Rozdział 11

Po ostatnim spotkaniu całą szóstką postanowiłem na razie jak najbardziej ograniczyć spotkania dziewczyny z chłopakami. Spędzałem, więc czas z nią sam na sam. Zabrałem ją do kina i na zakupy, pokazałem jej park i naszą szkołę. Ogólnie pokazałem jej cały Londyn, który ja znam. Z początku było fajnie. Poczułem się jakby wrócił do starego życia, jednak po kilku dniach zaczęło mi brakować chłopaków. Ich dziwnych zachowań i głupiego komentowania, każdej rzeczy. Chyba za bardzo się do nich przyzwyczaiłem, a wieczorne pisanie, zdecydowanie mi nie wystarczało. Im chyba też się to nie podobało, bo codziennie dzwonili i pytali czy dzisiaj z nimi wyjdę, a ja mówiłem. „ Dzisiaj nie. Może jutro. Ten dzień spędzę z Meg.”. Chłopcy dobrze wiedzieli, że nie zrobili na niej dobrego wrażenia, bo następnego dnia prosto z mostu im to powiedziałem, nie szczędząc sobie lekkich pretensji. Ku mojemu zdziwieniu przyjęli to z pokorą i przyznali, że faktycznie zachowywali się trochę niestosownie. Trochę niestosownie? To było chyba małe niedopowiedzenie, ale wolałem zachować to dla siebie. Chcieli nawet wybrać się gdzieś w szóstkę, by wszystko naprawić, ale to raczej nie był dobry pomysł. Tak, więc przez ostatnie kilka dni spędzałem czas tylko i wyłącznie z Megan. Och nie… Prawie bym zapomniał. Nie tylko z Meg. Czasami dokańczał do nas Adien, który zdecydowanie zrobił dobre wrażenie na dziewczynie, bo gdy tylko się z nim rozstawaliśmy, mówiła jaki to on jest fajny , miły, zabawny i kulturalny. Zawsze przy tym dodawała: „ Nie to co tamci”, co przyjmowałem z cichym westchnięciem. Kompletnie nie tak wyobrażałem sobie jej pobyt tutaj. Miałem nadzieję, że polubi cała czwórkę, że będziemy razem fajnie spędzać czas. A jak jest? Moja najlepsza przyjaciółka nie trawi moich przyjaciół ze wzajemnością, przez co dwa tygodnie nie mogę się z nimi spotykać. Niby mógłbym zostawić ją samą w domu, bo czuje się tam jak u siebie, ale przecież mieliśmy odbudować nasze relację, więc raczej tak nie wypada. Poza tym nie mogę jej tego zrobić. Zanudziłaby się biedulka na śmierć, słuchając co ma jej do opowiedzenia moja mama. Dlatego też odpuściłem sobie narzekania i postanowiłem wykorzystać jak najlepiej czas z przyjaciółką. Chłopcy jednak nie mieli takiego planu i dalej namawiali mnie na wspólne wyjście. Czułem, że chcieli jakoś poprawić swoje stosunki z dziewczyną, więc uległem. To był jednak błąd.
 Okazało się, że jeden z chłopaków z liceum organizuje małą imprezkę i to właśnie tam chcieli zakopać topór wojenny. Nie podobało mi się to, ale gdy tylko dziewczyna usłyszała słowa impreza od razu podekscytowana pobiegła do łazienki się szykować. Westchnąłem tylko na ten widok i patrząc w górę, modliłem się by to wypaliło. By w końcu zaakceptowali się wzajemnie i resztę pobytu dziewczyny w Londynie, mogliśmy spędzić razem. Nie to, że miałem dość towarzystwa dziewczyny, bo mogłaby się do mnie wprowadzić i nie miałbym jej tego za złe, jednak chęć zobaczenia chłopaków, a szczególnie Zayn’a rosła z każdym dniem.

 Impreza wpłynęła całkiem pozytywnie na kontakty moich przyjaciół. Chłopcy przeprosili dziewczynę za swoje wcześniejsze zachowanie, chociaż po ich minach widziałem, że nie chętnie, jednak blondynka tego nie zauważyła. Ona również przyznała, że trochę przesadziła w marudzeniu i zaczęli swoją znajomość od nowa. Nawet Lou skusił się na drobne podrywy czego nie przyjąłem z radością, jednak wolałem już to zostawić w spokoju.
