzyżował ręce na piersi i patrząc na nas spod byka, sugerował, że jest obrażony.
Nic nie mogę poradzić na to, że Loczek bywa zbyt porywczy, a nie chciałbym by Niall’owi się coś stało. Tym bardziej, że wina leży tylko i wyłącznie po mojej stronie. To ja się z nim zakochałem. To ja bałem się do tego przyznać i to ja skrzywdziłem go, nie odwrotnie.