04.

Cześć wam.
Przybywam do was z czwóreczką. Przepraszam, że później niż miało być, ale wyjeżdżałam na ferie, a tam brak internetu i czasu na pisanie. Dlatego też musiałam nadrobić do po powrocie.
Właśnie go skończyłam i jestem już naprawdę padnięta. Dlatego przepraszam was za błędy, ale nie mam siły go gruntownie sprawdzać.
Mam nadzieję, że się spodoba.

Stałem przed lustrem i wpatrywałem się w swoje odbicie. Kompletnie nie wiedziałem co na siebie założyć. Nie miałem pojęcia jak inni mężczyźni chodzą ubrani do takich klubów, a nie chciałem wyglądać wyzywająco, by nie dawać sprzecznych sygnałów. Może czerwona bluzka oznacza, że ktoś jest chętny na seks? Tyle mówi się o niewerbalnych sygnałach, więc wolałem nie ryzykować z jaskrawymi kolorami. Ubrałem więc zwykły biały t-shirt, a na niego narzuciłem szarą bluzę. Na nogi wciągnąłem czarne rurki. Chciałem wyglądać dobrze, ale nie tak żebym wyglądał jak zapakowane ciastko.
Ostatni raz zerknąłem w lustro, dłonią przeczesałem włosy, by nie wyglądały na tak oklapnięte i byłem gotowy do wyjścia.
- Mamo idę! – krzyknąłem, zbiegając po schodach.
- Gdzie idziesz? – zapytała nagle wystawiając głowę zza drzwi kuchni, przyprawiając mnie tym o zawał serca.
- Boże, mamo. – westchnąłem, ciężko oddychając i automatycznie złapałem się za serce. – Zaraz niegdzie  nie pójdę. – powiedziałem. Zatrzymałem się na korytarzy, by ubrać moje ulubione adidasy.
- O której wrócisz? – zadał kolejne pytanie, mimo, że na poprzednie nawet nie otrzymała odpowiedzi. Cała mama.
- Nie wiem. Ale raczej późno. – wyprostowałem się i składając całusa na maminym policzku, życzyłem jej dobrej zabawy z przyjaciółkami, które do niej przychodziły.

Od dobrych pięciu minut pukałem w drzwi domu Liam’a, jednak nikt nie otwierał. Zastanawiałem się czy domownikom się nic nie stało i czy zadzwonić na policję. Może ktoś się włamał i wymordował całą rodzinę Payne’ów, a ja nic o tym nie wiem. Szybko wyrzuciłem tę myśl z głowy i zapukałem jeszcze raz, tym razem dodając krzyk.
- Boże. Co się tak drzesz. – powiedział Liam, gdy otworzył drzwi. Nie wiele myśląc wpadłem w jego ramiona, ciesząc się jak dziecko, że chłopak żyje. – Mhhmmm. – mruknął wyraźnie zaskoczony moją reakcją. -  Też za tobą tęskniłem. – poklepał mnie po plecach i łapiąc pod pachami, próbował mnie od siebie odciągnąć.
Dopiero, gdy stanąłem przed chłopakiem dostrzegłem, że Liam jest w samym ręczniku, a z włosów jeszcze kapie mu woda.
Zmarszczyłem czoło w zastanowieniu i zmierzyłem go wzrokiem od góry do dołu jeszcze raz. Coś mi tu nie pasowało.
- Co ty jeszcze robisz w ręczniku? – naskoczyłem na niego, wchodząc do środka. Liam spokojnie zamknął za mną drzwi i skierował się w stronę łazienki. Szybko przebierając nogami poszedłem za nim. Co to miało znaczyć? Za dwadzieścia minut mieliśmy być w klubie, a ten sobie jeszcze prysznic urządza.
- Liam. – jęknąłem. – Wiesz, że nie lubię się spóźniać. – powiedziałem oparty o pralkę, przyglądając się jak przyjaciel wciąga na siebie bokserki.
- Ale gdzie spóźniać? O czym ty gadasz Niall? – spojrzał na mnie, zawiązując sznurek od dresu.  