Wszystko byłoby w porządku, a ja wyszedłbym z uśmiechniętą miną, gdyby nie fakt, że chłopcy wdali się w kłótnie ze sportowcami. Szczególnie z dwoma Josh’em i David’em. Zaczęło się jak zwykle przez przypadek, jak David wpadł na Harry’ego i wylał na niego swojego drinka. Hazz oczywiście odepchnął chłopaka, wydzierając się na niego, że jest ślepym idiotą. Gorzej było dopiero, gdy zrozumiał, że chłopak jest z drużyny. Poleciały w jego stronę ostrzejsze wyzwiska. Ten nie był mu dłużny i również zaczął go obrażać. Po kilku chwilach dołączył do nich Lou, później Josh, a na końcu Zayn. Razem z Liam’em i Adien’em próbowaliśmy ich uspokoić, ale to nic nie dało. Chłopcy zarzucali sportowcom, że są bezmózgami i tylko potrafią biegać za piłką. Że każdy głupi potrafi to robić i biorąc pod uwagę ich ostatni mecz nawet oni daliby sobie radę lepiej. To tylko jeszcze bardziej rozzłościło piłkarzy i wyzwali moich przyjaciół do pojedynku. Chłopcy niewiele myśląc nad konsekwencjami tego, od razu się zgodzili i umówili na następny dzień na boisku. Nie podobało mi się to. Przecież to jasne, że koledzy Adien’a wygrają, a to tylko jeszcze bardziej zdenerwuje moich przyjaciół. Ale słowo się rzekło i nic nie mogło już tego zmienić.

Siedzieliśmy właśnie na ławce koło boiska i przebieraliśmy się w stroje sportowe. Nie chciałem uczestniczyć w całym tym przedstawieniu, ale potrzebowali pięciu graczy plus jednego bramkarza, więc musiałem się zgodzić. Dodatkowo na tym zważył fakt, że tylko ja i Liam graliśmy kiedyś w piłkę, więc to zwiększało nasze szanse na wygranie.
 Megan życzyła nam powodzenie i usiadła na ławce, trzymając za nas kciuki.
 - Dobra. – westchnąłem i spojrzałem na przeciwną drużynę. Właśnie stali w kółku i z pewnością omawiali taktykę. Nam zdecydowanie też by się to przydało, jednak patrząc na chłopaków odechciewało mi się czegokolwiek. Żaden z nich nie był zainteresowany tym co miałem im do powiedzenie. Liam zajmował się wsadzeniem koszulki do spodenek i co chwilę ją poprawiał, bo zrobił to krzywo. Lou opowiadał Harry’emu o nowym filmie z Scarlett Johansson , a Zayn tępo się we mnie wpatrywał. – Ja i Liam zagramy w ataku, ty i ty. – wskazałem na Lou i Zayn’a. – Gracie w tyle, a ty Hazz, pomoc. – zwróciłem się do Loczka. Każdy ustawił się na swojej pozycji, na bramce stał Patrick. W przeciwnej drużynie atakiem zajął się Adien i Josh, na obronie David, a reszty imion nie pamiętam.

Gdy tylko chłopak, który robił za sędziego zagwizdał, zaczęła się gra. Było spokojnie, chociaż większą część czasu to drużyna Adien’a utrzymywała się przy piłce. Robili za nami co chcieli. Chociaż biegałem w tą i z powrotem jak nakręcony, by przerwać akcję drużyny przeciwnej nic to nie dało i na przerwę zeszliśmy z wynikiem 2:0 dla przeciwnika. Schodząc z boiska podbiegł do mnie Adien. Zarzucił mi rękę na ramię i pochwalił moją grę i kondycję. Nie powiem, podobało mi się to, że ktoś mnie docenił, a szczególnie ktoś taki jak Adien. Chłopak dosłownie czarował na boisku. Gdy biegł wprost na mnie, robił takie rzeczy nogami, że nie miałem pojęcia, gdzie jest piłka. Dlatego, to że uznał mnie za dobrego zawodnika podbudowało mnie na duchu. Mimo strasznego zmęczenie uśmiechnąłem się do niego lekko.
- Powodzenia w następnej połowie. I strzelajcie w okienka. – powiedział, gdy już odchodził. Kiwnąłem tylko głową na znak, że rozumiem i ruszyłem do moich przyjaciół, po drodze napotykając niezadowolone spojrzenie Malika.   
