Rozdział 22

Cześć i czołem.
Przybywam do Was z następnym rozdziałem. Wiem, że trochę późno i bardzo chciałam Was przeprosić za to, ale w tamtym tygodniu miałam dużo na głowie. Cały weekend andrzejki. :) Nie dałam rady wcześniej. Wybaczcie.
Chciałam was jeszcze przeprosić za ten rozdział, bo wyszedł całkowicie inaczej niż miał wyjść, no dobra może nie całkowicie, ale w mojej głowie wyglądało to lepiej.
Cóż... zapraszam do czytania.


Następnego dnia obudziłem się całkowicie wyspany. Po zaczerwienionych i napuchniętych oczach nie było już śladu, a i mój humor zupełnie zaprzeczał temu, że wczorajszy dzień miał w ogóle miejsce. Zupełnie jakby wydarzenia z poprzedniego dnia zostały wymazane z mojej pamięci. Może to podświadomość walczyła z tym, żeby do mojego mózgu nie docierały przykre wspomnienia, a może po prostu czułem ulgę, że zakończyłem marny związek i przez to nie czułem wyrzutów sumienia, ani żal nie zjadał mnie od środka? Hmmm… Chyba zdecydowanie to pierwsze. Nie chciałem o tym myśleć, bo im więcej zastanawiałem się nad wydarzeniami mienionego dnia, wszystko wracało. Nie chciałem cierpieć. Już nie.
Wygrzebałem się z niemały trudem z pod ciepłej pierzyny. Od zawsze miałem problem ze wstawaniem z łóżka i nawet jeżeli byłem kompletnie wyspany co i tak rzadko się zdarzało, nie mogłem opuścić miękkiego materaca i pachnącej kołdry. Tym razem nie było inaczej. Dopiero za czwartym podejściem udało mi się wywlec moje cielsko z wyrka.
Ziewnąłem przeciągle, przeciągając wszystkie mięśnie i przecierając wciąż nie do końca rozespane oczy, zszedłem na dół.
Ostatni posiłek jaki jadłem to był podwieczorek, który zjadłem wspólnie z Zayn’em. Co jak co, ale godzina 17;30 nie jest dobrą porą na ostatni posiłek dla żadnego człowieka, a już na pewno nie dla mnie.
Szybko zbiegłem ze schodów i szerokim uśmiechem wpadłem do kuchni. Tata jak zawsze w sobotnie popołudnie siedział w starych dresach i rozciągniętym podkoszulku przy stole, czytając gazetę. To właśnie ten dzień był dniem, w którym tata nie robił z siebie poważnego biznesmena, a był po prostu sobą. Mama jak zawsze schludnie ubrana w spódnice do kolana i idealnie skrojoną bluzkę, a wszystko to przykryte czystym fartuszkiem, stała przy kuchence i mieszał coś w garnku. Przy tym opowiadała tacie jaki to świetny robot kuchenny widziała ostatnio w sklepie. Nie wydaje mi się, żeby go to interesowało, bo nawet na nią nie patrzył i tylko od czasu do czasu przytakiwał, kiwając głową jakby to miało sprawić, że poczuje się mnie winny, że nie słucha żony. Tak naprawdę mama doskonale zdawała sobie sprawę, że mąż jej nie słucha, ale nie przeszkadzało jej to i szczerze mówiąc wydaje mi się, że mówiła to tylko po to, aby mówić, bo i tak jeżeli będzie chciała, kupi tego robota.
Przeszedłem obok taty w ogóle się nie odzywając, tylko przybiłem mu ‘żółwika’, gdy wystawił w moją stronę ręką. Zarówno moje usta jak i jego rozciągnęły się w szerokim uśmiechu. Wczorajsza rozmowa bardzo mi pomogła. Zdałem sobie sprawę, że tata może być dla mnie oparciem i mogę przyjść do niego z czym tylko będę chciał, a on mnie wysłucha. Druga w kolejności do przywitania się była mama. Zatrzymałem się obok niej i ucałowałem w policzek. Najwyraźniej nie wiedziała, że pojawiłem się w kuchni, bo gdy poczuła moje wargi na jej policzku, wzdrygnęła się lekko.
- Ooo. Wstałeś. – uśmiechnęła się lekko, gdy tylko obróciła głowę w moją stronę i zobaczyła moją rozpromienioną twarz. Byłem w naprawdę dobrym nastroju. – Wyspany? – zapytała, wracają do pichcenia.
- Jak nigdy. – przyznałem i skierowałem się w stronę lodówki. Otworzyłem drzwiczki i zaraz zanurkowałem w jej wnętrzu. Po kilku chwilach zaciętego myślenia nad posiłkiem, westchnąłem. – Nie ma niczego ciekawego do zjedzenia. – wyprostowałem się, by spojrzeć zawiedzionym wzrokiem na rodziców.
- Obiad zaraz będzie. – odezwała się mama.