- Przecież ci mówiłem, że idę do twojego klubu i chcę, żebyś poszedł ze mną. – spojrzałem na niego jak na idiotę. Jak mógł zapomnieć o czymś o czym rozmawiałem z nim dzisiaj rano. Liam pokręcił głową, krzyżując ręce na piersi i zacmokał na mnie. – Nie mówiłem? – spojrzałem na niego, nagle tracąc całą pewność siebie. Przecież dzwoniłem do niego. Cholera… Nie dzwoniłem. Miałem dzwonić, ale mam zawołał mnie, żeby skroił paprykę i całkowicie o tym zapomniałem.
- Nie, nie mówiłeś. – przyznał mi rację. – I co ci nagle do głowy strzeliło, żeby tam iść, co? – spojrzał mnie w lustrze, zaczynając szczotkować zęby.
- Umówiłem się z Zayn’em. – powiedziałem cicho. Automatycznie spuściłem wzrok, nie chcą widząc zawiedzionego spojrzenie przyjaciela. Po ostatniej rozmowie wiedziałem, że nie spodoba mu się ten pomysł.  Nie znał go, jednak i tak nie darzył go sympatią. Uwierzył tym wszystkim plotką, co nie było do niego podobne, bo zawsze mówił, że nie powinno się oceniać ludzi skoro się ich nie zna. A tu proszę.
- Co zrobiłeś? – powiedział nie wyraźnie, na koniec opluwając lustro pastą. Energicznie obrócił się w moją stronę. – Czyś ty do końca oszalał? – postukał się palcem po głowie i wypluł resztę pasty do zlewu.
- Nie zamierzam przecież iść z nim do łóżka, ani nic z tych rzeczy. – mówiłem do niego, obserwując jak wyciera twarz ręcznikiem. – Po prostu wypijemy drinka, poznamy się i tyle. – wzruszyłem ramionami. – Wiesz, chcę zobaczyć jak prosperuje środowisko do którego należy mój przyjaciel. – uśmiechnąłem się lekko, mając nadzieję, że może to przekona go do mojego pomysłu. Potrzebowałem mieć go przy sobie. Czułbym się wtedy bezpieczniej.
- O nie, nie… - pokręcił energicznie głową. – Mnie w to nie mieszaj. Ja nie zamierzam go poznawać. – powiedział.
- Dlaczego jesteś do niego taki uprzedzony? – skrzyżowałem ręce na piersi i spojrzałem na niego spod uniesionej brwi. Nie rozumiałem go.  – Może i jest pewny siebie, a jego żarty czasami są wredne, ale jest naprawdę spoko. – broniłem mulata. W sumie nie wiem czemu, ale polubiłem go. Może to przez tą jego bezpośredniość i szczerość która od niego biła. Nie znałem go długo, bo rozmawialiśmy ze sobą zaledwie dwa razy, ale zdążyłem już wyłapać to z jego osobowości. Nie podobało mu się coś? Mówił prosto z mostu o co chodzi i zawsze miał argumenty broniące jego poglądu. Nie zgadzał się z tobą? Przedstawiał swoje zdanie na ten temat.
- Po prostu czasami tak jest. – wzruszył ramionami i wyszedł z łazienki. Zeskoczyłem z pralki i udałem się za nim do pokoju.  – Ludzie już tak mają. Nie wszystkich chcą poznawać. A i ja nie muszę znać wszystkich ludzi w Londynie. – powiedział, patrząc na mnie, po czym usiadł na krześle i zaczął robić coś na laptopie.