- Kurde weźmy się w garść i pokażmy tym idiotą, że też potrafimy grać. – denerwował się Styles. Polał morką od potu głowę wodą i spojrzał na mnie. – Niall, przecież też kiedyś grałeś.
- KIDEYŚ! dobre słowo. – pokiwałem głową, upijając trochę wody. – Sam nie dam rady z ich całą piątką. Też moglibyście ruszyć dupy wiecie. A ty Zayn… – zwróciłem się do chłopaka, który nadal zabijał mnie wzrokiem. -  ...nie bój się ich do cholery i włóż czasem nogę, by zabrać im piłkę! – krzyknąłem do chłopaka. Byłem zmęczony więc dałem się ponieść trochę emocją. Dawno nie biegałem 30 minut bez przerwy, a tu wydawało mi się, że tylko ja gram. Oczywiście Liam też dawał z siebie wszystko i nawet udało się nam zbudować kilka akcji zaczepnych, ale na marne, bo ich bramkarz był lepszy, jednak teraz wiedziałem jak go pokonać. Za co będę musiał podziękować Adien’owi. Wiem, że on również nie był zadowolony z tego pomysłu i tak samo jak ja, robi to tylko dla przyjaciół. On wcale nie pchał się do udowodnienia nam, że jest lepszy.
- Przegramy! Jesteśmy beznadziejni. – marudził Lou, siedząc na ławce i opierając głowę na rękach.
- Trzeba było pomyśleć o tym wcześniej, a nie jak zawsze po fakcie. – wtrącił się Li.
- Dobra, nie ma co się kłócić, tylko musimy zabrać się do roboty. – zacząłem. – Gramy razem, tak? – spojrzałem na każdego po kolei. Chciałem być pewny, że wynik nie załamał ich totalni i nadal będą walczyć. Każdy z nich kiwnął głową, siląc się na lekki uśmiech.
Powiedziałem im to co przekazał mi Adien i w delikatny sposób uświadamiałem co który robi źle, po czym podpowiedziałem im jak mogą to zmienić. Taka była moja rola jako kapitana drużyny.     
Gwizdek sygnalizujący koniec przerwy.
Razem z Liam’em podeszliśmy na środek boiska, by zacząć. Chciałem doprowadzić chociaż do remisu, by po całej szkole po wakacjach nie chodziły plotki, że jesteśmy totalnymi frajerami.
- Dobra, spinamy dupy!- krzyknął Hazz i zaczęła się druga połowa.
 
Z początku wyglądało, że chłopcy naprawdę wzięli sobie do serca to co mówiłem i gra jako tako wyglądała. Piłka wyprowadza z obrony przez Harry’ego, do mnie. Podanie do Liama, ten okiwał przeciwnika, dokładne dośrodkowanie i… Tak jest! Bramka. Co prawda bramkarz prawie obronił, bo piłka otarła się o jego dłoń, przez co był jeszcze bardziej wściekły. Tak samo inni zawodnicy z przeciwnej drużyny. Tylko Adien uśmiechnął się do mnie przyjaźnie i kierując się do linii środkowej, poklepał mnie po plecach, chwaląc dobrze wykończoną sytuację.