- Co? – nieco się zdziwiłem. Od zawsze lubiłem długo spać, ale jeszcze nigdy nie zdarzyło mi się, żeby się obudził na obiad. Co prawda było to spowodowane tym, że zawsze około dziesiątej rano wchodziła do mojego pokoju mama i zaczynała zbierać wszystkie brudne ubrania. Nie potrafiła tego robić cicho, a wręcz mógłbym się pokusić o stwierdzenie, że nie chciała. Zawsze musiała mnie obudzić, by upewnić się czy skarpetki leżące przy łóżku lub inne ciuchy są do prania. Nigdy nie kończyło się na jednym pytaniu. Zasypywała mnie milionami pytań, a ja chcą mieć w końcu spokój na każde odpowiadałem ‘tak’. Wiele razy się na tym przejechałem, bo mama do prania zabierała czyste ubrania, które miałem tego dnia założyć. Rzecz jasna nigdy nie kończyło się na pytaniach. Gdy już wydawało jej się, że jestem na tyle rozbudzony, by dobrze funkcjonować, wydawała polecania co mam zrobić. A wtedy nie było już szans na ponowne zaśnięcie. Dlatego też niezmiernie mnie zdziwiło to, że tym razem pozwoliła mi spać do tak późnej godziny.
Trzymając się otwartych drzwiczek lodówki, wychyliłem się do tyłu, chcąc zobaczyć, która jest godzina. Nie szło mi to jednak najlepiej, bo z mojego punktu widzenia wszystko doskonale przysłaniała mi mama. Najwyraźniej tata wyłapał moje staranie, bo odezwał się.
- 14:20. – poinformował mnie i wrócił do czytania gazety.
- O cholerka. – mruknąłem po nosem. Naprawdę mnie to zaskoczyło i sądzę, że miał na to jakoś wpływ wczorajszy dzień. Cóż, chociaż jeden pozytyw.
- Niall. – upomnieli mnie jednocześnie rodzice. Nie sądzę, by po ostatniej kłótni dalej wierzyli w to, że najgorszym słowem jakie znam była „dupa” czy „gówno”, ale najwyraźniej nie chcieli bym przeklinał w ich domu, a tym bardziej w ich towarzystwie. Całkowicie to rozumiałem i gdy tylko to słowo opuściło moją buzię, automatycznie zasłoniłem ją dłońmi.
- A za ile będzie obiad? – zapytał, zatrzaskując drzwi, najważniejszego urządzenia w kuchni.
- Za jakieś pół godziny. – odpowiedziała mama, przyprawiając danie w garnku. Chociaż tyle dobrze, że podała przypuszczalny czas, bo zazwyczaj mówiła „ Jak się ugotuje”.
- Przecież ja w tym czasie zdążę pięć razy z głodu umrzeć. – jęknąłem, na co tata roześmiał się pod nosem, a mama pokręciła z niedowierzaniem głową. Usiadłem na krześle naprzeciw taty i podciągnąłem jedną nogę pod klatkę piersiowa. Oparłem na niej głowę.
- Boże… Po kim ty masz taki apatyt. – spojrzała na mnie mama, z miną jakby naprawdę się zastanawiała, po czym spojrzała w stronę taty, który za stronami gazety chował nadgryzioną kiełbaskę. Uśmiechnął się do niej niewinnie, a ja wybuchnąłem głośnym śmiechem.
Tak wieczny apatyt to była jedna z cech odziedziczonych po moim tacie. Zarówno on jak i ja mogliśmy jeść niemalże cały czas, niemalże wszystko, a i tak nie było po nas tego widać. Szybka przemiana materii.
- Widzisz i nie grzmisz. – powiedział, unosząc do góry ręce i głowę, jakby naprawdę zwracała się do Boga.
Kolejne minuty w czekaniu na obiad, spędziliśmy na głośnym śmianiu się. Tata przestał czytać gazetę i poważnie skupił się na rozmowie z nami, która nie do końca była normalna. Ktoś raz powiedział coś śmiesznego, przez co pękaliśmy przez dobre kilka minut ze śmiechu, później druga osoba coś dopowiedział i znowu.
Czułem się naprawdę dobrze, tak jakby nic się nie zmieniło, tak jakbym w ich oczach dalej był ich Niall’em. I przecież faktycznie tak było. Nic się nie zmieniłem, dalej byłem tym samym roześmianym, wiecznie głodnym i pogodnym chłopcem. Z tym wyjątkiem, że teraz wiedzieli o mnie wszystko.