- No Liam…. – jęczałem mu nad uchem, oparty o jego ramiona. – Chodźźźźź… - nie dawałem za wygraną. Niech się poczuje tak jak ja się czułem,  gdy od mi skomlał nad uchem. – Dobra. Nie musisz go poznawać, tylko tam ze mną chodź. Będę czuł się lepiej, gdy będzie ze mną ktoś kto zna tamte tereny. – objąłem go od tyłu, lekko się uśmiechając, czego chłopak nie mógł zobaczyć. Musiał się zgodzić. Był moją jedyną deską ratunku. Bez niego bym nie poszedł, a nie lubię wystawiać ludzi do wiatru. – Albo dobra. – postanowiłem obrać inną taktykę. – Jak nie chcesz nie musisz iść. – powiedziałem to jakby już nie zależało na jego towarzystwie i poszedłem położyć się na łóżko. Włożyłem ręce pod głowę, by móc spokojnie obserwować Liam’a. – Pójdę sam. – mówiłem starając się przybrać obojętny ton. – Pewnie dużo mężczyzn będzie proponować mi drinki. Ja nie będę umiał odmówić i się upiję. – westchnąłem. Liam nadal wpatrywał się ekran laptopa, w ogóle nie reagując na to co mówię. Postanowiłem, więc dodać trochę dramatyzmu. – Pewnie będę tak nawalony, że obciągnę w kiblu jakiemuś obleśnemu mężczyźnie, albo oddam się pierwszemu lepszemu kolesiowi. Kto wie czy nie wciągną mnie w trójkąt. – obserwowałem Liam’a. Wyraźnie się wyprostował słysząc moje słowa. Wiedziałem, że zależy mu na moim bezpieczeństwie i na pewno nie pozwoliłby bym wplątał się w coś takiego. Dlatego postanowiłem zadziałać na jego wyobraźnię. – Albo dam się przelecieć Zayn’owi. Wiesz, że nie potrafię odmawiać. – dodałem, z lekkim uśmiech, widząc jego reakcję na te słowa. Mój głos cały czas jednak brzmiał, jakby mi tak naprawdę nie zależało. Nie wiem czumu, ale wydaje mi się, że Liam pozwoliłby mi się przespać z każdym tylko właśnie nie z mulatem. Mój głos cały czas jednak brzmiał, jakby mi tak naprawdę nie zależało.
 - Nienawidzę cię. – powiedział, wstając z krzesła i kierując się w stronę szafki z ciuchami. Wiedziałem, że się na to złapie. Za bardzo zależało mu na mnie i moim dobrze, a wiedział, że jeżeli zrobiłbym coś takiego po pijaku pewnie nigdy bym sobie tego nie wybaczył, więc musiał być przy mnie.  
Uśmiechnąłem się szeroko i szybko zerwałem się z łóżka, by zająć jego miejsce prze komputerem.
- A ja cię kocham. – uśmiechnąłem się do niego. Przyjaciel tylko wywrócił oczami i zaczął się przebierać. – Ale mógłbyś się pośpieszyć. Mamy jeszcze niecałe 7 minut. – powiedziałem.
 - Nic się nie stanie jak się trochę spóźnisz. – odpowiedział, psikając się jakiś perfum. Wyłączyłem jego komputer uprzednio upewniając się, że nie ma nic co musiałbym zapisać.
- Nie lubię się spóźniać. – wstałem z krzesła. Widziałem, że chłopak był już gotowy, więc nic nie stało na przeszkodzie temu, żebyśmy już wyszli.

 Weszliśmy do klubu i od razu uderzył mnie zapach perfum, alkoholu, papierosów i potu. Niezbyt przyjemne połączenie. Skrzywiłem się nieznacznie, co chyba zauważył Liam, bo poklepał mnie po ramieniu pocieszając, że zaraz się do tego przyzwyczaję. Ja nie chciałem się do tego przyzwyczajać! Przeszliśmy prze wąski korytarz, który prowadził na salę. Liam po drodze posłał uśmiech w stronę kilku chłopaków, z kilkoma wymienił się uściskiem dłoni, a ja tylko szedłem obok niego ze spuszczoną głową. Nie byłem już taki pewny jak w domu. Czułem na sobie palące spojrzenia innych mężczyzn, zupełnie jakby rozbierali mnie wzrokiem. Nie podobało mi się to. Skuliłem się w sobie jak najbardziej było to możliwe. Nie chciałem, żeby patrzyli ma nie w ten sposób. I tym razem spostrzegawczy Payne postanowił mi pomóc. Objął mnie ramieniem i szepnął do ucha, żebym się rozluźnił i zachowywał swobodnie, bo to tylko jeszcze bardziej przyciąga ich uwagę. Z całych sił starałem się nie myśleć o tym jakie brudne myśli mogą chodzić po głowie mężczyzn, którzy ‘niechcąco’ się o mnie ocierają,  gdy się mijamy. Podniosłem głowę i wyprostowałem się, chcąc iść za radą przyjaciela. Naprawdę cieszyłem się, że jest tu ze mną. Sam pewnie już dawno bym stąd zwiał tym samym wyszedł na nie słownego tchórza, bo wystawiłbym Zayn’a.
 - Li, wracajmy. Nie dam rady. To mnie chyba przerasta. – powiedziałem do niego cicho, szczelnie przylegając do jego ciała, gdy obok nas przechodziło dwóch mężczyzn najwidoczniej gdzieś się śpiesząc. Naprawdę chciałem wierzyć, że idą oni się tylko przewietrzyć, ale rozpięta koszula jednego z nich i pożądanie które od nich biło, rozwiało moje wątpliwości. ONI IDĄ SIĘ PIEPRZYĆ!