Dopiero, gdy minęła pierwsza części drugiej połowy zaczęło dziać się nieprzyjemnie. Chłopcy z każdej drużyny byli coraz bardziej agresywni w stosunku do siebie. Zaczęły się niepotrzebne faule. Jednak najbardziej nieprzyjemny widok był, gdy Zayn wjechał prosto w nogi Adien’a. Nie byłoby tak źle, gdyby trafił chociaż w piłkę, ale od początku było widać, że jego celem była kostka chłopaka, a nie przejęcie piłki. Szatyn, zrobił fikołka i rozłożył się na trawie, a Zayn z dumnym uśmiechem wstał z ziemi, otrzepał spodenki i ruszył przed siebie. Spojrzałem na niego i pokręciłem głową z pogardą. Chyba nie do końca się zrozumieliśmy, jeżeli chodzi o wsadzenie nogi. On jednak jakby nigdy nic uśmiechnął się do mnie i puścił mi w powietrzu buziaka. Kolegom z drużyny Adien’a też się to nie spodobało i zaczęli się do niego rzucać. Udało mi się ich jednak uspokoić. O dziwo nawet zazwyczaj spokojny Adien, zwyzywał go idiotów i popaprańców. Co wcale mnie nie zaskoczyło, bo faktycznie było to niebezpieczne zagranie. Całe szczęście chłopakowi się nic nie stało i mógł kontynuować grę. Jednak żaden z naszych przeciwników nie zapomniał o wcześniejszym zdarzeniu i Zayn też kilka razy zaliczył nieprzyjemną glebę, co zawsze komentował wiązanką przekleństw. Było mi go szkoda, bo zdecydowanie się na niego uwzięli, ale co się dziwić, skoro sfaulował w perfidny sposób kapitana ich drużyny. Dobra, gdyby to jeszcze Adien też miał w tym swój udział, ale on chyba grał najbardziej fair z nas wszystkich. Zawsze wiedział kiedy odpuścić. Widać było, że nie traktuje tego tak poważnie jak reszta chłopaków. Gdy coś mu nie wychodziło, albo któryś z nas go okiwał śmiał się.  
- Rożny!- krzyknął sędzia, a wszyscy zawodnicy ustawili się na swoich pozycjach. Adien przygotował się do wrzutki, ruch w polu karnym, gwizdek. Zayn wyskoczył do niego i… Adien podniósł piłkę na taką wysokość, że mulat dostał w twarz. Kapitan przeciwnej drużyny zaśmiał się cicho, co nie uszło uwadze Zayn.
- Pogięło cię!? – warknął Malik zgięty w pół i trzymał się za nos. Szatyn tylko z szerokim uśmiechem wzruszył ramionami i udał się na swoją stronę boiska podśmiewając się. Podbiegłem do przyjaciela, chcąc zobaczyć czy z nim wszystko w porządku, ale ten tylko odtrącił moją rękę i zdecydowanym krokiem z furią w oczach ruszył za Adien’em.
- Bawi cię to co cholery!? – powiedział popychając od tyłu chłopaka, tak, że ten o mało co się nie przewrócił. Nic sobie z tego jednak nie zrobi i z szerokim uśmiechem na twarzy obrócił się do chłopaka.
 - Tak trochę. To jest piłka nożna, a nie szachy. – przyznał mu rację i chciał iść dalej, ale Zayn popchał go ponownie.  - Odwal się, ok. – powiedział stanowczo Adien i również szturchnął mulata. Widziałem, że z tego nie wyniknie nic dobrego, więc szybko podbiegłem do nich, próbując ich uspokoić. Tym razem na nic. Wywiązała się między nimi bójka, do której chciał dołączyć Hazz, ale Lou w porę go zatrzymał. Razem z Liam’em próbowałem odciągnąć Zayn’a, który już zdarzył w niewielkim stopniu uszkodzić twarz Adien’a, a jego przeciwnikiem zajęli się jego koledzy. W końcu po kilku minutach szamotaniny, w której Li też oberwał, udało się.
 Złapałem Malik'a za ręce i wykręciłem delikatnie do tyłu. Nie chciałem zrobić mu krzywdy, a jedynie unieruchomić, chociaż przez jego dziecinne zachowanie, zdecydowanie na to zasługiwał.
 Z początku był agresywny i próbował się wyrwać. Z jego oczu biła autentyczna złość i furia. Jestem pewien, że gdyby chłopcy zostali pozostawianie sami sobie, Adien nie miał by najmniejszych szans z mulatem. Nawet teraz nie wyglądał za dobrze. Siedział na ławce po swojej stronie, a obok niego krzątał się Meg próbując zatamować krwawienie z nosa, a jego koledzy przykładali zimny kamyk do jego oka.
Gdy Zayn zauważył, że nie ma szans na wydostanie się, a Meg zaczęła zajmować się Adien’em, odpuścił. Ostrożnie poluźniłem uścisk, jednak nie ufałem mu na tyle, by całkowicie go puścić. Złapałem go za łokieć, by mieć pewność, że nie pobiegnie do szatyna i nie będzie chciał skończyć tego co zaczął.
 - Nie dotykaj mnie! – syknął i wyrwał mi się, po czym przyśpieszył kroku.

Gdy dotarłem do łazienki Zayn stał przed lustrem i wycierał powoli już zasychającą krew z jego wargi. Musiało go to trochę boleć, bo krzywił się przy tym.