Co prawda w pierwszych minutach w kuchni, czułem się nieco skrępowany, a to wszystko przez to, że zszedłem na dół w samych bokserkach. Nie miałem zamiaru tu długo siedzieć. Tylko zrobić śniadanie i zmyć się do pokoju. Jednak coś nie wyszło. Czułem się nieswojo za każdym razem, gdy któryś z rodziców patrzył na mnie, bo wydawało mi się, że odtwarzają sobie prze oczami, sytuację ze wczoraj, gdy przyłapali mnie i Malik’a w dosyć jednoznacznej sytuacji. Co innego gdyby to był zwykły pocałunek lub gdybyśmy leżeli wtulenia w siebie, ale nie. Byłem w samych bokserkach, a na mnie siedział Zayn, który również miał na sobie tylko to okrycie. Więcej nasze ciała byłe bardzo, ale to bardzo blisko siebie i… To na pewno nie był najprzyjemniejszy widok dla rodziców, którzy nie wiedząc, że twój syn jest homoseksualistą. Baa… mogę się nawet pokusić o stwierdzenie, że żaden rodzic nie chciałby przyłapać swojego dziecka w takiej sytuacji. Po kilku minutach zdałem sobie jednak sprawę, że oni albo dobrze się maskują, albo naprawdę nie są wcale skrępowania tą sytuacją, więc i ja postanowiłem się tym nie przejmować.
Mama właśnie rozlewała zupę do talerzy, gdy po domu rozległo się pukanie. Tata szybko krzyknął, że nie idzie otworzyć. Czasami zastanawiałem się jakim prawem jest on moim ojcem, bo takie zachowanie było godne nastolatka, a nie dorosłego mężczyzny. Ale cóż, taki był mój tata i to właśnie był w nim najlepsze. W pracy był poważny, a później w domu to wszystko nadrabiał. Wiedziałem, że nie mam szans przekonać go, żeby to jednak on poszedł przywitać gości. Nawet to, że siedziałem w samych bokserkach go nie przekonywało. To przecież ja narobię sobie wstydy, gdy okaże się, że jest to śliczna sąsiadka, która przyszła pożyczyć jaka. Nie żeby zależało mi na opinii mojej ślicznej sąsiadki, której w rzeczywistości nie posiadałem, ale wizja wyskoczenia przed kimś w samych majtkach nie była kusząca.
 Nie chcąc jednak dłużej przedłużać nieuniknionego, szybkim krokiem poszedłem otworzyć. Jakie było moje zdziwienie, gdy zamiast mojej wymyślonej sąsiadki, zobaczyłem tam dwóch przyjaciół – Harry’ego i Lou.
-Cześć. – przywitali się wesoło, a mi od razu zrzedła mina. Nie to, że byłem na nich zły czy coś. Nie miałem przecież powodu, bo oni z pewnością nie wiedzieli o planach Malik’a Chłopak jest sam wystarczająco głupi, żeby wpaść na taki pomysł, więc nie potrzebował wspólników. Więcej, wydaje mi się, że chłopcy gdyby wiedzieli o tym co chce zrobić odwiedliby go jakoś od tego pomysłu, a bynajmniej by próbowali. Tak więc nie miałem powodów, by czuć do nich jakąś urazę. Po prostu nie miałem w tym momencie ochoty rozmawiać o moim związku z Zayn’em, a byłem pewny, że to jest właśnie powód dla którego tych dwóch stoi przed moimi drzwiami.
- Czego chcecie? – zapytałem. Może nie do końca mój ton był miły, ale to nie było zamierzone.
- Popatrzcie go. – powiedział uśmiechnięty Hazz i spojrzał na Lou, wskazując na mnie rękę. – Jaki zdenerwowany.
- Chcieliśmy tylko porozmawiać. – wzruszył ramionami Lou, uderzając Harry’ego lekko w ramię, przez co uśmiech natychmiastowo zniknął z jego twarzy i przybrał poważną minę.
- Czy to jest coś naprawdę aż tak ważnego, że musicie przeszkadzać mi w obiedzie? – uniosłem do góry jedną brew.
- W obiedzie? O właśnie zgłodniałem. – Hazz ponownie się uśmiechnął i przesuwając mnie trochę w bok, zrobił sobie miejsce by wejść do mnie do domu. Lou tylko pokręciła załamany zachowaniem przyjaciela głową i również wszedł do środka.
- Nie przejmujcie się. Dla was też starczy. – powiedziałem do siebie i poszedłem z nimi do kuchni. Nie to, że miałem jakieś problemy w dzieleniu się jedzeniem z przyjaciółmi, ale tym razem naprawdę chciałem, żeby jak najszybciej opuścili mój dom. Miałem w planach zostać w domu i cały dzień spędzić na leniuchowaniu przed telewizorem. A ty na głowę zwali cię się taka dwójka, która nawet jeżeli prosto w twarz im powiesz, że mają spadać nie wyjdą.
Wszedłem do kuchni. Chłopscy siedzieli na krzesłach, a przed nimi stały talerze z gorącą zupą. Proszę kto by pomyślał. Jasne, że nie wparowali do kuchni i nie powiedzieli „ Hej Maura, chcemy zupy”, nie byli aż tak bezpośredni, jeżeli chodzi o moich rodziców. Nawet Hazz się hamował, ale też doskonale wiedział jak podejść moją mamę, by sama to zaproponowała. Wystarczy kilka komplementów na temat zapachu i każda kobieta, chce się pochwalić daniem jakie przygotowała. Z moją mamą nie mieli wielkiego problemu, bo w naszym domu był zwyczaj, że jeżeli coś jamy i akurat mamy gości, zapraszamy ich do stołu. Więc nawet nie musieli się trudzić w wymyślaniu komplementów. Poza tym nie wiem czemu moja rodzicielka miała słabość do Styles’a. Pewnie to przez te jego oczy, włosy i dołeczki. Nie wiem jak to robił, ale wszystkie mamy dosłownie za nim przepadały.