- Ok. – uśmiechnął się delikatnie. Nie sądziłem, że tak szybko mi ulegnie. W końcu to ja nalegałem, żebyśmy ty przyszli i zaciągnąłem go tu niemalże siłą, a teraz kiedy już jesteśmy na miejscy, chcę iść. Na jego miejscu nie ustąpiłbym tak łatwo.
 Szliśmy w stronę wyjścia. Było mi trochę głupio, że tak wyszło, ale na każdym kroku spotykałem pieszczącą się parę chłopaków. Nie byłem do czegoś takiego przyzwyczajony. I chociaż uważałem się za osobę tolerancyjną, przerażało mnie to. Nie chodziło nawet o samo to, że byli to mężczyźni, a to, że co chwilę wpadałem na kogoś kto się lizał. Od tych czułości – chociaż tak naprawdę to co robili niektórzy mężczyźni było daleki od takie stwierdzenia – było mi nie dobrze. 
- Przepraszam Li.  – powiedziałem skruszony, gdy już dochodziliśmy do długiego korytarza, który miał zaprowadzić nas do drzwi. – Ale takie miejsca to chyba nie dla mnie. – powiedziałem. Czułem potrzebę wytłumaczenie się, chociaż w jego oczach nie widziałem żalu, a cień ulgi. – Naprawdę nie mam nic do gejów, po prostu…
- O Niall. – usłyszałem znajomy głos i przeniosłem wzrok z przyjaciela, na osobę która stała przede mną.
- Umm.. Cześć. – przywitałem się niepewnie z Zayn’em. Jak zawsze wyglądał dobrze. Jego postawione włosy błyszczały, a w oczach tliły się tajemnicze iskierki. Miał na sobie czarny t-shirt  z nadrukiem na to narzuconą czerwoną koszulę w drobną kratę. Ciemne rurki zwisały nisko na biodrach.
- Już wychodzisz? – uśmiechnął się do mnie szeroko, zupełnie nie zwracając uwagi na Liam’a. W głowie szybko przestudiowałem historyjki jakie mógłbym mu zaserwować. – Tak myślałem. – zaśmiał się. – To co? Idziemy się napić drinka? – uniósł jedną brew.
- Właściwie to my szliśmy do domu. – odezwał się Liam. Byłem mu za to wdzięczny, bo ja zupełnie nie wiedziałem co zrobić. Ogólnie czułem się dziwnie w tym miejscu, a tym bardziej w towarzystwie Zayn’a.
Mulat przeniósł wzrok ze mnie na mojego przyjaciela. Przyglądał mu się zmrużonymi oczami, a na jego twarzy widniał delikatny uśmiech. Wyglądał byłby się nad czymś zastanawiał.
- A więc to ty jesteś… - jego twarz rozświetlił łobuzerski uśmiech i strzelił w stronę Payne’a z palców, jakby odkrył eurekę.
 - Liam Payne, miło mi cię poznać. – wyciągnął w jego stronę dłoń. Malik zaśmiał się, jednak odwzajemnił gest.
 - W takim razie co pijecie chłopaki? – zapytał, mierząc wzrokiem Liam’a, po czym uśmiechnął się do mnie. Chyba zauważył, że nie jestem zbytnio przekonany. – Chyba się nie rozmyśliłeś Niall. – spojrzał na mnie podejrzliwie. – Przecież godzinka w takim klubie dla tolerancyjnego heteryka to nic. – wzruszył ramionami. Spojrzałem na Liama, który niemo przekazał mi informację, żebym się nie zgadzał. Przełknąłem ślinę i…
- Po prostu nie chciało mi się już na ciebie czekać. – powiedziałem starając się brzmieć naturalnie. Cały czas patrzyłem Malikowi w oczy, by wyjść na jeszcze bardziej pewnego siebie. Choć w środku aż skręcało mnie na samą myśl, że muszę tam wrócić, nie chciałem pokazać, że się boję.  Zayn chyba nie spodziewał się tego, bo jego mina z nieco zarozumiałej natychmiastowo zmieniła się w zaciekawioną. Kątem oka dostrzegłem jak Liam przewraca oczami. Nie podobało mu się to, że się zgodziłem.