- Daj pomogę ci. – zatrzymałem się obok niego. On jednak szybko spuścił rękę, nie pozwalając mi nawet siebie dotknąć.
- Nie potrzebuję twojej pomocy! – warknął na mnie i obrócił się tak, bym nie mógł podziwiać jego profilu. Chyba ponownie zaczął przemywać sobie wargi, bo syknął lekko. – Ja pieprzę! To wszystko twoja wina! – warknął i rzucił do zlewu zużytą chusteczkę. Obrócił się do mnie energicznie i złapał za ramiona, trzęsąc mną. Przeraził mnie w tym momencie. Mimo, że w jego oczach nie było złości, a jedynie bezsilność, bałem się go.  – To wszystko przez ciebie Horan! –krzyczał. Nie bardzo wiedziałem jak to rozumieć, ale wolałem się nie odzywać, by przypadkiem jeszcze bardziej go nie zdenerwować. – Odezwij się!
- Co mam powiedzieć? – chociaż Zayn mnie puścił, nadal stałem jak słup soli i wpatrywałem się w niego, chcąc wyczytać z jego oczu czy mimiki twarzy, o co mu chodzi.
 - Że jestem idiotą, że zachowałem się dziecinnie. Cokolwiek! Jakoś nigdy nie miałeś problemu ze zjechaniem mnie. – to prawda, odkąd nasza relacja weszła na poziom przyjaźni, nie szczędziliśmy sobie docinek i innych nieprzyjemnych stwierdzeń w swoim kierunku. Oczywiście wszystko było niby na żarty, jednak jak to mówią w każdym żarcie jest odrobina prawdy.
 - Jesteś idiotą i zachowałeś się dziecinnie. – swobodnie wypłynęły z moich ust te słowa. W sumie dokładnie to chciałem powiedzieć. Idealnie to ujął. Jego zachowanie było naprawdę idiotyczne, a do tego ta akcja. Co to miało być? Jak zawsze nie widział swojej winy, a tylko zrzucał ją na wszystkich dookoła. W tym wypadku na mnie, co było totalnym absurdem.
 Dokładnie go obserwowałem i widziałem, że on również bada każdy centymetr mojej twarzy. Od zmarszczek na czole, gdy próbowałem go zrozumieć, przez oczy, nos, usta, do brody.
Staliśmy tam w milczeniu, przyglądając się sobie nawzajem i oddychając głęboko. Nie potrafiłem go rozgryźć i to mnie dobijało. Nigdy się tak nie zachowywał. Jasne, że gdy był w podchmielonym stanie, tracił równowagę i wdawał się w bójki. Ale to były zwyczajne mordobicia, po których wszystko wracało do normy, a nie raz nawet obaj chłopcy potrafili się dalej razem bawić. Tym razem było inaczej. Z furii przeszedł w stan bezsilności i załamania.
- Jest twoja cholerna przyjaciółka, twój cholerny kolega i twój cholerny sport. – gadał trzy po trzy, nie patrząc na mnie tylko na coś ponad moją głową. Kompletnie go nie rozumiałem.
 - Hej. Zayn. – podszedłem do niego. Chcąc go uspokoić położyłem jedną dłoń na jego ramieniu, a drugą złapałem za chusteczkę, którą trzymał w ręce. – Już jest dobrze. – uśmiechnąłem się lekko do niego, spoglądając w brązowe tęczówki, które teraz były przepełnione strachem. – Pomogę ci, ok.? – skinął głową, dając mi wolną drogę. Posłałem mu kolejny uśmiech i namoczyłem chusteczkę i przyłożyłem do jego uszkodzonej wargi. Chłopak automatycznie przekręcił głowę, by tylko uniknąć nieprzyjemnego dotyku. Westchnąłem. Nie chciałem sprawiać mu bólu, jednak sam się o to prosił. Nikt nie kazał mu się bić i to właściwie o co? O to, że Adien kopnął w niego piłką?  Najbardziej błahy powód jaki może być.
Jedną ręką przytrzymałem brodę chłopaka, a drugą przecierałem ostrożnie jego ranę.