- To ja się pójdę przebrać. – oznajmiłem wszystkim i ruszyłem do siebie na górę. Dosyć chodzenie w bokserkach. Po chwili zasiadłem do wspólnego posiłku z rodzicami i przyjaciółmi, całkowicie ubrany.
Obiad minął można powiedzieć w przyjemnej atmosferze. Rodzice wypytywali Lou o kierunek studiów jakie wybrał, a ten chętnie na wszystkie pytania odpowiadał. Później temat zszedł na muzykę i zespół chłopców, przez co zostałem wciągnięty do rozmowy. Mam oczywiście pękała z dumy, że przyjaciele uważają, że mam świetny głos, bo sama ponoć też to zauważała. W sumie byłem ciekaw gdzie, bo nie zdarzyło mi się nigdy śpiewać przed rodzicami. Później dowiedziałem się, że słyszała jak śpiewam pod prysznicem, co niebywale wszystkich rozbawiło. A gdy dowiedziała się, że nawet raz wystąpiłem z nim na scenie była w siódmym niebie. Nie powiem przyjemnie było słuchać na swój temat tak wiele dobrych rzeczy, ale to mnie niebywale zawstydzało i tylko modliłem się, żeby nie strzelić buraka, co mi się w końcu nie udało, w czym postanowił mnie uświadomić kochany Louis. Mimo, że z początku rozmowy odpowiadałem dosyć niechętnie na pytania czy moje odzywki były dosyć sarkastyczne względem chłopaków, to pod koniec obiadu nawet cieszyłem się, że przyszli.
Po skończonym posiłku, w sumie to w przerwie, bo czekało nas jeszcze drugie danie, ale mama musiała je dokończyć, zabrałem ich do mojego pokoju.
- Kurcze. Pokaże wam taką głupią piosenkę, a teledysk jest jeszcze gorszy. – zacząłem gadać jak nakręcony, wchodząc do pokoju. Od razu skierowałem się do komputera. Lou z Harry’m rzucili się na moje łóżko i pewnie któryś musiał być mało ostrożny, bo usłyszałem za sobą cichy jęk bólu. – Normalnie da się zwariować.- powiedziałem uruchamiając laptopa. Piosenkę przesłała mi Meg z wiadomością, że tak się jej wkręciła w głowę, że nie może się jej pozbyć. Faktycznie coś w tym było, bo po przesłuchaniu jej ciągle chodziłem po domu, podśpiewując fragment refrenu „ I fink u freeky”, a teledysk był jednym z najbardziej ryjących psychikę teledysków. Musiałem się tym z kimś podzielić.
- Jak się czujesz? – doszedł do mnie cichy głos Lou. Nie bardzo wiedziałem do czego mam odnieść do pytanie. Czy on, aż tak bardzo przejmuje się stanem psychiki po przesłuchaniu tej piosenki? Obróciłem się w ich stronę na obrotowym krześle i uniosłem jedną brew w dezorientacji.
- No wiesz…  -próbował jakoś naprowadzić mnie Hazz. – Ty.. i Zayn.. No wiesz. – zacinał się przy każdym wyrazie. Aha, a więc o to im chodziło. Zastanawiałem się tylko jednego, skąd oni o tym wiedzieli. Czyżby Zayn, aż tak się zmienił, że od razu zadzwonił do chłopaków się poskarżyć?
- Ah o to. – uśmiechnąłem się lekko, jakbym w ogóle się tym nie przejmował, a ten temat był dla mnie równie przyjemny co rozmowa o piłce. W rzeczywistości jednak było zupełnie inaczej. Nie chciałem z nimi o tym rozmawiać. Nasze rozstanie było świeże i mimo tego, że rankiem czułem się świetnie. Wolny i zadowolony to teraz wszystko wracało. Cała nasza rozmowa, moje uczucia do niego, dosłownie wszystko. Nie chciałem go widzieć, a jednak za nim tęskniłem  – Dobrze. A wręcz doskonale. – skłamałem, próbując brzmieć radośnie. – A wam się chyba osoby pomyliły. – obróciłem się znów do komputera, by wyszukać piosenkę. – To ja z nim zerwałem, więc to raczej go powinniście pytać o te bzdety. – machnąłem ręką i włączyłem teledysk. Oparłem się brodę na dłoniach. „Dzięki chłopcy jesteście świetni.”