-  Cóż… Już jestem. – uśmiechnął się szeroko i objął mnie ramieniem. – W takim razie chodźmy.

 Choć z początku nie czułem się tu dobrze to po dwóch drinkach rozluźniłem się. I nie chodzi mi o to, że nie kontaktowałem, a piękny świat tańczył mi przed oczami. Po prostu chyba się przyzwyczaiłem. Spojrzenia mężczyzn nie przeszkadzały mi już tak bardzo, a nawet w jakiś sposób podwyższały moją samoocenę.
Rozmowa nam się kleiła i co chwilę, któryś z nas wybuchał donośnym śmiechem. Tylko Liam siedział obok nie do końca zadowolony. Co prawda co jakiś czas wtrącał swoje trzy zdania do rozmowy, ale czułem tą niechęć bijącą od niego w stronę Zayn’a. Mulat najwidoczniej też to wyczuł i już nawet nie zagadywał go, tylko od czasu do czasu zerkał w jego stronę uśmiechając się lekko. Liam za to cały wieczór sztyletował wzrokiem Malika. W pewnym momencie zastanawiałem się czy przypadkiem się na niego nie rzuci, ale Payne się opanował. Dobrze, że siedziałem między nimi.
Czas mijał, a ja coraz lepiej czułem się w jego towarzystwie. Przestały mnie nawet krępować jego aluzję do seksu, których było naprawdę dużo. Cóż… Chłopak zdecydowanie był napalony.
Schlebiało mi, że siedzi ze mną przy barze od godziny i rozmawia, chociaż miał już cztery propozycję wyjścia na parkiet. Zawsze odmawiał, raz kulturalnie raz nie, a na koniec uśmiechał się do mnie.
Miło mi się robiło, gdy wybierał mnie, a nie zaliczenie jakiegoś chłopaka.
 - Dobra, muszę sikać. – powiedziałem tak głośno, że obróciło się w moją stronę kilku mężczyzn, którzy siedzieli niedaleko nas. Zrobiłem przerażoną minę i spojrzałem po znajomych. Zaraz jednak roześmiałem się. Miałem dobry humor.
- Może iść z tobą? – zaproponował Malik ruszając brwiami w górę i w dół.
- Myślę, że sobie poradzi. – wtrącił się Liam, uśmiechając się do mnie.
- Tak jest chłopcy. Poradzę sobie. – zasalutowałem. Niemalże w biegu dopiłem drinka i powiedziałem Zayn’owi, żeby zamówił kolejnego.
- Tobie chyba już wystarczy, Niall. – powiedział spokojnie Liam, odrywając się od swojej szklanki z sokiem.
- Ohooo. Czyżbyś przyszedł z ojcem? – zażartował Zayn. Naprawdę nie chciałem się śmiać, ale to było silniejsze ode mnie. Liam pokręcił głową, a w jego oczach widziałem zawód i tylko wzruszył ramionami, nic więcej nie mówiąc.

 Wyszedłem z toalety gwiżdżąc sobie pod nosem. Cieszyłem się z tego, że jednak tu przyszedłem i zostałem.  Poznałem Zayn’a bliżej i coraz bardziej go lubiłem. Mogę stwierdzić nawet, że nie chciałbym, żeby nasz kontakt urwał się po wyjściu z tego klubu. Nie przeszkadzało mi to, że rzucał w moją stronę dwuznaczne teksty, które czasami podłapywałem i wtedy prowadziliśmy jakiś czas rozmowę w takim stylu. Było zabawnie, bo każdy z nas wiedział, że to są żarty. No może prawie każdy, bo Liam siedział obok i uważnie przyglądał się naszej dwójce.
Już miałem do nich wracać kiedy ktoś na mnie wpadł.
- Niall? – zawołał wyraźniej zaskoczony moim widokiem Harry. Uśmiechnąłem się do chłopaka i zrobiłem gest dłońmi, jakbym prezentował jakiś produkt by go sprzedać. Chłopak zaśmiał się. – Spodziewałbym się tu każdego, ale nie ciebie. – uśmiechnął się do mnie.
- Cóż… Lubię zaskakiwać. – wzruszyłem ramionami. Fajnie było go zobaczyć tym bardziej, że miałem do niego zadzwonić, ale jakoś wypadło mi z głowy.