 - Pocałuj mnie. – powiedział nagle Zayn, łapiąc mnie za dłoń tak, że momentalnie zaprzestałem jakichkolwiek ruchów. Jego… jakby to ująć prośba, rozkaz totalnie mnie zaskoczył. Nie byłem pewien czy nie przesłyszałem się, a może chłopak robi sobie ze mnie jaja, doskonale wiedząc jak na mnie działa. W końcu przekonał się nie raz, że jego gesty nie są dla mnie obojętne.
- Co? – zapytałem. Chyba nie do końca udało mi się ukryć moje zaskoczenie, bo chłopak tylko zaśmiał się cicho pod nosem.
- Wiem, że chcesz. – powiedział pewny siebie. – Więc na co czekasz, hmmm? - uniósł do góry jedną brew, a wyraz jego twarzy przypominał rozbawienie. Nie mogłem uwierzyć w to jak temu chłopakowi szybko zmieniał się nastrój. Był dla mnie chodzącą, seksowną, tajemniczą i niesamowicie kusząca zagadką. Tylko jak ją rozwiązać?
Złapał mnie za nadgarstki tak, że nawet gdybym chciał nie mógłbym się od niego odsunąć. Jednak sęk w tym, że nie chciałem. Czekałem na kolejny ruch chłopaka, ten jednak chyba nie zamierzał go wykonać. Najzwyczajniej w świecie taksował moją twarz, która była tylko kilka centymetrów od jego. Gdy zatrzymał się na ustach, przygryzł lekko wargę zapominając o niewielkiej ranie, jaka się tam znajduje. Chyba chciał wyglądać seksownie i pewnie gdyby nie fakt, że skrzywił się nieco, tak by było, a ja z chęcią pozbyłbym się koszulki, by tylko zmniejszyć temperaturę mojego ciała.
 Czekałem i czekałem, ale on nic. Najwyraźniej dobrze bawił się widząc jak bardzo tego pragnąłem. Dupa, walić to. Może mnie uznać za słabego, ale tak bardzo chcę poczuć znowu jego usta.
Naparłem na jego wargi ostrożnie, by tylko nie sprawić mu bólu, który z pewnością mu się należał za to co mi robił, ale nie byłem takim dupkiem jak on. Chłopak zadowolony, że to ja zrobiłem ten pierwszy krok, pogłębił pocałunek, doprowadzając do tego, że nasze języki zatraciły się w tańcu.
W moim brzuch poderwało się stado motyli, które nagle zapragnęły wydostać się ze mnie. Było to dziwne uczucie. Nie odczuwałem tego tak mocno za pierwszym razem, ani podczas wspólnie spędzonej nocy w łóżku Lou. Dopiero teraz poczułem na 100%, że to jest to. Że to właśnie chłopak jest dla mnie tym czym Lotta dla Wertera*.
 Zayn zapragnął dominacji i przekręcił mnie tak, że stałem oparty plecami o umywalki, a jego noga znalazła miejsce między moimi, niebezpiecznie blisko mojego krocza. Jedną dłonią złapałem go za kark, a drugą gładziłem po policzku, w tym czasie chłopak nie przeszkadzając sobie niczym wsunął ręce pod moją bluzkę. Jego chłodny dotyk sprawił, że po moim ciele przebiegł dreszcz. Przeszedł pocałunkami na moją szyję, a ja chcąc więcej i więcej, odchyliłem głowę do tyłu, wydając z siebie stłumione westchnienie.  
- Chłopaki ja.. – weszła do łazienki Meg, jednak nie dokończyła zdania. Otworzyła szerzej oczy i szeroko otworzoną buzią, przez moment się na nas patrzyła. – O kurde. Sorry. – powiedziała tak cicho, że prawie jej nie usłyszeliśmy.
 Zayn w mgnieniu oka znalazł obok mnie, nie patrząc  na Meg. Po prostu udawał, że jego obrażenia na twarzy są na tyle poważne, że nadal musi się nimi zajmować. Wiedziałem, że bał się tego co zaraz się stanie. Pewnie myślał, że jeżeli nie spojrzy na Meg, będzie tak jakby ona się tu wcale nie pojawiła i nie przyłapała nas na obściskiwaniu się. Jednak to tak nie działało. Ona tu była, stała przede mną i wbijała we mnie ciekawskie spojrzenie. Ale nawet ja nie potrafiłem go udźwignąć i tylko spuściłem wzrok, przyglądając się moim butom.