Zupełnie przez przypadek zacząłem zastanawiać się co u Zayn’a. Jak się czujęi czy chociaż jest smutny lub czy przynajmniej trochę cierpi przez nasze rozstanie. Czy może raczej nasz związek dla niego nic nie znaczył i dzisiaj wieczorem pójdzie z chłopakami świętować wolność i przeleci pierwszą lepszą laskę czy kolesia.
Ale zaraz… Czemu ja w ogóle o tym myślę? Przecież to ja zakończyłem ten związek, więc powinienem mieć uczucia Zayn’a w dupie i nie przejmować się nim. W końcu to on rozwalił to co uważałem za idealne spełnienie moich marzeń, swoją głupią zazdrością i egoizmem. Jednak nie potrafiłem tego zrobić. Nie mogłem wyrzucić ze swojej głowy obrazu zdruzgotanego chłopaka, który mówił, że mnie kocha. Pierwszy raz powiedział to na głos, pierwszy raz tak po porostu „Kocham cię”. Wiedziałem jakie podejście do słów ma Malik. Nie cierpiał gdy ktoś naciągał ich znaczenie i w kółko powtarzał „ Kocham to, kocham tamto i tamto też”. Jeżeli mówił o kimś, że jest jego przyjacielem to musiał tej osobie ufać i być pewnym, że może na nią liczyć w każdej sytuacji. Jeżeli mówił, że cię nienawidzi to albo musiałeś go nieźle zranić, albo nadepnąć na odcisk. Jeżeli mówił, że cię kocha to cię kochał.
Byłem na siebie zły, że wczoraj zareagowałem tak jak zareagowałem. Byłem pewny, że po tych słowach nie powinienem rzucić mu się w ramiona i wrócić do tego co było, ale nie powinienem też się śmiać. Nie powinienem powiedzieć tego co powiedziałem, bo wiem, że się starał i tak po prostu wyjść, wiedząc ile dla niego znaczyło to wyznanie. Ile dla mnie znaczyło. Nadal go kochałem jednak gdzieś tam w sercu miałem do niego żal o to co zrobił i czułem, że postąpiłem słusznie rozstając się z nim.
Przesłuchaliśmy  piosenkę i obejrzeliśmy  teledysk, chociaż nie bardzo się na tym skupiałem. Moje myśl zajmował pewien szatyn.
- Ee dobre. – powiedział uśmiechnięty Harry, tym samym wyrywając mnie z zamyślenia.  Razem z Lou spojrzeliśmy na niego zaskoczeni. – No co? – zrobił minę, jakby nie wiedział o co nam chodzi. – Ciekawe. – wzruszył ramionami i wrócił na łóżko.
Wyłączyłem przeglądarkę i oniemiałem. Na tapecie miałem ustawione  zdjęcie całej naszej piątki. Z boku Liam szeroko uśmiechnięty i obejmujący ramieniem Lou. Tylko on patrzył się w obiektyw. Pomiędzy nim, a najstarszym z przyjaciół była wciśnięta głowa Harry’ego, a z ich barków zwisały jego ręce. Loczek zrobił wielkie oczy i wystawił język. Lou miał odwróconą w jego stronę roześmianą twarz i trzymał go za dłoń. Obok Louis’a stałem ja z otwartą buzią. W tym momencie akurat się śmiałem, bo Zayn, który stał koło mnie ‘piergnął’ mi w szyję ustami. Wszystko to było na tle fioletowej ściany oklejonej różnymi plakatami i zdjęciami w pokoju Hazzy, podczas nocowania u niego. Trochę wtedy wypiliśmy i robiliśmy sobie różne głupi zdjęcia, a to było chyba najnormalniejsze z nich.
Wpatrywałem się w to zdjęcie jakbym widział je po raz pierwszy. Wyglądaliśmy na takich szczęśliwych. Szybko wszedłem w ustawiania pulpitu i wybrałem pierwszą lepszą tapetę, którą okazało się zwykłe niebieski kolor.
- Na pewno wszystko ok?- zapytał cicho Lou, kładać dłoń na moim ramieniu. Odgłosy, które wydawał Hazz z łóżka też ucichły. Czułem na sobie ich spojrzenia.
- Tak! – oderwałem wzrok od monitora. – Czy żebyście uwierzyli, że czuję się świetnie muszę kogoś przelecieć?! – uniosłem się. Starałem się trzymać, a ich ciągłe upewniania się czy ze mną wszystko w porządku wcale tego nie ułatwiało. Po jaką cholerę tu przychodzili?
Wstałem z krzesła z taką siłą, że przewróciło się ono na podłogę. Przekląłem pod nosem i zabrałem się za podnoszenie mebla.
- Martwimy się o ciebie. – powiedział Harry, który znalazł się za moimi plecami. Podniosłem na nich wzrok. W ich spojrzeniach dostrzegłem żal i zmartwienie.
- Znajdźcie sobie kogoś innego do użalania się nad nim. Naprawdę nie potrzebuję waszego współczucia, ani troski. Dam sobie radę sam. – rzuciłem w ich stronę. – Po prostu zostawcie mnie samego, ok.? – mój głos wypowiadając ostatnie zdanie zadrżał. Nie! Wcale nie było ok! Wcale nie czułem się świetnie! I wcale nie czułem ulgi, a niesamowitą tęsknotę!