- To ty jesteś gejem? – zrobił wielkie oczy. Zaprzeczyłem ruchem głowy, śmiejąc się cicho. Wytłumaczyłem mu, że przyszedłem dla towarzystwa kolegi. Cóż… Pozmieniałem trochę bieg wydarzeń, ale nie skłamałem. Przecież naprawdę przyszedłem z kolegą-gejem, ale to, że to ja się tu umówiłem może zostać tajemnicą.
Chłopak był bardzo ciekawy, który to Liam, więc wskazałem mu rękę na miejsce w którym siedzimy.
- To widzę, że wyrwał niezłego przystojniaka. – powiedział Hazz, obserwując dwójkę moich znajomych. Zayn właśnie mówił coś do Liama i uśmiechał się do niego szeroko. Nie wiem co na to Liam, ale po chwili ręka Malik’a wylądowała na jego ramieniu, a on jej nie zrzucił, więc wróżyłem dobrą przyszłość tej znajomości.
- To Zayn. Znasz go? – spojrzałem na kolegę, który nadal przyglądał się tamtej sytuacji. Potrząsnął głową, wybudzając się z amoku i uśmiechnął się do mnie lekko.
- Nie osobiście. Słyszałem o nim co nieco. – wzruszył ramionami.
- I nie są to pewnie dobre rzeczy, co?
- Hmmm.. Słyszałem, że jest dobry w łóżku i zalicza dużo kolesi. – powiedział, znowu zerkając w ich stronę.
- Spałeś z nim? – wypaliłem bez ogródek, co pewnie było spowodowane procentami w moim organizmie. Nie byłem pijany, ale zdecydowanie bardziej bezpośredni.
- Co?!-  najwyraźniej zaskoczyłem go tym pytaniem, bo zrobił wielkie oczy i wpatrywał się we mnie. – Nie, nie spałem. – pokręcił przecząco głową. – Po prostu tak słyszałem.
 Nie chciałem, żeby poczuł się jak pod ostrzałem, więc szybko zmieniłem temat na bardziej przyjemny, a mianowicie zapytałem, czy widział ostatni mecz FC Barcelony i poszło z górki. Przyjemnie się nam rozmawiało, a ja nie słyszałem żadnych krzyków i próśb o pomoc, więc pewnie Zayn i Liam albo się dogadali, albo się do siebie nie odzywali. W tym momencie to był ich problem nie mój.
 Po kilku minutach wymiany zdań na temat tego, czy Messi faktycznie zasługuje na tytuł najlepsze piłkarza świata, Harry wyskoczył z czymś co całkowicie mnie zaskoczyło. Zaproponował pójście na parkiet. Na początku nie bardzo chciałem się zgodzić, tłumacząc się tym, że koledzy na mnie czekają, ale gdy zerknąłem w stronę baru, nie było ich tam. Nie miałem więc powodu, by mu odmówić. Poza tym dlaczego by się nie zabawić. Nie musiałem przecież robić nic niestosownego, a po prostu tańczyć.
 Minęła jedna piosenka, później druga, a mi coraz bardziej się to podobało. Dałem się porwać muzyce. Nie reagowałem nawet na to, że co jakiś czas ktoś smyrał mnie po plecach, czy przejechał dłonią po moim tyłku. Przecież tego nie odwrócę. Trudno, stało się.
 Bawiłem się świetnie w towarzystwie Styles’a. Już nawet nie zajmowałem sobie głowy tym żeby sprawdzać, czy Liam z Zayn’em wrócili. Nie interesowało mnie to i nie chciałem myśleć, co mogą robić w dwójkę. Zdecydowanie nie chciałem wyobrażać sobie mojego najlepszego przyjaciela w takiej sytuacji.
- Jak się bawisz?! – zapytał Harry, próbując przekrzyczeć muzykę.
- Dobrze! – odpowiedziałem dodatkowo, pokazując znak ok. Szatyn uśmiechnął się szeroko, ukazując urocze dołeczki w policzkach, jednak zaraz jego uśmiech spochmurniał. Zastanawiałem się dlaczego, nagle posmutniał.
- Stało się coś? – zapytałem go na ucho, by nie męczyć się z krzykami.