Doskonale wiem, że Meg znała mnie na wylot, wiedziała o mnie wszystko, łącznie z tym, że jestem gejem. Łącznie z tym, że podoba mi się Zayn. Jednak czułem się głupio z tym, że była świadkiem takiego czegoś. Chociaż s drugiej strony lepiej, że to ona, a nie inny z chłopaków.
- Ja znaczy się… - mówiła zestresowana dziewczyna. – Pójdę… Chciałam tylko powiedzieć, że idę odprowadzić Adien’a. – w końcu złożyła spójne zdanie.
Podniosłem głowę i tylko kiwnąłem nią, uśmiechając się lekko. A swoja drogę to trochę zabawne, że Meg tak bardzo się tym przejmowała.


***

Normalnie nie mogłem. Nie mogłem patrzeć na tego chłopaka, jak bezczelnie dotykał Niall’a. Jak uśmiechał się do niego, a blondyn to odwzajemniał. Dobra wiem, że Horan nie jest na moją wyłączność. Co ja gadam w ogóle nie miałem do niego prawa, ale… i to mnie denerwowało. Ten beztroski Irlandczyk wparował do mojego świata z buciorami i najwidoczniej nie zamierza się z niego ruszać. Już na stałe zagościł się w moim mózgu i nie pozwala mi normalnie funkcjonować. Wszędzie tylko Niall, Niall, Niall.
Miałem tego dosyć. Zaczynałem czuć coś co zdecydowanie mi się nie podobało. Coś co było dla mnie nowością. Coś czego nie powinienem do niego czuć. I jeszcze to wzrastające uczucie zazdrości. Jasne, ze nie pierwszy raz jestem o coś zazdrosny. Kiedyś w dzieciństwie zazdrościłem Liam’owi tego, że dostał na komunię wypasiony telefon, lub Harry’emu, że ma wujka w Hiszpanii. Ale nigdy nie odczuwałem tego tak silnie i to w stosunku do jakiś osób.
 Pierwszy raz było, gdy Niall na początku naszej znajomości zaczął się kumplować z Liam’em. Myślałem, że chodzi mi o to, że boję się stracić przyjaciela, ale chyba chodziło to, że nie mogłem ścierpieć faktu, że Niall wybrał go, a nie mnie. W końcu to ja zaprosiłem go na piwo, a nie Liam do cholery. Drugi raz był na meczu, gdy słuchałem jak Niall wychwala Adien’a i to jak gra. Ok. rozumiem lubi piłkę nożną, ale żeby tak się nią ekscytować. Bolało mnie, że ja tak nie potrafię i o mnie nigdy Niall nie powie, że jestem niesamowity czy nie popatrzy na mnie z uznaniem jak to zrobił, gdy tylko tego kretyn przyszedł do niego zaprosić go na tę imprezę. A ten co? Zgodził się. Po raz trzeci był dzisiaj. Nie mogłem po prostu znieść widoku jak Adien i Niall, mimo, że byli w przeciwnych drużynach tak dobrze się dogadywali. Tu jakiś uśmiech, tu klepnięcie po plecach. Normalnie rozrywało mnie od środka.
Wiedziałem, że Horan podziwia chłopaka za jego talent, więc i ja chciałem być dobry. Cóż nie wyszło tak jak miało, ale poczułem się lepiej, gdy chłopak leżał na murawie zwijając się z bólu. Tylko ten zawiedziony wzrok Niall’a. Przecież ja dla niego chciałem być dobry w tej pieprzonej piłce nożnej. Później moja zazdrość tylko się potęgowała i wyszło jak wyszło.
Boję się tego uczucia, które we nie rośnie z dnia na dzień. Nie chcę się w nim zakochać… Nie chcę by mnie zranił…    

* Para z książki " Cierpienia Młodego Wertera"
_____________
Cześć. No i jest rozdział. Trochę później niż miał być, bo jeśli mam być szczera miałam go napisanego już kilka dni temu, ale jakoś zawsze coś mi w nim nie pasował i chciał to COŚ zmienić. Jednak tego nie zrobiłam, ale myślę, że nie będę was dłużej trzymać.
Rozdział jest jaki jest. Też średni mi się podoba...
No nie wiem.
Chociaż fragment z perspektywy Zayn'a mi przypadł do gustu.
No nic do następnego. :D