Chłopcy najwyraźniej to wyłapali, bo Lou szybko zniwelował odległość między nami i przytulił mnie.  Poczułem, że oczy zaczynają mnie piec, ale nie chciałem być słaby, więc tylko mocniej wtuliłem się w przyjaciela.
- Wszystko się ułoży. Zobaczysz. Kochacie się, a to jest przecież najważniejsze, nie? – pogłaskał mnie po plecach Loczek.
- Nic się do cholery nie ułoży. – powiedziałem w szyję Lou. – Nie wiecie jak to jest kochać kogoś tak bardzo, że nie móc bez niego żyć, jednocześnie nienawidząc. Ten pieprzony dupek mnie zranił, a mimo to nie mogę przestać go kochać. – mój głos był cichy , skutecznie tłumiony przez ciało przyjaciela.
- Zdziwiłbyś się. – szepnął w moje włosy Lou.
- Co wy dwoje możecie w ogóle wiedzieć o miłości. – energicznie odsunąłem się od chłopak i wbiłem w nich drwiące spojrzenie.  Co za ironia. Po rozstaniu pocieszając mnie osoby, które nigdy nie były zakochane. Skąd mogą wiedzieć co czuję i jakim prawem mówią, że wszystko się ułoży skoro nie mają pewności?
 - Jak możecie mówić te wszystkie rzeczy? Chłopak który ma serce w spodniach. – wskazałem na Hazzę. Loczek w wstydliwym uśmiechem spuścił głowę.  Dla niego nie liczyło się czy dziewczyna, którą przeleci zapomni o nim równie szybko co on o niej, czy będzie rozmyślać o nim całymi dniami, liczyła się tylko przyjemność. Nie ważne były uczucia. Co z tego, że wiele dziewczyn ogłupionych jego urokiem traciło z nim dziewictwo, skoro dla niego to było tylko kolejne zaliczenie warte dwa punkty. – I chłopak, który nawet nie wierzy w miłość.  - zaśmiałem się nerwowo. – Więc jak mam wam wierzyć?
Lou wyraźnie zmarkotniał. Wyminął mnie i usiadł na łóżku.
- Mój tata odszedł od nas gdy miałem dziesięć lat. – powiedział spokojnie, patrząc na mnie po czym przeniósł wzrok na Loczka, który uśmiechnął się do niego pokrzepiająco. – Najpierw zdradził mamę, a później nas zostawił. – wbił wzrok w ziemię. – Zostawił nas jakbyśmy nigdy nic dla niego nie znaczyli. – na chwilę zamilknął, a mi najzwyczajniej w świecie zrobiło się głupio. Nie wiedziałem co powiedzieć. – Więc gdzie tu ta wieczna miłość? Gdzie potwierdzenie słów „Póki śmierć nas nie rozłączy”? – spojrzał na mnie swoimi niebieskimi tęczówkami,  jednak z jego oczu nie dało się nic wyczytać. Jakby był zupełnie wyprany z emocji i opowiadał jakiś głupi film. Zero uczuć.
- Ja.. – chciałem coś powiedzieć, jakoś przeprosić. Nigdy nie rozmawiałem z Lou na temat tego, dlaczego mieszka tylko z mamą, a on sam nigdy też nie mówił. Z miny Hazzy jednak wynikało, że on o tym wiedział. Siedział obok przyjaciela i obejmując jego ramię, pocierał o nie dłonią.
 - Chciałem go nienawidzić. Z początku nawet nieźle szło. Nie istniał dla mnie. – powiedział, zerkając na Harry’ego. – Ale gdy wrócił. Nie, nie do mamy, do nas. Wrócił i mówił jak bardzo mnie kocha. Wszystkie złe wspomnienia się rozpływały, a na ich miejsce wchodziły te dobre. – westchnął, spoglądając w sufit. – Wspólne wakacje i łowienie ryb. Pierwsza jazda na nartach. Moje ósme urodziny jak przebrał się za klauna, bo zamówiony nie mógł dotrzeć. – zaśmiał się. – Dzieciaki pękały ze śmiechu. – przygryzł dolną wargę. Nadal jego wzrok błądził po pokoju. – A potem znowu wyjeżdżał i zostawiał mnie samego. – patrzyłem na niego. Pierwszy raz widziałem w nim chłopaka, który nie jest wredny, wesoły. Zobaczyłem, że cierpiał. – Miałem do niego o to żal i nocami chodziłem nad rzeczkę i wykrzykiwałem jak bardzo go nienawidzę. Ale później znowu wracał i wszystko mijało. Cała złość, a ja po prostu chciałem jego uwagę. Wtedy mi ją dawał i znowu byliśmy jak ojciec i syn. – spojrzał na ułamek sekundy na mnie, by dłużej zatrzymać wzrok na Harrym’. Ten cały czas gładził jego ramię i uśmiechał się do niego lekko, będąc jego wsparciem. - Mimo tego co zrobił mi i mojej rodzinie, nadal go kochałem. Głupią dziecięcą miłością. – parsknął śmiechem.- Obojętnie jakby bardzo wmawiałbym sobie, że tak nie jest, że go nienawidzę za to jak zranił moją mamę, by i zawsze będzie moim ojcem. – wzruszył ramionami. – Ja jego dzieckiem. – wstał i podszedł do mnie. Złapał mnie za ramiona i patrzył. Nie mogłem wytrzymać jego wzroku. Ja nigdy nie ‘straciłem’ ojca, zawsze był przy mnie. Nie mogłem sobie nawet wyobrazić co musiał czuć, odstawiany na drugi plan.