 - Nic. – powiedział Hazz, jednak jego głos mówił coś innego. Nie naciskałe i postanowiłem odpuścić, bo przecież nie znamy się długo i może nie chcieć mi się zwierzać. Dalej tańczyliśmy, a Harry co chwilę patrzył mi przez ramię. W końcu moja ciekawość zwyciężyła i obróciłem się. Nie dostrzegłem nic dziwnego.  Dużo tańczących par na parkiecie i kilka obściskujących się przy ścianie.
- Hej. Przecież widzę, że coś nie gra. Możesz mi powiedzieć. – znowu nachyliłem się w jego stronę. Chłopak spojrzał na mnie trochę nie pewnie, jakby zastanawiał się czy faktycznie może mi ufać.
 - Rozmawiałem dzisiaj z nim. – zatrzymał się, a ja zrobiłem to samo. Na początku chciałem zapytać o kim mówi, ale po jego minie zrozumiałem, że miał na myśli swojego byłego. Skinąłem głową dając mu znak, żeby kontynuował. – Nie chciałem tego. Po prostu podszedł do mnie dzisiaj i zaczął rozmawiać, a ja mimo tego, że już nic do niego nie czuję, nie potrafiłem tak po prostu odejść. – ciągnął. Przysłuchiwałem się i było mi go naprawdę żal. – Najgorsze jest to, że przyszedł tu ze swoim nowym chłopakiem. – spuścił wzrok, a ja automatycznie odwróciłem się, żeby zobaczyć który to. Dopiero później dotarło do mnie, że jesteśmy w klubie dla gejów i tu każdy może być osobą o której mówi Harry. – Pytał się też czy ja kogoś mam. I wiesz jak się czułem, gdy musiałem odpowiedzieć, że nie? I jeszcze ten jego wzrok, który jasno mówił, że jestem beznadziejny. – spojrzał na mnie, a w jego oczach było widać ból.
 - Nie jesteś beznadziejny. To on jest beznadziejny, że tak mówi. Nie możesz mu wierzyć. – powiedziałem szybko. Nie chciałem widzieć w tych zielonych tęczówkach smutku, a radość. – Gdzie on jest? – zapytałem. Chciałem zobaczyć z jakim ‘ bogiem’ kiedyś umawiał się Harry i który to chłopak jest takim beznadziejnym dupkiem.
Harry przybliżył się do mnie i opierając się swoją klatką piersiową o moje plecy wskazał palcem na dwóch chłopaków, którzy stali przy ścianie i o czymś rozmawiali. Po chwili jeden z nich jakby czując na sobie nasz wzrok, spojrzał na nas i unosząc rękę w górę uśmiechnął się.
- To on. – powiedział cicho Harry.
 Faktycznie, gdyby miał powiedzieć czy jest przystojny czy nie to musiałbym powiedzieć, że całkiem, całkiem. A to jeszcze bardziej mnie zdenerwowało. Nie cierpiałem ludzi, którzy myślą, że jak są ładni to wszystko im wolną. A gówno, nie wolno im wszystkiego. Nie wolno im naśmiewać się z innych. Nie wolno im nikogo poniżać. Nie wolno mówić im, że naprawdę świetny chłopak jest beznadziejny.
Chciałem jakoś pomóc Styles’owi, sprawić żeby poczuł się lepiej.
 Nie wiele myśląc obróciłem się do niego przodem i złączyłem nasze usta w pocałunku. Oboje byliśmy nim zaskoczeni i żaden z nas się nie ruszał. Staliśmy jak dwa kołki, ze złączonymi ustami. Nawet nie wiem czemu to zrobiłem. Po prostu pomyślałem, że jeżeli ten koleś zauważy Harry’ego z innym to może zrozumie, że Harry przez to, że został przez niego porzucony nie stał się śmieciem i może się podobać innym. A może chodziło tu o to, co prawie codziennie wmawiał mi Liam. Może faktycznie lubiłem chłopków w ten sposób. Albo to po prostu alkohol.
Odsunąłem się od niego i spojrzałem w te jego wielkie oczy, w których malowało się przerażenie, ale też radość.
- Umm.. Przepraszam. – spuściłem głowę, by jakoś ukryć czerwone policzki. Nie wiem co zawstydziło mnie bardziej, czy fakt, że się na niego rzuciłem czy to, że czując jego ciepłe usta przy swoich, chciałem ten pocałunek pogłębić.
- To nic. – powiedział, a zaraz jego dłoń znalazła się na moim podbródku i uniosła moją twarz do góry.
 - W sumie nawet nie wiem czemu… - chciałem się jakoś wytłumaczyć, ale nie było mi to dane, bo ponownie jego usta naparły na moje. Tym razem pocałunek nie był taki jak całują się dzieci w przedszkolu. Chłopak przyłożył jedną dłoń do mojego policzka, drugą trzymając na moich plecach. Ja za to obejmowałem jego kark, chcąc trzymać go jak najbliżej mnie. Czułem się dziwnie za świadomością, że całuję chłopaka, ale było to przyjemne. Jego usta były tak samo ciepłe jak dziewczyn, tak samo pełne jak dziewczyn, a uczucie gdy jego język przejeżdżał po mojej wardze prosząc o wstęp do środka, było takie samo jak podczas całowania z dziewczyną. Jedyną różnicą było to, że nie miał piersi, a jego włosy było krótsze. Nic więcej.
Harry delikatnie przygryzł moją wargę, na co westchnąłem cicho tym samym pozwalając mu na pogłębienie pocałunku. Gdy jego język zaczął toczyć wojnę o dominację z moim, poczułem w brzuch miłe uczucie podniecania. Podobało mi się to. Cholera podobało mi się całowanie z Harry’m. Cholera, cholera, cholera. Całowałem się z chłopakiem i mi się podobało! Cholera!



 Siedziałem przy barze i słuchałem tego co ma mi do powiedzenie Liam. Jakim to nie jestem dupkiem i że mam się trzymać z dala od Niall, bo jak coś mu zrobię to go popamiętam. Naprawdę jego gadanie powoli zaczynało mi działać na nerwy. Rozumiem, że mógł mnie nie lubić, ale bez przesady pół godziny wyliczania mi wad to lekka przesada. Nie sądziłem nawet, że tak się da, a tu proszę.
 - Mógłbyś już przestać nawijać? To robi się nudne i mam dosyć twojego głosu, więc się po prostu się przymknij, ok? – powiedziałem, nawet nie niego nie patrząc. Szukałem Niall’a. Poszedł do toalety prawie godzinę temu, a jeszcze nie wrócił. Dobra, gdyby jeszcze nie zostawił mnie z tym pajacem to jakoś bym to zniósł. Nie mogłem jednak od niego pójść, bo to byłoby jednoznaczne ze tym, że zostawiłem również Niall'a, a tego nie chciałem. Skoro i tak już zmarnowałem najlepsze okazję na rzecz urządzania sobie z nim pogawędek to przynajmniej wykorzystam tę noc od końca. Szczerze mówiąc miałem nadzieję, że znowu się będzie chciał umówić, a wtedy wezmę się ostrzej za wykonywanie zadania.
Gdy przestudiowałem już cały bar i nie zobaczyłem nigdzie blondyna, zacząłem rozglądać po parkiecie i o dziwo zguba się znalazła. Nie był jednak sam, a ca… Co?! Zakrztusiłem się drinkiem. Przetarłem oczy, nie wierząc w to co widzę. Horan stał na parkiecie i obściskiwał się z Hazzą. Nie sądziłem z Loczek doprowadzi do pocałunku szybciej niż ja, ba… nie brałem go nawet za konkurencję, a tu takie zaskoczenie. Zacząłem się obawiać, że przyjaciel może mi jednak trochę poprzeszkadzać w planie.  Co prawda nie dawałem mu wielu szans na zwycięstwo. Pocałunek nic nie znaczy, że zaraz polecą do łóżka, a ja bynajmniej teraz w 100% procentach jestem pewny, że Niall mi ulegnie. Wszyscy ulegają, a ten blondyn na pewno nie będzie wyjątkiem.
Po kilku minutach ponownie obróciłem się w tamtą stronę, ale ich nie było. Szybko przeskanowałem całą salę i zobaczyłem tę dwójkę opuszczającą klub.
- Oj Styles, Styles. – powiedziałem do siebie, kręcąc głową. Mimo to, że Harry dzisiaj był górą na moich ustach rozciągał się lekki uśmiech. Zabawa się rozkręca.  



A i mam do was jeszcze pytanie.
Ostatnio po głowie chodzi mi kilka pomysłów na one-shoty.
Tylko nie bardzo wiem na co się zdecydować.
Jaki chciałyśmy bromance?
Larry+Zouis
Ziall lub Ziam lub Niam
Zarry+Ziall lub Ziam