- Więc uwierz mi wiem co czujesz. – złapał mnie za podbródek, i uniósł moją twarz tak, że chcąc nie chcąc musiałem spojrzeć mu w oczy. – Więc jeżeli ta wasza cała miłość – tu zrobił palcami cudzysłów. – jest taka silna jak uważacie, prędzej czy późnij ty mu wybaczysz, a on się zmieni. – uśmiechnął się lekko.
 


Leżałem na łóżku z nogami opartymi o ścianę i podziwiałem piękno mojego sufitu, który i tak już zdążyłem przestudiować podczas chwil uniesienia z Niall’em. Teraz jednak tylko podrzucałem piłeczkę i wygwizdywałem przypadkową melodię. Całkowity spokoju i rozluźnienie.
Mimo, że była już druga po południu zjadłem dopiero śniadanie,  przyniesione do góry przez moją mamę, spławiłem ciekawską siostrę i naciągnąć na tyłek dresy. Nic więcej. Nie to, że wstałem późno bo godziny dziewiątej do takiej nie można zaliczyć, ale po prostu mi się nic nie chciało. I tym oto sposobem spędziłem w takiej pozycji pięć godzin z mojego jakże wspaniałego życia. Leżałem i wspominałem to jak koncertowo spieprzyłem mój pierwszy poważny związek z osobą, na której naprawdę mi zależało.
- Jak leci? – usłyszałem z sobą znajomy głos. Odchyliłem głowę do tyłu i spojrzałem na przyjaciela. Co z tego, że do góry nogami, ale dostrzegłem cień uśmiechu na jego ustach.
- Ujdzie. – wzruszyłem ramionami i ponownie podrzucałem piłkę.
- Co wczoraj robiłeś? – zapytał ni z tego ni z owego. To na zwyczajne pytanie, które wyszło z jego ust zaskoczyło mnie, a objawiało się tym, że piłeczka odbiła mi się od palców i poleciał wprost pod nogi Payne’a, który siedział na krześle. Niby nic, jednak nie mogłem pochwalić się cudownie spędzonym wieczorem z moim chłopakiem, zakończonym ostrym seksem.
- Nic specjalnego. – westchnąłem, nie bardzo chcąc rozwodzić się nad wydarzeniami minionego dnia. – Podasz? – oparłem się bokiem na łokciu  i zwróciłem się do przyjaciela.
Spojrzał na mnie jakby nie  był do końca pewny czy ma to zrobić czy zignorować. Rozwiałem jednak jego wątpliwości kulturalnym  upomnieniem się o swoje. Odrzucił piłkę w moją stronę, ale wyraz jego twarzy nadal wyglądał jakby się nad czymś zastanawiał , jakby nie dowierzał. – No co? – roześmiałem się, nie mogąc dłużej wytrzymać tego świdrującego spojrzenia. Było ono jeszcze gorsze niż to, które wlepiał w ciebie Harry, gdy czegoś chciał. Liam starał się mnie rozszyfrować, zrozumieć.
- Nie, nic. – pokręcił przecząco głowę. Taka odpowiedzieć całkowicie mnie zadowalała, więc wróciłem do mojej zabawy. Nie przeszkadzało mi jego towarzystwo, jednak nie miałem pojęcia dlaczego przyszedł. Nie umawialiśmy się jeszcze na dzisiaj, więc jego odwiedziny były totalnym zaskoczeniem. Szczerze mówiąc w tym momencie było mi obojętne to czy on tu jest czy go tu nie ma, byleby nie wtrącał się w nie swoje spraw.
- A co u Niall’a? – znowu zadał bezsensowne pytanie. Tym razem złapałem piłkę i przekręciłem się na bok, by móc go lepiej widzieć. Zmarszczyłem brwi z zdezorientowaniu. Nie wiedziałem o co mu chodzi.
- Yy.. Nie wiem. Chyba dobrze. – wzruszyłem ramionami. Liam, widział się z nim zaledwie dwa dni temu, więc wątpię czy mogłoby się wiele zmienić w jego życiu przez ten czas. Nie liczyłem oczywiście tego, że nie jesteśmy już razem, bo o tym raczej Liam, jeszcze nie wiedział.
- Aaa… - kiwnął głową, przyswajając tę informację. – A ty? Jak się czujesz?
- Ja? – uśmiechnąłem się lekko. – W porządku? – odpowiedziałem, patrząc na niego jak na kretyna.
- Dobra. Słuchaj. Wiemy, że ty i Niall nie jesteście już razem. – wypalił. Szybko wstał z krzesła, by chwilę później znaleźć się przy mnie na łóżku. Zaskoczył mnie tym i to bardzo. Bo skąd oni mogli się o tym dowiedzieć? Niall im powiedział? Podniosłem się do pozycji siedzącej.
- I co z tego? – wzruszyłem ramionami. – Kiedyś się musiało skończyć, nie? – powiedziałem najbardziej opanowany tonem na jaki było mnie stać. Zupełnie jakby mi to zwisało, jakby się wcale tym nie przejmował. – A w ogóle skąd wiecie? – moja ciekawość zwyciężyła.
- Od Safy…
- Idiotka. – powiedziałem do siebie. Czy ona zawsze musiała się wtrącać w nieswoje sprawy.
- …Spotkałem ją rano w sklepie i powiedziała, że w nocy przez was spać nie mogła. Z początku myślałem, że się zagalopowaliście, ale wytłumaczyła, że przez krzyki. Że się strasznie pożarliście i między wami koniec. – opowiedział. – Jak ty mogłeś być taki głupi i wysłać list? Czy cię do końca pogrzało? – spojrzał na mnie z wyrzutem. Ok., też nie byłem z siebie dumny, ale działałem wtedy pod wpływem emocji.
- Uspokój się Li, bo przeżywasz  nasze rozstanie jak mrówka okres. – rzuciłem do przyjaciela śmiejąc się cicho.
- A cię to w ogóle nie rusza?
- Nie. – skłamałem. Co z tego, że mnie to ruszało, co z tego, że żałowałem, jak i tak czasu się nie cofnie. Nie ma co się użalać. Było minęło, nie wróci.
- Czemu go nie przeprosisz?
- Przeprosiłem.
- I tyle. Nie zamierzasz o niego walczyć? – patrzył na mnie z niedowierzaniem. – Nie wierzyłem, że to kiedykolwiek powiem, ale zmieniłeś się przy nim. Sam powiedz, zauważyłeś to. Pasowaliście do siebie. – przysunął się bliżej mnie i położył dłoń na moim ramieniu.
- Najwyraźniej nie bardzo. – westchnąłem, cmokając jakbym wcale się tym nie przejmował. Liam nie musiała przecież wiedzieć, że to nie do końca jest prawdą. Że w rzeczywistości całą noc myślałem o Niall’u i o tym jakim trzeba być idiotą, żeby zrobić coś takiego jak ja. Nie musiał wiedzieć jak bardzo mi na nim zależy i jak bardzo żałuje tego co zrobiłem. O wiele łatwiej jest ukrywać uczucia.Wzruszyłem ramionami, zrzucając jego rękę z mojego ciała i wstałem z łóżka. – Co powiesz na wypad do klubu? Dzisiaj wieczorem tak jak z dawnych czasów? – uśmiechnąłem się szeroko. Zatrzymałem się przed szafką szukając idealnej na dzisiejszy dzień bluzkę.
- Ty naprawdę nie zamierzasz z tym nic zrobić? Zostawisz to tak? – patrzył na mnie.
- Oczywiście, że nie. – obróciłem głowę w jego stronę. – Zamierzam się dzisiaj zabawić tak jak jeszcze nigdy i zaliczyć tyle osób, że aż braknie mi palców do liczenia.

Jeszcze jedna informacja i mam nadzieję, że ją przeczytacie.
Jak wiecie, każde opowiadanie musi się kiedyś skończyć. To też powoli dobiega końca. Liczę jeszcze tak góra 5 rozdziałów + epilog. No chyba, że jakiś pomysł mi do głowy jeszcze wpadnie. :D
I tu moje pytanie. Zamierzam pisać kolejne opowiadania i nie mogę się zdecydować o czym.
1) Zayn spotyka się ze załamaną po zerwaniu z chłopakiem siostrzenicą i opowiada jej o swoich przygodach miłosnych. ( Nie powiem jaki bromence będzie :D)
2) Coś z typu uczeń i nauczyciel. Jeden jest nowym nauczycielem wf i prowadzi szkolną drużynę piłki nożnej do której, w której jest drugi. Ich problemy i inne. ( Nie mam jeszcze pojęcia kogo tam wstawić. Może jakieś propozycję?)
3) Zayn i Harry są przyjaciółmi od dziecka. Obaj są gejami. Nie kryją się z tym i żyją jak typowi młodzi ludzie. Chodzą do klubów, zazwyczaj dla homoseksualistów i podrywają kolejny mężczyzna na jedną noc. Jednak w końcu ich monotonia życia ich nudzi i postanawiają zaszaleć, zakładają się o serce pewnego blondyna.

Jak myślicie, za które się zabrać?